Από τον Μπάιντεν στον Παπανώτα: αυτή είναι η υπαρκτή «αριστερά» που θα αντισταθεί στη διεθνή επίθεση του κεφαλαίου;
Το σύντομο πέρασμα Παπανώτα από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ για το Ευρωκοινοβούλιο θα ήταν μια απίθανη προβοκατόρικη ιδέα σε μια κουτσομπολίστικη συζήτηση και θα προκαλούσε ευθυμία σε κάποια παρέα αν δεν ήταν πραγματικότητα. Ο ξεπεσμός του οργανισμού που διατηρεί στον τίτλο του την έννοια της «ριζοσπαστικής αριστεράς» έχει πολλά ακόμα επεισόδια.
Η προσπάθεια να βρεθούν «αστραφτερές» προσωπικότητες για τα ψηφοδέλτια δεν είναι φετινή μόδα. Η ίδια η εκλογή Προέδρου σε αυτόν τον οργανισμό από την περίοδο Τσίπρα παρέδιδε τα τελευταία ψήγματα διαμόρφωσης του πολιτικού προγράμματος σε δυνάμεις εκτός κόμματος. Πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ χτίζεται από τις αστικές συμμαχίες του, που δομήθηκαν από το ενιαίο κόμμα και κυβέρνηση του 2015. Όταν ξεκίνησε αυτή η διαδικασία πριν ένα χρόνο όλες οι εκτιμήσεις, είτε από δεξιά είτε από αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, προέβλεπαν το «τέλος» του και τη συρρίκνωσή του στα ποσοστά του παλιού ΣΥΝ. Αυτό που παρακολουθούμε, όμως, είναι άλλη μια διάσπαση του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, τ η ΝΕ.ΑΡ. να κινείται στα όρια της επιβίωσης και ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμένει ο ισχυρότερος πόλος της κεντροαριστεράς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κρατάει έναν πυρήνα γύρω στο 15 – 16 % και είναι πιθανό να τσιμπήσει κάτι παραπάνω παρά να πέσει. Πολύ περισσότερα προβλήματα έχουν το ΠΑΣΟΚ του 12% και οι πρώην ΣΥΡΙΖΑίοι (ΜΕΡΑ – ΛΑΕ – Πλεύση – ΝΕ.ΑΡ) που είναι στα όρια την επιβίωσης, αλλά όλοι μαζί διαμορφώνουν ένα 10%. Αν μέσα σε αυτό προσθέσουμε και το 8% του ΚΚΕ διαμορφώνεται μια εκλογική βάση του 30%, που μπορεί αυτή τη στιγμή να καταριέται τον Κασσελάκη αλλά δεν κάνει και πολύ διαφορετικά πράγματα από αυτόν και κινδυνεύει να γίνει ξανά δεξαμενή μιας νέας αυριανής «αριστερής» κυβέρνησης. Δεν υποτιμούμε τη μεταμοντέρνα μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι που δεν έχει σχέση με κομματικό οργανισμό της αριστεράς. Δεν αποκρύπτουμε τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και την έλλειψη οποιασδήποτε φρασεολογίας που να παραπέμπει σε κάποια μορφής ιδεολογική – προγραμματική αριστερή αναφορά. Όμως, αυτή η ταχύρρυθμη δεξιά προσαρμογή κάνει εφιαλτική τη σημερινή ανικανότητα της υπόλοιπης κοινοβουλευτικής (και όχι μόνο) αριστεράς να έχει στρατηγική διαφοροποίηση από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ.
Στο θέμα της Παλαιστίνης πού είναι οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην αριστερά και στη δημοκρατική αστική πτέρυγα; Πού είναι οι διαχωριστικές γραμμές της επαναστατικής αριστεράς με τον ρεφορμισμό; Άλλες τρεις χώρες προχώρησαν στην αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους. Η πρόταση του δημοκρατικού στρατοπέδου του ιμπεριαλισμού προωθεί την «ειρηνική» συνύπαρξη ανεξάρτητων κρατών Ισραήλ και Παλαιστίνης. Προφανώς με ένα Παλαιστινιακό κράτος όμηρο πολιτικά και οικονομικά στους σιωνιστές. Ο Κασσελάκης ακολουθεί αυτή την πρόταση και έκανε και ανθρωπιστική «ρελάνς» επισκεπτόμενος την Παλαιστίνη στις 25/5, χωρίς να συναντηθεί με ισραηλινούς, προκαλώντας την οργή των σιωνιστών. Μπορεί όλη η αριστερά να σέρνεται γύρω από αυτή την πρόταση του ιμπεριαλισμού με το άλλοθι πως αντιμάχεται το Νετανιάχου; Πόσο βοηθά να βγαίνουν συνδικαλιστές από ΚΚΕ αλλά και από ΕΑΑΚ και να δηλώνουν πως δεν θα τρέχουμε συνέχεια πίσω από την Παλαιστίνη και δεν μπορούμε να κάνουμε καταλήψεις γιατί έχουμε εκλογές σε πανεπιστήμια και ευρωκοινοβούλιο;
Την ώρα που η ΝΔ στήνει την προεκλογική της καμπάνια γύρω από τον Μπέλερι και τον φράχτη του Έβρου, έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζεται την «αποτροπή μεταναστευτικών ροών» (sic) και τον Κούλογλου να κλαίει για τους Βορειοηπειρώτες και τις (δήθεν) διώξεις τους. Προεκλογικά, βέβαια, ο Κασσελάκης απέφυγε να πάει στη Χιμάρα, στη Νότια Αλβανία, για να μη βρεθεί να εξυμνεί τον υποψήφιο της ΝΔ. Πόσο βοηθά να στηρίζει το φασίστα Μπέλερι το ΚΚΕ και να ανακαλύπτει τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο; Πόσο βοηθά η ΣΙΩΠΗ της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς για τον καταδικασμένο ακροδεξιό τρομοκράτη της ΝΔ και να αναλώνεται να ψάχνει φασίστες στην Κροατία, στο φυλακισμένο Κασιδιάρη, στους σπαρτιάτες και στα στενά της Νέας Ιωνίας;
Στο εργατικό κίνημα έχουμε το φιάσκο της δήθεν «αντιπαράθεσης» ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ που δεν μπόρεσε να οδηγήσει σε μια ενιαία πανεργατική 24ώρη απεργία. Καταλαβαίνουμε πως οι γραφειοκράτες απεχθάνονται την πιθανότητα να εκτεθούν στα αφεντικά από «παράλογες» και «ακραίες» κινητοποιήσεις. Πλέον στις δυνάμεις ωριμότητας του εργατικού κινήματος συμπεριλαμβάνεται και το ΚΚΕ. Η αποδοχή του ΓΕΜΗΣΟΕ και του νόμου Χατζηδάκη, η καταγγελία που έβγαλε για την ΠΕΝΕΝ για τη «δίωρη» απεργία που οργάνωσε μόνη της έρχεται τώρα να αποδεχτεί τις αξιολογήσεις εκπαιδευτικών και να προσπαθεί να σταματήσει τις κινητοποιήσεις. Είναι, όμως, απάντηση η συλλογή υπογραφών; Ακόμα και το 1,5 εκατομμύριο που μαζεύτηκε για το έγκλημα των Τεμπών κινδυνεύει να γίνει καύσιμο μια αυριανής, ανέξοδης υπόσχεσης μιας νέας wannabe «αριστερής» κυβερνητικής πρότασης.
Απέναντι στα αδιέξοδα του ρεφορμισμού και την αστική προσαρμογή του η απάντηση δεν είναι να καλύψουν το χώρο οι δυνάμεις που αναφέρονται στην αντικαπιταλιστική αριστερά κάνοντας τα ίδια. Υπάρχουν δυσκολίες στην συγκρότηση αλλά αυτές δεν λυθούν με την πολιτική και οργανωτική ενσωμάτωση σε πλατιά αγωνιστικά σχήματα. Από την «εμπειρία» των μαζικών μεταρρυθμιστικών κομμάτων δεν «μαθαίνουμε» τα μαζικά χτισίματα αλλά το δεξιό ρεαλισμό.
Η ελληνική πολιτική σκηνή έχει μια αξιομνημόνευτη ανθεκτικότητα των δυνάμεων που αναφέρονται στον αντικαπιταλισμό. Μην γίνουμε καύσιμο νέων «ρεαλιστικών» προτάσεων αλλά να δουλέψουμε να χτιστεί μαζική κομμουνιστική απάντηση στην κρίση.