Ευρωεκλογές, Ευρωπαϊκή Ένωση και Αριστερά
Πλησιάζοντας στις ευρωεκλογές έχει ξεκινήσει μια συζήτηση για το αν και πόσο θα καταγραφεί μια φθορά της κυβέρνησης της ΝΔ και ποια αντιπολίτευση θα εμφανιστεί να διεκδικήσει τον ρόλο της «αξιωματικής». Οι εξελίξεις στην κεντροαριστερά αλλά και στην ακροδεξιά καταναλώνουν τη μεγαλύτερη συζήτηση. Όμως υπάρχει διακύβευμα στις εκλογές και ποιο είναι αυτό τελικά;
Η ΕΕ μετά το ξέσπασμα της κρίσης έχει βάλει ταφόπλακα σε κάθε προηγούμενη συζήτηση περί δημοκρατικής μετεξέλιξης. Οι αρμοδιότητες του κοινοβουλίου και το Ευρωσύνταγμα έχουν μπει οριστικά στο περιθώριο. Έτσι κι αλλιώς η δημοκρατία τους ήταν προκάλυμμα για τους πραγματικούς στόχους τους: την πολιτική και οικονομική ενοποίηση των αστικών τάξεων της Ευρώπης και η υπεράσπιση των συμφερόντων τους από τους ανταγωνιστές τους. Η «δημοκρατία» τους αποδείχτηκε πως ήταν η άνευ όρων παράδοση στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα και στους Επιτρόπους απαλλαγμένοι από δεσμεύσεις έστω και εξ αντανακλάσεως.
Το Ευρωκοινοβούλιο αποτελεί κάτι σαν σύσκεψη λομπιστών. Το σκάνδαλο Καϊλή ανέδειξε στη δημοσιότητα τις πραγματικές δουλειές των Ευρωβουλευτών. Οι πολιτικές ομάδες του και τα ψηφίσματα που βγάζει αποτελούν το χωνευτήρι διαβουλεύσεων και διαπραγματεύσεων. Οι καταδίκες και οι στηρίξεις εργαλειοποιούνται για συμφωνίες. Η στρατηγική σύγκλιση δεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας γίνεται για να εμφανιστεί ένα δήθεν «δημοκρατικό μέτωπο» ενάντια στην ανερχόμενη ακροδεξιά που είναι τριχοτομημένη, αλλά θα εμφανίσει ανεβασμένα ποσοστά σε όλη, σχεδόν, την Ευρώπη.
Μια πρώτη μάχη, λοιπόν, είναι να διατηρήσουμε την τομή «δεξιάς – αριστεράς». Η μάχη με την ακροδεξιά δεν θα γίνει με όρους ενιαίου δημοκρατικού μπλοκ. Πρέπει να τσακιστεί η εκ Γαλλίας αντίληψη περί «αντι Λεπέν» που στήριζε Σιράκ (παλαιότερα) ή Μακρόν το 2022. Ο Κασσελακικός ΣΥΡΙΖΑ δίνει όλες τις δυνάμεις του να μεγαλώσει αυτή τη σύγχυση. Η μετεξέλιξή του σε αστική αριστερά τύπου Δημοκρατικού Κόμματος αποτελεί τρομαχτικό πολιτικό πισωγύρισμα. Όμως και οι υποψήφιοι κληρονόμοι του κάνουν ότι μπορούν για να στρογγυλέψουν οι δεξιές προσαρμογές. Η tik-tok αριστερά της Πλεύσης, η ΜΕΤΑμοντέρνα αριστερά του Βαρουφάκη και η Νέα Αριστερά που αναζητεί έναν Τσίπρα δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις αντιφάσεις του παλιού και νέου ΣΥΡΙΖΑ που γέννησε τα αδιέξοδα. Το ΚΚΕ δίνει ρέστα δεξιάς προσαρμογής. Είχαμε συνηθίσει τα «ρεαλιστικά αγωνιστικά πλαίσια μιας και δεν υπάρχουν «ώριμες συνθήκες». Γνωρίζαμε τα ομοφοβικά αντανακλαστικά αυτής της αριστεράς. Το ψήφισμα συμπαράστασης, όμως, στον φασίστα, καταδικασμένο για ακροδεξιά τρομοκρατία με τη ΜΑΒΗ1 και παρ’ ολίγο υποψήφιο ευρωβουλευτή με τη ΝΔ Μπέλερη έδειξε πως υπάρχει μια βαθύτερη συντηρητική μετατόπιση του ΚΚΕ.
Στην Ευρώπη δεν θα καταγραφεί καμία αντικαπιταλιστική πτέρυγα της αριστεράς, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει. Οι μάχες του 21ου αιώνα ενάντια στα μνημόνια, στον φασισμό, στον πόλεμο και στις αντιδημοκρατικές εκτροπές δεν έχουν αντιμετωπιστεί με κάποιον στρατηγικά διαφορετικό τρόπο από την ευρύτερη αριστερά. Οι εκκλήσεις για ειρήνη, η καταδίκη της λιτότητας και της φτώχειας, ακόμα και για την Ευρώπη – Φρούριο ενάντια στους πρόσφυγες – μετανάστες δεν ξεφεύγει από διακηρυκτικά πλαίσια ανθρωπιστικής αλληλεγγύης.
Υπάρχουν οργανώσεις και κινήματα που αναζητούν μια αντικαπιταλιστική στρατηγική και το εργατικό κίνημα στον ελληνικό χώρο έχει διατηρήσει σοβαρά και αξιόλογα μεγέθη σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Η υποστήριξη αυτού του βηματισμού δεν είναι μόνο σημαντική και απαραίτητη, αλλά οφείλει να είναι συνειδητή μα και με δημιουργική κριτική. Στις Ευρωεκλογές δεν κρίνεται καμία κυβέρνηση και, ίσως, είναι το πιο πρόσφορο σημείο να πει κάποιος/α πως «σημασία έχει τι θα γίνει τη Δευτέρα, μετά τις εκλογές στον δρόμο και στο κίνημα».
Η κυβέρνηση της ΝΔ χτίζει εδώ και καιρό την ακροδεξιά ως αξιωματική αντιπολίτευση. Η προσπάθεια να μαζευτούν όλοι στον Βελόπουλο και η πριμοδότηση ακροδεξιάς ατζέντας με την κρατική καταστολή, τον ρατσισμό, την “Greek Police Mafia” και τις φιλοπόλεμες διακηρύξεις δεν αντιμετωπίζονται με την αναζήτηση μαζικών ρεφορμιστικών διαμεσολαβήσεων ως ανάχωμα. Όμως ούτε γίνονται στην απέλπιδα αναζήτηση «μαζικών» συνθημάτων. Αλλά ούτε και σε μια ανάδειξη ενός συνθήματος διαφοροποίησης.
Η αντικαπιταλιστική αριστερά μπορεί να είναι μαζική. Όμως πριν απ’ όλα πρέπει να χτίζει και να κατοχυρώνει την κατεύθυνση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Όχι μόνο ως διακήρυξη! Την ώρα που κρούουν τα τύμπανα του πολέμου και πλησιάζουν την περιοχή μας, επαναστατική αριστερά θα είναι αυτή που τα ειρηνικά αιτήματα θα μπορεί να τα μετατρέψει σε ντεφαιτιστική υπονόμευση του ελληνικού και νατοϊκού στρατού. Η επαναστατική αριστερά είναι αυτή που τα ψηφίσματα αλληλεγγύης στους διωκόμενους αγωνιστές θα τα μετατρέψει σε επιτροπές αγώνες που θα σπάνε τις αστυνομικές και δικαστικές απαγορεύσεις. Η επαναστατική αριστερά είναι αυτή που θα υπερβεί τις αγκυλώσεις της εργατικής αριστοκρατίας και της γραφειοκρατίας των ΔΣ σε σωματεία και σχολές και θα στήσει απεργιακές επιτροπές από τα κάτω.
Οι ευρωεκλογές δεν θα φέρουν καμία απάντηση στα ερωτήματα μας. Η αναζήτηση για το ποια πολιτική χρειάζεται, τι τύπου οργανώσεις θα χτίζουμε και τι μεθόδους μάχης θα χρησιμοποιήσουμε έχει ξεκινήσει ήδη.
