Είμαστε σε ανοικτό πόλεμο με την κυβερνητική “βιομηχανία” πολιτικών και συνδικαλιστικών διώξεων
Του Κ.Μ.
Η επίθεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη στα λαϊκά εισοδήματα και τα εργασιακά δικαιώματα πάει χέρι χέρι με την καταστολή της ταξικής πάλης. Η εθνικιστική – ρατσιστική – αντεργατική ατζέντα της ΝΔ δεν αρκεί, πρέπει να χτυπηθεί κάθε ταξική αντίσταση και να αφοπλιστεί η αριστερά από τα εργαλεία της απεργίας, της διαδήλωσης, της συλλογικής δράσης και των σωματείων. Η κυβερνητική καταστολή έχει περάσει ήδη σε νέο επίπεδο μη νομιμότητας των παραπάνω, μέσα από τη μεθοδευμένη “βιομηχανία” διώξεων και φίμωσης της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης.
Οι δεξιοί πρυτάνεις των πανεπιστημίων έχουν αναλάβει τον “ρόλο του μπάτσου” στοχοποιώντας τους φοιτητές που συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις και καταλήψεις. Σε διάφορες σχολές έχουν απειλήσει φοιτητές, κυρίως του κινήματος του Φλεβάρη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης, με διαγραφές. Σε άλλους απαγορεύτηκε ρητά η συμμετοχή τους στην εξεταστική του Ιουνίου. Ενώ ακόμα και φοιτητές που δοκίμασαν δράσεις υπέρ της Παλαιστίνης, από κατάληψη έως ανάρτηση πανό και συνθήματα σε τοίχους με σπρέι, έχουν βρεθεί υπό “πειθαρχική” δίωξη. Η λύση δεν είναι η αποδοχή μια νέας κατάστασης υποταγής και νομιμοφροσύνης. Το γεγονός ότι οι φοιτητικές εκλογές στάθηκαν άλλοθι στις αριστερές φοιτητικές δυνάμεις, για να αναστείλουν τόσο τον φοιτητικό αγώνα όσο και στο να μην εμφανιστεί ένα κίνημα στις σχολές υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης, αποτελεί οπισθοδρόμηση μπροστά στις εξελίξεις.
Ο αγώνας των καθηγητών σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση που απέχουν διαμαρτυρόμενοι απέναντι στις διαδικασίες αξιολογησης έχει έρθει αντιμέτωπος με μια σειρά από πειθαρχικά και ΕΔΕ. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να φιμώσει και να κάμψει τους εκπαιδευτικούς τόσο σε ατομικό όσο και συλλογικό επίπεδο είναι σε πλήρη εξέλιξη. Ειδικά εν μέσω πανελληνίων και καλοκαιρινού κλεισίματος των σχολείων, διενεργείται περαιτέρω στοχοποίηση με νέες παραπομπές συνδικαλιστών στο πειθαρχικό. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα των μελών της ΕΛΜΕ Πειραιά. Και δεν ξεχνάμε τον νέο Ποινικό Κώδικα που καθιστά τις “φωνασκίες” σε σχολεία και νοσοκομεία ως πλημμεληματικού χαρακτήρα αδικήματα, ώστε να ανατρέψει το εργατικό δικαίωμα στη στάση ή στη διαμαρτυρία. Αποτελεί σημαντικό βήμα αντίστασης η σχετική “Πρωτοβουλία” που έχει συγκροτηθεί (που συμμετέχει και η ΟΡΜΑ) και μέσα από δράσεις και κινητοποιήσεις έχει αναδείξει το ζήτημα των διώξεων συνολικά. Από την άλλη, η ολιγωρία της γραφειοκρατικής και ρεφορμιστικής ηγεσίας αρκετών ΕΛΜΕ δημιουργεί μόνο εμπόδια στη δικαίωση των αγωνιστών και αντικατοπτρίζει τη διάθεση μη αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, όπως παρατηρείται και σε κεντρικά πολιτικά θέματα.
Ο εμβληματικός συνδικαλιστικός αγώνας του διοικητικού προσωπικού στο ΕΚΠΑ, επανήλθε στο προσκήνιο, τέλος Ιουνίου, με την εκ νέου απόλυση του αγωνιστή και εκλεγμένου στο ΔΣ του Συλλογου, Δημήτρη Αντωνίου. Είχαν προηγηθεί όλο τον Απρίλιο τακτικές στάσεις εργασίας και κινητοποιήσεις, με μαζική υποστήριξη από οργανώσεις, σωματεία και φοιτητικούς συλλόγους, για την άρση των διώξεων του συνόλου των συνδικαλιστών και την επαναπρόσληψη του Αντωνίου, ώστε να δικαιωθεί η στάση εργασίας στο Κ.ΛΕΙ.ΔΙ. στις 12/2. Κερδήθηκε με νέα σύμβαση εργασίας που όμως μεθοδεύτηκε, όπως αποδεικνύεται, για να σταματήσει εν μέσω καλοκαιριού κατά παραγγελία του υπουργείου Παιδείας, ενώ είχε μεσολαβήσει η άρνηση της πρυτανείας ως εργοδοσίας να αναγνωρίσει το νεοεκλεγέν ΔΣ του Συλλόγου για να το καταστήσει άκυρο. Η απάντηση ήταν άμεση με κήρυξη στάσης εργασίας και μαζική συγκέντρωση στα Προπύλαια, καθώς και την οργάνωση επόμενων βημάτων μέσα από σύσκεψη φορέων.
Χρειάζεται να επαναφέρουμε τις, “ενοχλητικές” για το υπουργείο, απεργίες και να στριμώξουμε τους πρυτάνεις που εκτελούν χρέη πωρωμένων τιμωρών. Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα δεν μπορούν να λειτουργούν υπό καθεστώς ασυδοσίας και εκδικητικότητας. Να οργανώσουμε μια σειρά δράσεων που θα αχρηστεύσει και θα “εκπαραθυρώσει” τον όποιο πρόθυμο εντολοδόχο της ΝΔ. Η τετραπλή αποτυχία της πανεπιστημιακής αστυνομίας που έφερε τρεις αλλαγές υπουργών Προ.Πο. μπορεί να γίνει οδηγός αποκαθήλωσης και για τους Πιερρακάκη – Κεραμέως.
Οι πολιτικές και συνδικαλιστικές διώξεις που έρχονται μαζί με τις απαγορεύσεις συγκεντρώσεων και απεργιών αποτελούν μια πολιτική που μόνο με ευθεία αντιπαράθεση και ακύρωση στην πράξη μπορεί να ανατραπεί. Η νικηφόρα έκβαση του αγώνα μας απαιτεί το ξεπέρασμα της κατεστημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και την επιδίωξη επιτροπών αγώνα που λειτουργούν ενωτικά και μαζικά. Καθήκον των οργανώσεων και των συνδικαλιστών πλέον είναι η αδιάλλακτη υλοποίηση των απεργιών και η υπενθύμιση ότι η παρεμπόδιση της παραγωγής ή των υπηρεσιών είναι η ουσία του ρόλου της αριστεράς να βάλει φραγμό στον φρενήρη κατήφορο της ακροδεξιάς πολιτικής.
Από την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη μέχρι τα στρατιωτικά και πολιτικά πραξικοπήματα που δοκιμάζονται στην Αμερική, τους πολέμους που επεκτείνονται σε μακροχρόνιους και την ακραία φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων ως απότοκο της κρίσης, βλέπουμε ότι ήδη αναμετριόμαστε με την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η αριστερά έχει μέλλον και αυτό είναι επαναστατικό. Ο αγώνας για τον Σοσιαλισμό περνάει μέσα από τη συνειδητή οργάνωση της ταξικής πρωτοπορίας που θα υλοποιήσει σήμερα έναν ανένδοτο αγώνα εναντίωσης και αποκαθήλωσης της δεξιάς κατασταλτικής πολιτικής και ανατροπής της από την εξουσία.
