Η πατριαρχία συντηρείται και εξαπλώνεται μέσω της συντηρητικοποίησης της κοινωνίας. Η Ελλάδα ανέκαθεν ήταν πολλά επίπεδα πίσω στο κομμάτι των δικαιωμάτων των γυναικών. Ειδικά στη σημερινή εποχή, το αστικό μπλοκ με μπροστάρη την κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ορίσει ως βασικό της στόχο την συντηρητικοποίηση της κοινωνίας και αυτό είναι πασιφανές μέσα από την τακτική της. Παρατηρούμε καθημερινά παραδείγματα που στρέφουν προς αυτή την κατεύθυνση. Έτσι, χρησιμοποιώντας ως αφορμή την πανδημία και όχι μόνο, ο αστισμός σπρώχνει τον κόσμο στην απομόνωση. Αυτή ήταν πάντοτε μια από τις λειτουργίες του αστικού μπλοκ ούτως ή άλλως. Από αυτή τη λογική απορρέει και η προσταγή για ατομική ευθύνη που ακούμε τελευταία και η καλλιέργεια κανιβαλιστικών συμπεριφορών απέναντι στους πιο αδύναμους. Είδαμε εν μέσω καραντίνας τα ποσοστά των κακοποιημένων γυναικών μέσα στην οικογένεια να εκτοξεύονται.
Αυτή τη στιγμή ενώ αναμένουμε μια γιγαντιαία οικονομική κρίση να έρθει κατά πάνω μας , είναι η καταλληλότερη στιγμή τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να παίξουν το βρώμικο ρόλο τους. Μπουκώνουν με σκουπίδια – ριάλιτι, τα οποία πλασάρουν ένα σωρό μάτσο άντρες έτοιμους να επιβάλλουν πως και πότε θα συνευρεθούν ερωτικά με τις «συντρόφους» τους, οι οποίες θα είναι πάντα εκεί να τους περιμένουν είτε το θέλουν είτε όχι, γιατί αυτός είναι ο ρόλος τους ως γυναίκες , σύμφωνα με τις συντηρητικές, αντιδραστικές απόψεις. Βλέπουμε τηλεπαιχνίδια που όχι μόνο προωθούν την κουλτούρα του βιασμού αλλά συγκαλύπτουν και τους μελλοντικούς βιαστές παρουσιάζοντάς τους ως «μετανιωμένους». Το πιο θλιβερό όμως είναι πως ενώ οι γυναίκες απειλούνται από τον βιαστή και μέλη της κοινότητας τραμπουκίζονται από τους μάτσο άντρες, κάνουν γαργάρα όλο το γεγονός στο βωμό του χρηματικού επάθλου και της παραμονής τους στο τηλεπαιχνίδι.
Το τελευταίο σεξιστικό παραλήρημα του Big Brother δεν ήταν ένα «λάθος», μια «εξαίρεση». Χτίζεται ως κρατική ιδεολογία και τα ΜΜΕ είναι οι φορείς μετάδοσής του. Η καλλιέργεια του αφηγήματος για τη γυναίκα που σε περιπτώσεις κακοποίησης «το ήθελε» γιατί ήταν υπερβολικά γκρινιάρα ή υπερβολικά ζηλιάρα ή υπερβολικά κάτι, καλά κρατεί. Αυτή η κατασκευή προβάλλεται και ζυμώνεται, βέβαια, δεκάδες χρόνια πριν, από τις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου που θέλει τη γυναίκα να ερωτεύεται τον άντρα που τη χαστούκισε και την έβαλε «στη θέση της». Αυτό το εμετικό αφήγημα περιγράφεται ακόμη και σήμερα στα σίριαλ και τις ταινίες του «φαστ φουντ» ελληνικού κινηματογράφου.
Η τηλεόραση, μέσα από τα κουτσομπολίστικα προγράμματα και στις διαφήμισεις των καναλιών, πάντα προωθούσε τα πιο βρώμικα και μισαλλόδοξα πρότυπα προβάλλοντας είτε ρατσιστικά είτε σεξιστικά και ομοφοβικά αστεία. Η στάση τους, λοιπόν, είναι άκρως υποκριτική, οι εκπομπές που υποτίθεται απευθύνονται σε γυναίκες, προφανώς βασιζόμενες στο στερεότυπο της γυναίκας-θαύμα που «κρατάει οικογένεια και-παραμένει-σέξι» όσο ο σύζυγος δουλεύει, προσπαθούν να ποτίσουν με ψευδαισθήσεις τα άτομα ότι το μόνο τους πρόβλημα είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης και ο αρνητισμός και πως όλα αυτά στέκονται εμπόδιο στη ζωή και την ευτυχία. Έτσι η τιβί αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά προβλήματα που στέκονται εμπόδιο στην πραγμάτωση των στόχων και των ονείρων μας, δηλαδή τον καπιταλισμό και την κυβερνητική πολιτική.
Αυτές οι κανιβαλιστικές συμπεριφορές που παρουσιάζονται στα ριάλιτι (και όχι μόνο!) καλλιεργούνται σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Δεν πρόκειται να εξαλειφθούν μέσα σε αυτό το σύστημα που βάζει το θύμα στη θέση του κατηγορούμενου επειδή φορούσε «λάθος ρούχα» ή δεν ήταν αρκετά γενναία ή γρήγορη. Η πλήρης απελευθέρωση των φύλων και της σεξουαλικότητας θα μπορέσει να επέλθει μόνο σε μια άλλη κοινωνία. Ο καθημερινός αγώνας για τα στοιχειώδη δικαιώματα της γυναίκας και κάθε καταπιεσμένου, δένεται και δικαιώνεται με την πτώση του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος.
Μαρίνα Λύρα
