Για Την Ίδρυση Νέας Κομμουνιστικής Οργάνωσης
Στις 12 & 13 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε η 7η Έκτακτη Οργανωτική Ολομέλεια της Οργάνωσης Μαχητικού Αντιφασισμού, με μοναδικό αντικείμενο την εμβάθυνση σε βασικά ιδεολογικά & πολιτικά εργαλεία και τη χάραξη ενός «οδικού χάρτη» με σκοπό την ίδρυση νέας πολιτικής κομμουνιστικής οργάνωσης. Οι πολιτικές εξελίξεις όλα αυτά τα χρόνια ανέδειξαν, κατά τη γνώμη μας, ένα σημαντικό κενό αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής, εξεγερτικής στρατηγικής. Από τις πλατείες του 2010 ως την σημερινή Καραντίνα υπάρχει μια σημαντική έλλειψη Κομμουνιστικής πρότασης.
Στην Ολομέλεια, κατ αρχήν έπρεπε να κατοχυρώσουμε με τον πιο σαφή και εμφατικό τρόπο την υπεράσπιση της Επαναστατική Δικτατορίας, της Συγκεντρωτικής Οργάνωσης των Κομμουνιστών και της Διεθνιστικής – Ντεφαιτιστικής προσέγγισης στο σύγχρονό ιμπεριαλιστικό κόσμο αλλά και κόντρα σε κάθε πολιτική εθνικής ενότητας – συνθηκολόγησης με το αστικό μπλοκ. Το πρώτο πράγμα που ανέδειξε η πλούσια συζήτηση δύο ημερών είναι πως αυτές οι θέσεις δεν είναι μια συρραφή και ένα αναμάσημα μιας αφηρημένης κομματικής αλήθειας. Αποτελούν και οι τρεις μαζί ένα διαλεκτικό εργαλείο όπου μέσα από αυτό ξεδιπλώνεται η ανάλυση και η δράση της Οργάνωσης και αποτελούν μια επιστημονική μέθοδο όπου θα δομηθούν όλες οι αρχές και αποφάσεις για τα πιο μεγάλα ή μικρότερα ζητήματα.
Στο ζήτημα της Επαναστατικής Δικτατορίας δεν έγινε μόνο μια ανασκόπηση – υπεράσπιση των μεγάλων εξεγέρσεων του 19ου και 20ου αιώνα. Διαπιστώσαμε πως μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης το 2008 η στρατηγική της Εξέγερσης έγινε ξανά επίκαιρη. Ο δυτικός καπιταλισμός μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο χτίζοντας το Δημοκρατικό Κράτος οδήγησε το σύνολο της αριστεράς, ακόμα και αυτής που προέκυψε από το Μάη του `68, σε ένα δίλημμα: ή του περιθωρίου ή της κρατικοποίησης. Η διανόηση ενσωματώθηκε στα πανεπιστήμια, ο συνδικαλισμός έγινε συνομιλητής του κράτους και δόθηκε χώρος ακόμα και σε ακραίες ακτιβίστικες δράσεις. Απέναντι στον ηττοπαθή σεχταρισμό, αναπτύχθηκε ένας αφηρημένος κινηματισμός όπου χάθηκε η σημασία της συγκρότησης του Επαναστατικού Προλεταριάτου. Παράλληλα μέσα από την προσέγγιση της οργάνωσης της Κομμουνιστικής Κοινωνίας, αναδείχτηκε η κεντρική σημασία της εργατικής τάξης αλλά ταυτόχρονα ξεκαθαρίστηκε και η πολλαπλή σύνθεση της αλλά και τα πολλά και διαφορετικά επίπεδα συνείδησης και πολιτικής αντίληψης που τη διαπερνούν.
Στην Οργάνωση των Κομμουνιστών η συγκεντρωτική φύση δεν αποτελεί ένα οργανωτικό τέχνασμα, μια καταστατική φόρμα. Προκύπτει από την ανάγκη συγκρότησης ενός Πολιτικού Μπλοκ που να δουλεύει για την υλοποίηση της Κομμουνιστικής Εξέγερσης. Η μάχη με την αστική ιδεολογία είναι κομμάτι της πάλης ΜΕΣΑ στην εργατική τάξη και η στρατηγική της εξέγερσης προκύπτει ως μια επιστημονική, πολιτική πρόταση από ένα πολιτικό δυναμικό. Ο Ρεφορμισμός αποτελεί ένα διαρκές πρόβλημα που προκύπτει καθημερινά μέσα από την ταξική πάλη. Η αντιμετώπιση του αποτελεί ζήτημα για τους Κομμουνιστές που δε λύνεται με ευχολόγια και αφορισμούς. Το δίλημμα «επαγγελματίες» ή «κοινωνικοί» επαναστάτες στην ουσία είναι ψευτοδίλλημα. Η ένταξη στην Κομμουνιστική στρατηγική είναι μια ιδεολογική – οργανωτική – πολιτική στράτευση που δεν «προκύπτει» φυσικά αλλά αποτελεί συνεκτική ταυτότητα.
Ο Διεθνισμός δεν έχει νόημα αν δεν συνδέεται με ντεφαιτιστική στρατηγική. Η υπονόμευση κάθε πολιτικής και ιδεολογικής ενότητας με το αστικό μπλοκ και τις επιλογές του είναι όρος ύπαρξης των Κομμουνιστών. Η ηγεμονία του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν έχει οδηγήσει σε PAX AMERICANA, αλλά σε βάθεμα της αστάθειας. Σε κανένα σημείο του πλανήτη δεν υπάρχει σοσιαλιστικό καθεστώς παρά μόνο αναθεωρητικές δυνάμεις, που αναζητούν κομμάτι της πίτας είτε κόντρα στις ΗΠΑ είτε σε τοπικό επίπεδο, ή κάποιες ρεφορμιστικές κυβερνήσεις. Η κάθετη αντίθεση με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις δε σημαίνει πως υποστηρίζουμε κάποια αντιιμπεριαλιστική στρατηγική. Το αντίθετο: η σημερινή κατάσταση της κρίσης μετατρέπει το βάθεμα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού σε «άδικο» από όλες τις μεριές όπου μόνο το κομμουνιστικό «ξήλωμά» του αποτελεί στρατηγική μας.
Στην πορεία για ένα Ιδρυτικό Συνέδριο (το οποίο δεν το έχουμε προσδιορίσει χρονικά) θα χρειαστεί ένας εμπλουτισμός των ιδεολογικών θέσεων μας αλλά, κυρίως, η συγκεκριμενοποίηση της πολιτικής δράσης μας. Θέλουμε μια Κομμουνιστική Οργάνωση που να αντιστέκεται στο πολιτικό συμβιβασμό, αλλά να μην υποκύπτει στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό. Θέλουμε μια Οργάνωση που να υποστηρίζει το Κομμουνιστικό Πρόγραμμα αλλά ως κομμάτι της μαζικής δράσης και κοινωνικής γείωσης. Θα δοκιμάσουμε να συγκροτήσουμε μια Κομμουνιστική Οργάνωση που να διατηρεί την επαναστατική εγρήγορση των μελών της ώστε να μπορεί να αποτελέσει αποτελεσματικό εργαλείο της Εξέγερσης όταν θα διαπιστωθεί η κατάλληλη συγκυρία όπου «οι κυβερνώντες δεν θα μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν και οι πληβείες τάξεις να μη θέλουν να κυβερνήθουν όπως πριν».
Σε αυτή τη μάχη δεν περισσεύει κανένας και καμιά!
