Για μια νέα κομμουνιστική πολιτική ομάδα
Το επόμενο διάστημα η Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού θα προχωρήσει σε Έκτακτη Οργανωτική Ολομέλεια με μοναδικό αντικείμενο τη δρομολόγηση ίδρυσης νέας πολιτικής ομάδας ως κομμάτι του παγκόσμιου ταξικού, επαναστατικού εργατικού κινήματος στον ελλαδικό χώρο.
Βασιζόμαστε σε 4+1 πολιτικές θέσεις, οι οποίες χρησιμεύουν ως εργαλεία διαμόρφωσης κομμουνιστικής στρατηγικής και τακτικής:
1) Η Εξέγερση ως συνειδητό σχέδιο των Κομμουνιστών που ανοίγει τη διαδικασία γκρεμίσματος του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση της Επαναστατικής Δικτατορίας ως απαραίτητη προϋπόθεση για την αυτοκυβέρνηση των πληβείων τάξεων. Η Εξέγερση δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή της Επανάστασης που θα ολοκληρωθεί με την αταξική κοινωνία.
2) Οι Κομμουνιστές οργανώνονται σε συγκεντρωτική Οργάνωση ώστε να μπορούν να υλοποιήσουν το Κομμουνιστικό σχέδιο. Η Κομμουνιστική Εξέγερση δεν μπορεί να γίνει ερήμην της εργατικής τάξης αλλά ούτε προκύπτει τυχαία και αυθόρμητα. Η εργατική τάξη και η νεολαία κυριαρχείται ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά και το Επαναστατικό Προλεταριάτο αποτελεί το κρίσιμο κομμάτι της ώστε να συντηρεί την Κομμουνιστική Στρατηγική.
3) Ο καπιταλισμός έχει εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη και η παγκόσμια οικονομική κρίση στρώνει το έδαφος για μια παγκόσμια απορρύθμιση. Αν δεν υπάρξει Κομμουνιστικό «ξήλωμα» των αστικών καθεστώτων, ο επερχόμενος πόλεμος (είτε παγκόσμιος, είτε τοπικός) θα είναι από όλες τις μεριές αντιδραστικός. Τα διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης του καπιταλισμού και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ακόμα και από τους παγκόσμιους πυλώνες του αστισμού (ΗΠΑ – Αγγλία κλπ) δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της κρίσης και τα καθήκοντα των Κομμουνιστών.
4) Η Διεθνιστική Πολιτική δεν είναι μια διακήρυξη. Αποτελεί εργαλείο ταξικής συναδέλφωσης με την εργατική τάξη σε κάθε μεριά του πλανήτη, αλλά και στράτευση στην υπονόμευση της αστικής τάξης κάθε χώρας από το πολιτικό υποκείμενο που δραστηριοποιείται σε αυτό το γεωγραφικό-οικονομικό χώρο. Η Διεθνιστική Στρατηγική αποτελεί κυρίαρχο γνώρισμα μέσω του οποίου αναγνωρίζονται οι εδαφικοποιημένες εξεγέρσεις και διαφοροποιούνται από ρεφορμιστικές διαχειρίσεις. Η κατάλυση του αστικού κράτους σε κάποια περιοχή (μέρος ή ολόκληρη εθνική επικράτεια) σκοπό έχει την εξάπλωση της φλόγας της Εξέγερσης, μιας και δεν μπορεί να καταλυθεί η δικτατορία της καπιταλιστικής αγοράς σε μια άκρη του πλανήτη μόνο. Ο ρόλος της Επαναστατικής Δικτατορίας είναι να χρησιμοποιηθεί ως οργανωμένο Πολιτικό Κέντρο ενάντια στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.
5) Ο χώρος της μεταπολεμικής Επαναστατικής Αριστεράς και Αναρχίας στην προσπάθεια να απαντήσει στα ζητήματα γραφειοκρατικοποίησης του αυτοαποκαλούμενου «Σοσιαλιστικού» στρατοπέδου που επικράτησε στην Ανατολική Ευρώπη, άμβλυνε τα επιτυχημένα εργαλεία που δημιούργησαν τις εξεγέρσεις στη Γαλλία το 1871, στη Ρωσία το 1917, στην Ισπανία το 1936 και σε τόσες άλλες χώρες στο Μεσοπόλεμο. Τα γκεβαρικά κινήματα και ο Γαλλικός Μάης του `68 έφεραν ξανά στο προσκήνιο την Αντικαπιταλιστική στρατηγική αλλά οι οργανώσεις που προέκυψαν έχουν φτάσει στα όρια της διάλυσης μπρος στα αυξημένα καθήκοντα της περιόδου. Οι οργανώσεις αυτές συνεχίζουν και λειτουργούν ακόμα και σήμερα, στο δεύτερο υφεσιακό κύκλο της παγκόσμιας κρίσης, με οργανωτικά και πολιτικά μοντέλα της δεκαετίας του `80 και `90. Στις πλατείες τη διετία `09-`11 που το αστικό μπλοκ ήταν ανίκανο να «κυβερνήσει όπως πριν» και οι πληβείες τάξεις αρνούνταν να «κυβερνηθούν όπως πριν», οι δυνάμεις της Αναρχίας και της Επαναστατικής Αριστεράς ήταν ανίκανες να καταθέσουν Σχέδιο Κομμουνιστικής Εξέγερσης. Σε παγκόσμιο επίπεδο, είτε υποτάχθηκαν στη ρεφορμιστική στρατηγική κοινοβουλευτικής ανάθεσης (ΣΥΡΙΖΑ, Σοσιαλισμός 21ου αιώνα, Λούλα κλπ) είτε αποδέχτηκαν τη στρατηγική του ατομικιστικού, μικροαστικού εξεγερτισμού.
Η 7η Έκτακτη Οργανωτική Ολομέλεια δεν είναι ιδρυτικό συνέδριο. Οι παραπάνω θέσεις δεν μπορούν να συγκροτήσουν ένα μίνιμουμ, έστω, αλλά συνεκτικό σχέδιο. Σκοπό έχει να οργανώσει τη διαδρομή σε αυτό το στόχο. Η οριοθέτηση της ιστορικής και ιδεολογικής αναφοράς της Πολιτικής Ομάδας, η επεξεργασμένη θέση για τον «Υπαρκτό Σοσιαλισμό», οι εθνικές και διεθνείς πολιτικές σχέσεις και συμμαχίες, το συγκεκριμένο οργανωτικό μοντέλο για τη συγκεκριμένη περίοδο, ο τρόπος δουλειάς των Κομμουνιστών και η σχέση τους με σωματεία, συνδικάτα και κάθε θεσμική διαδικασία που αφορά την πολιτική ζωή, αποτελούν ένα μίνιμουμ πλαίσιο που πρέπει να συγκροτηθεί.
Το μόνο σίγουρο είναι, όμως, πως το εργατικό ταξικό κίνημα και η νεολαία χρειάζονται συγκεκριμένες προτάσεις για την Κομμουνιστική Στρατηγική κι όχι ευχολόγια.
