Φέτος για πρώτη φορά σε συγκέντρωση της ΔΕΘ δίπλα από την διαδήλωση οργανώσεων και συνδικάτων θα είναι συγκεντρωμένοι φασίστες και ακροδεξιοί με οργανωτές αυτούς των μακεδονικών συλλαλητηρίων των προηγούμενων μηνών. Μία ακόμα συγκέντρωση από τις αρκετές που έχουν γίνει φέτος στην Θεσσαλονίκη ειδικά για το Μακεδονικό και όπου όλος ο ακροδεξιός και φασιστικός εσμός της πόλης έχει συγκεντρωθεί και έχει εξαπολύσει επιθέσεις σε μετανάστες και εμπρησμούς καταλήψεων.
Παρόλο που γρήγορα εξέπεσαν σε συγκεντρώσεις λίγων εκατοντάδων στην καλύτερη περίπτωση, το πολιτικό κλίμα που στήνει η ΝΔ με την στήριξη τμήματος του κεφαλαίου δημιουργεί κερκόπορτες επανεμφάνισής τους στην κεντρική πολιτική σκηνή. Κάθε κίνηση τους, λοιπόν, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται δυναμικά και συντριπτικά από τις δυνάμεις του κινήματος. Κάτι που στην Αθήνα έχει γίνει σε σημαντικό βαθμό με την αδυναμία συγκεντρώσεων της Χρυσής Αυγής να μεγαλώνει, με την σημαντική διεθνιστική συγκέντρωση στα Προπύλαια στο πρώτο μακεδονικό συλλαλητήριο που οδήγησε τις επόμενες προσπάθειες σε φτωχές μαζώξεις ψεκασμένων. Ελπίζουμε σύντομα παρόμοιες τακτικές να εφαρμοστούν και στην Θεσσαλονίκη.
Στην φετινή ΔΕΘ όμως, οι παρακρατικοί οι τραμπούκοι και όλος ο ακροδεξιός συρφετός που συγκροτείται γύρω από ομάδες με επίδοξους αρχηγίσκους διάφορα υπολείμματα της ακροδεξιάς πλευράς της ΝΔ, διεκδικούν να κάνουν την δική τους παρουσία σε ένα ετήσιο γεγονός που σηματοδοτεί την έναρξη της πολιτικής χρονιάς μετά τις θερινές διακοπές.
Δίπλα από την διαδήλωση οργανώσεων, συλλογικοτήτων και συνδικάτων του Σαββάτου 8 Σεπτεμβρίου, η ακροδεξιά και οι φασίστες έχουν δηλώσει συγκέντρωση και συναυλία, με την ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης.
Την ίδια στιγμή που μεγάλο τμήμα του κινήματος της Θεσσαλονίκης αλλά και της υπόλοιπης χώρας θα συγκεντρώνει τα βέλη του στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και τους Αμερικανούς, ο εθνικός κορμός της μισαλλοδοξίας θα μπορεί να άνετα να χορεύει τον δικό του αντικυβερνητικό και γιατί όχι αντιαμερικανικό χορό αλαλάζοντας περί Μακεδονίας με ολίγο λαϊκισμό από Μάτι και ξεθάβοντας για άλλη μία φορά τα εμφυλιοπολεμικά συνθήματα του. Θα προσπαθήσει να συγκροτήσει την δική του ακροδεξιά εναλλακτική πολιτική πρόταση με όρους δρόμου, να ορίσει μία ακροδεξιά αντιπολίτευση, μία συγκέντρωση ευκαιρίας για επιθέσεις σε αγωνιστές μετανάστες και κοινωνικού χώρους, όπως έχουν αποδειχθεί άλλωστε τέτοιες ενέργειες.
Είναι κοινός τόπος ότι η ακροδεξιά και ο φασισμός όχι απλά υπάρχουν στην ευρωπαϊκή και ελληνική πολιτική σκηνή αλλά και αποτελούν μια μόνιμη και αυξάνουσα απειλή για τα κινήματα και τους λαούς. Σε πολλές χώρες είναι ήδη στην κυβέρνηση, με τελευταίο παράδειγμα την Ιταλία, καθορίζοντας κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις, αλλά και όπου βρίσκονται στην αντιπολίτευση, όπως στην Γερμανία, ασκούν πίεση ολοένα και περισσότερο πετυχημένη στην αλλαγή της πολιτικής προς τα δεξιά. Δεν πρέπει να διαφεύγει από το μυαλό ότι σκοπός των φασιστών δεν είναι μία αντικυβερνητική αντιπολίτευση ή μία ακόμα εναλλακτική πρόταση πολιτικού προγράμματος, αλλά ως καθαρόαιμη δύναμη βγαλμένη από το σπλάχνα του αστικού κράτους, είναι η κατάκτηση της εξουσίας ή η κυβερνητική συμμετοχή.
Οι ανάγκες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης δεν είναι απλά κάποια μνημόνια, αλλά η πλήρης ανατροπή κάθε πολιτικής διαχείρισης που στήθηκε μετά τον πόλεμο, και η δημιουργία ισχυρών πολιτικών φορέων των καπιταλιστών που θα εγγυώνται μέρα με την μέρα ότι η αναδιάρθρωση δεν θα σκοντάψει ούτε σε πιέσεις «των από τα κάτω» ούτε σε κυβερνητικές παροχές έστω συμβολικού χαρακτήρα. Οι συνθήκες κρίσης της τελευταίας δεκαετίας δεν έχουν ξεπεραστεί. Ισχνές ανακάμψεις μικρής διάρκειας στο ενδιάμεσο μακρόσυρτων καταστάσεων ύφεσης, από την μια μεριά του πλανήτη τα κέντρα της κρίσης πετάγονται στην άλλη, και πάντα με την δημιουργική λογιστική στο χέρι προκειμένου να φανούν κάποιοι αριθμοί που όμως συντρίβονται από την πραγματικότητα της πολύ χαμηλής κερδοφορίας στον παραγωγικό τομέα και την έλλειψη ουσιαστικής ανάκαμψης στις εθνικές οικονομίες. Ήδη ξεδιπλώνονται τα νέα όπλα του οικονομικού πολέμου, οι δασμοί, κυκλώνουν την ασθενική οικονομία. Η ανάγκη διατήρησης όλων αυτών των λεπτών οικονομικών χειρισμών στα όρια πολέμου, η ανάγκη να μην υπάρξει όχι απλά αμφισβήτηση αλλά η παραμικρή παροχή πέρα από τα προαπαιτούμενα των μνημονίων και της συμφωνίας εξόδου από αυτά, απαιτεί να υπάρχει αν όχι μία ισχυρή ακροδεξιά κυβέρνηση του κεφαλαίου, μία ισχυρή ακροδεξιά αντιπολίτευση που θα φροντίζει να είναι ο μπαμπούλας κάθε κυβερνητικής πλειοψηφίας. Η Ευρώπη και η Ελλάδα αναζητά τους εγγυητές της αστικής πολιτικής στο ακροδεξιό φάσμα του πολιτικού χώρου, ως εγγύηση των αστικών απαιτήσεων για τα δύσκολα χρόνια που περνά το κεφάλαιο και τις δύσκολες αποφάσεις που θα πρέπει να πάρει τα επόμενα χρόνια.
Δεν φτάνει μία ΝΔ με Βορίδη και Άδωνη να είναι ο σωματοφύλακας των αστικών συμφερόντων απέναντι σε μία υποταγμένη μεν αλλά ρεφορμιστική δε κυβέρνηση, αλλά χρειάζεται ταυτόχρονα έναν κοινοβουλευτικό αστερισμό από βελόπουλους, μπαλτάκους και μιχαλολιάκους να πιέζει ως διάδοχη λύση. Και την ίδια στιγμή να μπορούν να συγκροτούν όχι απλά ένα εκλογικό σώμα αλλά μία ευρύτερη κοινωνική συμμαχία που να δίνει απαντήσεις αντι-κινήματος. «Κοινωνική συμμαχία» εργοδοτών με την ΓΣΕΕ τον Μάιο, συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το Μάτι σήμερα, για την ανεργία και την φτώχεια αύριο, οι φτωχοί και καταπιεσμένοι μπορούν για τα δίκαια τους να συνταχθούν με αντιδραστικές δυνάμεις. Τα παραδείγματα της Βενεζουέλας και της Νικαράγουα δεν είναι τόσο μακρινά. Πολιτικές δυνάμεις και προγράμματα μπορούν να γίνουν ακόμα πιο ισχυρά εργαλεία στα χέρια της αστικής τάξης αν κατορθώσουν να εγκολπωθούν λαϊκές δυνάμεις και να καταστούν δυνάμεις εξουσίας και διαμαρτυρίας πεζοδρομίου και δρόμου.
Πιθανά κάποιοι να δουν με κάποιον φιλικό τόνο τέτοιες εκδηλώσεις, όπως έκαναν και στα Μακεδονικά συλλαλητήρια, ειδικά αν συνοδεύονται με έντονη αντικυβερνητική και αντιαμερικανική ρητορεία. Μπορεί να λείπει «λαϊκή αιχμηρότητα» και ο «σωστός αντι-ιμπεριαλιστικός τόνος», αλλά αυτά μπορούν να διορθωθούν κάποια στιγμή, και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις μονόπλευρα προς τα δεξιά.
Τι γίνεται με όλες όμως αυτές τις δυνάμεις, που είναι πολλές και σημαντικές, που δεν θα λοξοκοιτάξουνε προς αυτή την πλευρά; Θα επαναλάβουν το ατόπημα της Μυτιλήνης του Μαΐου όπου ένεκα της επίσκεψης Τσίπρα, οι ταξικές δυνάμεις κάθε απόχρωσης διαδήλωναν ανενόχλητα λίγο πιο πέρα από το δεξιό μάζεμα που μίλαγε για συμφόρηση του νησιού λόγω μεταναστών;
Πόσο ανεκτή μπορεί να είναι, μία έστω και κάποιας διακριτής απόστασης, η συνύπαρξη δύο διαφορετικών κόσμων, αυτών του κινήματος και αυτών του μαύρου παρελθόντος που θέλει να πιάσει πρώτη θέση στην κοινωνία; Πόσο ένας αγνός μεν αλλά απόμακρος αντικυβερνητισμός, και φέτος επιπλέον αντι-αμερικανισμός – μπορεί να τυφλωθεί και να μη αναγνωρίζει ότι λίγο πιο πέρα ακροδεξιοί και φασίστες οργανώνονται ανεμπόδιστα έτοιμοι να εφορμήσουν;
Σε μια άλλη εποχή δεν θα ήταν τίποτα παραπάνω από γραφικοί, αν και ακόμα και τότε οι γραφικοί δεν πρέπει να κυκλοφορούν δημόσια ελεύθεροι. Στο σημερινό όμως πολιτικό πλαίσιο και εξελίξεις παύουν να είναι γραφικοί, και μπορούν να γίνουν η δύναμη κρούσης της αστικής τάξης σε λαϊκό επίπεδο.
Μπορούμε να απελευθερωθούμε από τις διακηρύξεις ενός αφηρημένου κινηματισμού και ενός γενικόλογου αντικυβερνητισμού, που ολισθαίνουν τις δυνάμεις του ταξικού κινήματος στην ουσιαστική απραξία και αφήνουν χώρο στην ακροδεξιά; Η ανάγκη αναγνώρισης της ακροδεξιάς και της φασιστική απειλής ως πρωταρχικού εχθρού και η σύγκρουση με το πολιτικό σχέδιο της αστικής τάξης είναι η προτεραιότητα συγκρότησης του κινήματος σήμερα. Δεν φτάνει να αναγνωρίζεται πόσο ακροδεξιός είναι ο Άδωνις, η πόσο επικίνδυνος είναι ο φασισμός. Όσο οι όποιες διαπιστώσεις δεν μεταμορφώνονται σε ένα πολιτικό σχέδιο κτυπήματος, σήμερα και όχι όποτε κάποιοι γενικόλογοι συσχετισμοί υπάρξουν, της ακροδεξιάς και του φασισμού, κάθε προσπάθειας αντικαπιταλιστικής πάλης μένει στην γραμμή της εκκίνησης.