Αν κάποιος παρακολουθεί μόνο τα ελληνικά ΜΜΕ, ειδικά αυτά που χρηματοδοτούνται απλόχερα από τις λίστες Πέτσα της ΝΔ, θα παρακολουθεί έναν παράφρονα Ερντογάν που ξυπνάει κάθε μέρα και προσθέτει άλλο ένα παράλογο αίτημα στην ατζέντα του κατά της Ελλάδας. Τα εθνικά παπαγαλάκια ανασύρουν την επιχειρηματολογία για «μια Τουρκία που δεν έχει σοβαρή εξωτερική πολιτική και εποφθαλμιά την ελληνική επικράτεια». Η σοβαρότερη κατηγορία είναι πως η Τουρκία ανήκει στις «αναθεωρητικές» δυνάμεις που επιδιώκουν την ανατροπή όλων των διεθνών συμβάσεων που συγκροτούν την «ειρήνη» μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πόσο ευσταθούν αυτές οι αναλύσεις και ποια η ευθύνη του ελληνικού αστικού μπλοκ σε αυτή την κλιμάκωση της έντασης στο Αιγαίο;
Οι μεγαλύτεροι «αναθεωρητές» των διεθνών συμβάσεων βρίσκονται στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ! Τα τελευταία τριάντα χρόνια οι κυρίαρχοι αυτοί οργανισμοί έχοντας τα εργαλεία του ΔΝΤ, των Διεθνών Οικονομικών Οίκων και του ίδιου του ΟΗΕ, έχουν προχωρήσει σε μια σειρά «χειρουργικών» (sic!) επεμβάσεων στα εσωτερικά χωρών με σκοπό την ανατροπή του συγκεκριμένου status quo.
Στην Ευρώπη προχώρησαν στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, ενώ τα ιταλικά και ελληνικά στρατεύματα αποκατέστησαν το διεφθαρμένο καθεστώς στην Αλβανία στη διάρκεια της λαϊκής εξέγερσης του 1997. Παράλληλα το ΝΑΤΟ διευρύνθηκε με χώρες από το πρώην ανατολικό μπλοκ κόντρα στις συμφωνίες ΗΠΑ – Ρωσίας. Στην Ουκρανία υποστηρίχτηκε το ακροδεξιό πραξικόπημα στου 2014 κόντρα στη νόμιμη κυβέρνηση Γιανουκόβιτς.
Στην Λατινική Αμερική συνεχίζεται η απροκάλυπτη πριμοδότηση αντικαθεστωτικών κινήσεων. Από τα πραξικοπήματα στη Χιλή και την χρηματοδότηση των Κόντρας στη Νικαράγουα, προχωρήσαμε στην de facto αναγνώριση της μαριονέτας Γκουαϊδό στη Βενεζουέλα από τη «διεθνή κοινότητα»!
Στις Αραβικές χώρες πριμοδοτήθηκε η διαβόητη «αραβική άνοιξη» με σκοπό τη δημιουργία κυβερνήσεων στα πρότυπα της αποικιακής περιόδου. Οι επεμβάσεις σε Ιράκ και Αφγανιστάν στήθηκαν πάνω σε χυδαία ψέματα για «απελευθέρωση των γυναικών από τη μαντήλα», την «οικολογική καταστροφή του Περσικού Κόλπου από τα ιρακινά πετρέλαια» και τα διαβόητα «όπλα μαζικής καταστροφής» του Σαντάμ.
Η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ δεν σιγοντάρει απλά τον Μεγάλο Σύμμαχό της, τις ΗΠΑ, αλλά διαδραματίζει ενεργητικό ρόλο συνεχίζοντας την παράδοση της επιθετικότητας του ελληνικού κεφαλαίου. Σαν κοινός πειρατής έκλεψε το πετρέλαιο ιρανικού τάνκερ αναγκάζοντας τα ελληνικά δικαστήρια για πρώτη φορά να στηρίξουν τα αιτήματα της ιρανικής κυβέρνησης κόντρα σε αυτά της ελληνικής και αμερικάνικης! Αναγνώρισε τον καραγκιόζη Γκουαϊδό ως «νόμιμο» πρόεδρο της Βενεζουέλας αλλά και στη Λιβύη στήριξε απροκάλυπτα τον στρατηγό – κατσαπλιά Χαφτάρ κόντρα στην επίσημη κυβέρνηση.
Η ελληνική αστική τάξη ποτέ δεν έδωσε σημασία στις Διεθνείς Συνθήκες. Αυτές υπάρχουν για να χρησιμοποιούνται ώστε να αφοπλίζονται οι αντίπαλοί της. Από τη Συνθήκη των Σεβρών και την προέλαση στο Σαγγάριο, η ελληνική αστική τάξη χρησιμοποιεί τις συνθήκες ως βάση για να διεκδικήσει παραπάνω. Η στρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου δεν έγινε μετά το πραξικόπημα Εβρέν ή κατά την περίοδο του «άφρονα» Ερντογάν. Αμέσως μετά τη συνθήκη της Λωζάννης και εκμεταλλευόμενη τη διεθνή απομόνωση της Κεμαλικής Επανάστασης η ελληνική πλευρά προχώρησε σε μονομερή και εν κρυπτώ αναθεώρησή της. Αλλά και η Συμφωνία της Ζυρίχης για την ίδρυση της ενιαίας Κύπρου πετάχτηκε στα σκουπίδια μέσα από το πραξικόπημα του Μακάριου.
Προφανώς, δεν ισχυριζόμαστε πως η τήρηση των Διεθνών Συμβάσεων αποτελεί κάποια φιλολαϊκή – δημοκρατική πολιτική που πρέπει να υπερασπιστούμε. Οι Συνθήκες και Συμβάσεις αποτυπώνουν τον συγκεκριμένο συσχετισμό δύναμης και αναθεωρούνται κατά το δοκούν ανάλογα με τον ανταγωνισμό. Όμως χρειάζεται να απορρίψουμε την προπαγάνδα για την «επιθετικότητα» της Τουρκίας μιας και αυτή είναι μια φωτογραφική απεικόνιση του ανταγωνισμού και δεν λαμβάνει υπ όψη της τις προκλήσεις της ελληνικής πλευράς.
Για να μπορέσουμε να αρθρώσουμε σοβαρή κριτική στην αστική τάξη της Τουρκίας και να χτίσουμε γέφυρες αλληλεγγύης με το ταξικό κίνημα στη γείτονα χώρα, χρειάζεται να αναδείξουμε κάποιες πρώτες προσπάθειες απόρριψης της επιθετικότητας του ελληνικού κεφαλαίου.
Χρειάζεται το εργατικό ταξικό κίνημα στον ελλαδικό χώρο να παλέψει για:
-
Αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και ενάντια στα νέα εξοπλιστικά προγράμματα
-
Ενάντια στο φράχτη του Έβρου και τις δολοφονικές επαναπροωθήσεις προσφύγων (pushbacks)
-
Αναγνώριση της νόμιμης κυβέρνησης της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου και ένταξή της ως ισότιμο συνομιλητή σε θέματα ΑΟΖ κλπ
-
Αναγνώριση της Τουρκικής Μειονότητας (και όχι μόνο στη Δυτική Θράκη).
Αυτές οι κατακτήσεις είναι μια καλή αρχή από τη μεριά του ελληνικού εργατικού κινήματος για ειρηνική συνύπαρξη όλων των λαών του Αιγαίου κόντρα σε πατρωνίες και πολεμικές εντάσεις.
