Εργατικό κίνημα και αντεργατικοί νόμοι: για άλλη μια φορά αναβάλλεται η «μητέρα όλων των μαχών»
Στις 16 Ιουνίου η κυβέρνηση της ΝΔ ψήφισε το βαθιά ταξικό και αντεργατικό νομοσχέδιο που έρχεται να πλήξει περαιτέρω τις εργασιακές σχέσεις, καθώς καταργεί το 8ωρο και εγκαθιδρύει νέες μορφές ελαστικής εργασίας, εντατικοποίησης και εργοδοτικής αυθαιρεσίας, με παράλληλη υποτίμηση της μισθωτής εργατικής αξίας. Κυρίως, όμως, έρχεται να χτυπήσει τη δυνατότητα οργάνωσης και παρέμβασης της πολιτικής – αγωνιστικής πρωτοπορίας των εργαζομένων, απονομιμοποιώντας και ποινικοποιώντας την συνδικαλιστική και απεργιακή δράση. Κορμός της ακροδεξιάς ατζέντας της ΝΔ αποτελεί ο αντικομμουνισμός και ο “αφοπλισμός” των μέσων μάχης της εργατικής τάξης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην προετοιμασία ταξικής απάντησης, πληθώρα δυνάμεων κατονόμασε ως “μητέρα των μαχών” τον αγώνα για απόσυρση του αντεργατικού νομοσχεδίου, και ήδη η απεργία της Πρωτομαγιάς (6/5) είχε στηθεί και με σχετικά συνθήματα για το 8ωρο και τα συνδικάτα. Έκτοτε, για τουλάχιστον τρεις εβδομάδες πραγματοποιούνταν διεργασίες για την πραγματοποίηση 24ωρης γενικής απεργίας για τις 3/6. Σωματεία και συνδικάτα από πολλαπλούς κλάδους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα συνεδρίασαν και εξήγγειλαν αποφάσεις για απεργία μέχρι και τις 31/5.
Η συνθήκη κλιμάκωσης που άνοιξε από τις ταξικές δυνάμεις πίεσε μέχρι και την φιλο-κυβερνητική ΓΣΕΕ σε ανακοίνωση απεργίας, όμως σε μια προσπάθεια κατευνασμού, με μεταφορά της μία εβδομάδα μετά. Οι ρεφορμιστικές δυνάμεις των ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ, έχοντας κρατήσει τον τελευταίο χρόνο μια στάση υποχώρησης και πολιτικού συμβιβασμού με την κυβέρνηση σε όλες τις κομβικές πολιτικές μάχες, αντί να διαβάσουν την συνθήκη ως έναυσμα για κλιμάκωση με νέες απεργίες, επέλεξαν να ακυρώσουν την απεργία της 3/6 και να συνταχθούν με τις επιταγές της ΓΣΕΕ για τις 10/6. Εργατικά Κέντρα κατέληξαν μέσα σε μία ημέρα να ακυρώνουν τις αποφάσεις τους δημιουργώντας ένα κλίμα οπισθοχώρησης και ηττοπάθειας, δημιουργώντας σύγχυση στα ίδια τους τα μέλη. Οι ενέργειες απονεύρωσης του αγώνα από ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ δεν έρχονται δίχως ζημία για τις ίδιες τις οργανώσεις τους και ακόμα συντηρούν προϋποθέσεις για παραπέρα συμβιβασμό και περιθωριοποίηση. Ενώ παράλληλα, πρωτοβάθμια σωματεία αφέθηκαν ξεκρέμαστα να αναβάλουν τους απεργιακούς σχεδιασμούς τους. Συνολικά η ακύρωση της απεργίας αποτέλεσε ένα αρνητικό πλήγμα για τις δυνάμεις της εργασίας.
Αξιοσημείωτη παραμένει η αγωνιστική προσπάθεια στις 3/6 να κρατηθούν μεμονωμένες απεργιακές κινητοποιήσεις σωματείων στο λιμάνι του Πειραιά με “κέντρο” την ΠΕΝΕΝ και η εργατική συγκέντρωση στην Αθήνα. Η 24ωρη απεργία την 10/6 ήταν πραγματικά μια μαζική κινητοποίηση αντίστασης χιλιάδων εργαζομένων αποδεικνύοντας ότι ο κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο και στα γεγονότα που χτίζουν οι οργανώσεις και τα συνδικάτα. Παρά την σφοδρή επίθεση της κυβέρνησης και τις συγχύσεις που δημιουργεί ο ρεφορμισμός, η εργατική τάξη στη χώρα μας διατηρεί την αγωνιστική της παρουσία.
Η ίδια η μέρα ψήφισης έπρεπε να οργανωθεί ως μέρα γενικευμένης εναντίωσης από όλες τις δυνάμεις. Το γεγονός ότι ήταν ημέρα πανελλαδικών εξετάσεων δεν αποτελεί κριτήριο πολιτικής υποτίμησης του αγώνα. Η κεντρική πολιτική μάχη απαιτούσε την ολομέτωπη στράτευση των εκπαιδευτικών και των ΜΜΜ για την εξυπηρέτηση των κινητοποιήσεων, δίχως άλλοθι για μετατροπή της απεργίας σε στάση εργασίας για την διευκόλυνση των μαθητών. Αντίθετα, για άλλη μια φορά ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ υποχώρησαν και στάθηκαν κατώτεροι των συνθηκών, κρατώντας αγωνιστικά κομμάτια εκτός δρόμου.
Σημειώνουμε, επίσης, τις οργανωμένες προσπάθειες της κυβέρνησης να απονομιμοποιήσει τον αγώνα κόντρα στο νομοσχέδιο, με στόχο την τρομοκράτηση διαφόρων δυνάμεων έξω από τον ρεφορμισμό, από την κήρυξη των απεργιών ναυτεργατών και εκπαιδευτικών ως παράνομες μέχρι την ενεργοποίηση μηχανισμών «κοινωνικού αυτοματισμού» ενάντια στις απεργιακές φρουρές στο λιμάνι.
Οι οργανώσεις, τα συνδικάτα και τα σωματεία πρέπει να μείνουν ταξικά και αγωνιστικά στο πλευρό της εργατικής τάξης καθημερινά, λειτουργώντας απελευθερωτικά για την τάξη, έξω από πολιτικές συμβιβασμού και ξεπερνώντας τις παλινωδίες του ρεφορμισμού, διατηρώντας ως κέντρο μάχης και συσπείρωσης την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ.
