Τα περιθωριακά γεγονότα που στήθηκαν γύρω από την 44η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, έβγαλαν στον αφρό ένα πρόβλημα που γυροφέρνει και πιέζει τις οργανώσεις της αριστεράς της αναρχίας. Η αδυναμία κατάθεσης σαφής αντικαπιταλιστικής στρατηγικής που να υπερβαίνει την πολιτικής συμβιβασμούς του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγεί συλλογικότητες σε μια τακτικής «ξεκαθαρίσματος» ων μικροχώρων τους.
Η στρατηγική αποτυχία κατάθεσης και ολοκλήρωσης μιας αντικαπιταλιστικής εξέγερσης την τριετία 2009-2011 έχει οδηγήσει την πλειοψηφία των αναρχικών και αριστερών συλλογικοτήτων στη μετάθεση του προβλήματος. Δεν φταίει, λοιπόν, η δική μας ημιτέλεια αλλά ο διπλανός μας: Ο ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ, ο προδότης, ο θεσμικός, ο μπάχαλος, ο νταβάς, ο γραφειοκράτης… και τόσα άλλα κοσμητικά επίθετα που κυκλοφορούν στην πιάτσα.
Το αστικό μπλοκ παρακολουθεί με ικανοποίηση τις εμφυλιακές διαθέσεις γιατί εξυπηρετούν απόλυτα το δικό τους σχέδιο. «Ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» μεταξύ κομμουνιστών και αναρχικών στο περιθώριο της κοινωνίας, απαξιώνουν τις πολιτικές συλλογικότητες και ευνουχίζουν τις όποιες προοπτικές του ταξικού κινήματος.
Εδώ και χρόνια παρακολουθούμε την έκπτωση της πολιτικής σε lifestyle. Οι αντιεκλογικές πολιτικές μάχες έχουν εκπέσει σε επιθέσεις στο φοιτητικό συνδικαλιστικό κίνημα. Η μάχη για την ισότητα των γενετικών – κοινωνικών φύλων και σεξουαλικών προτιμήσεων, σε ενέδρες μεταξύ οργανώσεων και στεκιών. Για ένα κομμάτι του κινήματος το πρόβλημα δεν αφορά τις πολιτικές που εφαρμόζονται στου εργασιακούς χώρους, στην κοινωνία αλλά στην «παρέα» μας.
Το πρόβλημα έχει μεγεθυνθεί στο χώρο της αναρχίας με την ΕΝΙΑΙΑ στάση για «ενότητα στη δράση χωρίς πλαίσιο». Ο ακτιβίστικος μαξιμαλισμός τείνει να διαμορφώσει με απολίτικο τρόπο την κοινωνική βάση της αναρχίας. Προσπαθεί να κρυφτεί κάτω από το χαλί όλη η κριτική και αυτοκριτική που έπρεπε να κατατεθεί με πολιτικό τρόπο μετά την εξέγερση του `08. Η φετινή κατάληψη – καρικατούρα του Πολυτεχνείου έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά αμφιλεγόμενων δράσεων ή «σιωπών» του αναρχικού χώρου όπου το «πρόβλημα» δεν είναι ο μπάτσος ή η κρατική μηχανή αλλά οι (δήθεν) πολιτικοί υπερασπιστές του.
Από την άλλη και σε ένα κομμάτι της αριστερά επικρατεί μια παρόμοια τάση. Η πολιτική ανάλυση της «φασιστεράς» επαναφέρει τη σοσιαλφασιστική τακτική της δεκαετίας του `30 και αναδεικνύει το ΣΥΡΙΘΖΑ ως υπαίτιο όλων των δεινών. Οι μάχες αριστερών παρατάξεων στις σχολές θα μπορούσε να ενταχθεί στο φολκλόρ των φοιτητικών εκλογών. Η αναβίωση, όμως, των αναλύσεων περί «αναρχικών προβοκατόρων – ασφαλιτών» στο φετινό Πολυτεχνείο έρχεται να επαναλάβει σα φάρσα (ή τραγωδία) άλλες περιόδους.
Θεωρούσαμε πως στο φετινό Πολυτεχνείο έπρεπε να αποφευχθεί μια πριμοδότηση του μιντιακού ξεκατινιάσμος περί «οδομαχίες αναρχικών – αριστεράς». Το αστικό μπλοκ θέλει να πριμοδοτήσει την περιθωριοποίηση των οργανώσεων του ταξικού κινήματος και να μετατρέψει την υπόθεση του Κομμουνισμού σα μια αναζήτηση μερικών δεκάδων γραφικών. Πρέπει να αποφευχθεί η πριμοδότηση κρατικής προπαγάνδας είτε «αντιεξουσιαστών – αστυνομίας», είτε «κομμουνιστών – αναρχικών» που θα επιτείνουν την απόσταση εργατικού κινήματος και συλλογικοτήτων του.
Η Επαναστατική Βία δεν είναι η βία των (όποιων αυτοαποκαλούνται) επαναστατών. Αφορά επίτευξη διακηρυγμένων στόχων και κρίνεται ανάλογα με την αποτελεσματικότητα τους. Η Βία για την κατάληψη (ή την ανατροπή) της Εξουσίας κρίνεται ακριβώς με τα δυνατότητα επίτευξης αυτής. Από την άλλη ομάδες που χρησιμοποιούν τη Βίαιη (μέχρι και ένοπλη) Προπαγάνδα οφείλουν οι δράσεις να έχουν την πολιτική και οργανωτική σαφήνεια γιατί κρίνονται από αυτές και μόνο. Τυφλά χτυπήματα σε σχολές και πάρκα, επιθέσεις και ενέδρες σε τραπεζάκια φοιτητικών παρατάξεων, δεν αντιμετωπίζονται με μεταγενέστερες «συγγνώμες».
Σαν Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού θα επιμείνουμε στη δημόσια κατάθεση ενός συνεκτικού Πολιτικού και Οργανωτικού Σχεδίου όπου με άξονα τον Αντιφασισμό θα περιγράψουμε τις ιεραρχήσεις που θα μπορούσε να έχει το ταξικό κίνημα. Θα σταθούμε με πείσμα ενάντια σε οποιαδήποτε «βεντέτα» θέλει να στηθεί μέσα στο εργατικό κίνημα όχι με τη λογική των «ίσων αποστάσεων» αλλά με την υπεράσπιση της πολιτικής απεύθυνσης στο μαζικό εργατικό κίνημα.
Το Εργατικό Κίνημα έχει ανάγκη Κομμουνιστική, Προλεταριακής πολιτικής και όχι ξεκαθαρίσματα λογαριασμών καπετανάτων και μπράβων.