Εξέγερση στη Γαλλία στη περίοδο της κρίσης
Της Sorcane Dewednsor
Με αφορμή τη δολοφονία του 17χρονου Ναέλ το πρωί της Τρίτης 27/6 από μπάτσους σε Δυτικό Προάστιο του Παρισιού, αποτελεί το πιο συνταρακτικό πολιτικό γεγονός της επικαιρότητας των τελευταίων ημερών σε όλη την Ευρώπη. Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές του γαλλικού κινήματος βρίσκονται στο δρόμο το τελευταίο πενθήμερο οργανώνοντας κινητοποιήσεις, ενώ η κυβέρνηση Μακρόν απαντά με 45.000 μπάτσους και τεθωρακισμένα στους δρόμους. Μεγάλο ποσοστό των αγωνιστών αποτελούν παιδιά, μαθητές και οι συλλήψεις που κυμαίνονται στις 1.300 μέχρι στιγμής ένα 30% αυτών είναι έφηβοι. Έχει κηρυχθεί απαγόρευση διαδηλώσεων, κυκλοφορίας και αναστολή λειτουργίας ΜΜΜ. Τα γεγονότα θυμίζουν περίοδο εξέγερσης του 2005 όπου πάλι έφηβοι μετανάστες κυνηγηθήκαν από μπάτσους με αποτέλεσμα να χάσουν τις ζωές τους από ηλεκτροπληξία.
Η άρνηση συμμόρφωσης του 17χρονου απέναντι στις εντολές των μπάτσων και μάλιστα ο ισχυρισμός τους ότι ο ίδιος πήγε να τους δολοφονήσει όπως ακριβώς το ίδιο αφήγημα που χρησιμοποιήθηκε για τον 18χρόνο Νίκο Σαμπάνη στο Πέραμα, ήταν η “αφορμή” για ακόμα μια από τις πολλές κρατικές δολοφονίες που διαπράττει η ακροδεξιά για να καταστείλει ή να αφανίσει συγκεκριμένα άτομα “κατώτερης” ταξικής προέλευσης όπως ρομά, μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, μαζί και τα παιδιά τους όπως σε αυτήν την περίπτωση. Αντιμετωπίζουμε μια σκληρή αντιμεταναστευτικη πολιτική δολοφονιών της ΕΕ και των ακροδεξιών κυβερνήσεων με χυδαίες δηλώσεις για “Πένθος για τον 17 χρόνο” από τον Μακρόν, όπως ακριβώς συνέβη και με το ναυάγιο της Πύλου που ο Μητσοτάκης κήρυξε τριήμερο εθνικό πένθος. Το άλλοθι αυτήν την φορά στη Γαλλία, μάλιστα από το 2017 είναι ο νόμος που ψηφίστηκε για οπλοχρησία από τους μπάτσους σε όποιους “δεν συμμορφώνονται” με τις εντολές τους, λίγους μήνες πριν εκλεγεί ο Μακρόν. Το νομοσχέδιο αυτό βασίζεται σε διατάξεις του αντιτρομοκρατικού νόμου που ισχύει από το 2017 στη Γαλλία, στη Σουηδία, στην Ελβετία από το 2021 και στον Καναδά, όπου στην ουσία θέτει σε περιορισμό παιδιά άνω των 12 να μετακινούνται και να εμπλέκονται σε πολιτικές δράσεις με το αφήγημα ότι δρουν ως “τρομοκράτες”.
Όμως, τα νομοσχέδια αυτά στην πράξη δεν έχουν τόση σημασία όσον αφορά την ύπαρξη ισχύς τους ή μη διότι κυρίως αποτελούν ένα ασφαλές “μαξιλάρι” του συστήματος έτσι ώστε να μπορεί να καταφεύγει σε βίαιες και δολοφονικές πράξεις απέναντι στα πολιτικά υποκείμενα της αριστεράς που εξεγείρονται σε περιόδους κρίσης. Θα μπορούσαμε να φέρουμε ως παράδειγμα την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το 2008 από μπάτσο όπου παρόλο που το νομοσχέδιο ήταν σε ισχύ, δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το πώς συνέβη στη συγκεκριμένη περίπτωση, ακριβώς επειδή μιλάμε για ένα σύστημα αστυνομοκρατίας που έχει τη νομιμότητα να στοχοποιεί κομμάτια που αντιπαρατίθενται και μάλιστα με αυθαίρετα κριτήρια όπως ο ασήμαντος διαπληκτισμός τότε. Δεν είναι τυχαίο πως στη παγκόσμια οικονομική ύφεση του 2008 υπήρξε ως αφορμή κλιμάκωσης αγώνων και εξέγερσης στην Αθήνα. Όπως και το 2018 βλέποντας την κρίση να αυξάνεται με επιθετικά νομοσχέδια πάλι στη Γαλλία υπήρξε αφορμή εξέγερσης των Κίτρινων Γιλέκων ενάντια στην ακροδεξιά μεταρρύθμιση. Οι δηλώσεις του Μελανσόν και του αριστερού κινήματος με σύνθημα για τη δολοφονία “Το γαλλικό κράτος σκοτώνει – δικαιοσύνη για το Nahel / La police française tue – justice pour Nahel” με αφορμή επιπλέον νεκρούς διαδηλωτές και άλλους δεκάδες νεκρούς που πέφτουν θύματα αστυνομικής βίας, και κυρίως άτομα αφρικανικής καταγωγής, ανοίγουν τον δρόμο για την μετατροπή της οργής σε λαϊκή εξέγερση με χαρακτηριστικά που αντιτίθενται στην πολιτική του ρατσισμού, των δολοφόνων και της εξαθλίωσης, της φτώχειας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.
