Η δεύτερη χρονιά του κορονοϊού στην Ευρώπη δεν πέρασε όπως η πρώτη. Καθώς η επίθεση των αστών σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες ήταν σκληρή και συνδυασμένη, με την κάθε χώρα να έχει το δικό της κοκτέιλ μέτρων, αλλά όλες με γνώμονα την πειθάρχηση και την καταστολή, την υποχρεωτικότητα και τα πιστοποιητικά, οι αντιδράσεις από νεολαία και εργάτες άρχισαν να γίνονται επίμονες και σφοδρές. Από τις πρώτες ταραχές στις πόλεις της Νότιας Ιταλίας ως την ανοικτή εξέγερση στη γαλλική αποικία της Γουαδελούπης, η καταστολή αντιμετώπισε προβλήματα εφαρμογής πόσους διαδηλωτές πρέπει να πυροβολήσει η Ολλανδική αστυνομία άραγε για να πάψουν να πλημμυρίζουν οι πόλεις από διαδηλωτές και να επιστρέψουν στην ησυχία του κορονοϊού; Κυρίως όμως οι αντιδράσεις έδειξαν ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν θα κάτσουν να περάσει από πάνω τους η νέα κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που στήνουν οι καπιταλιστές επιβάλλοντας το νέο “Δόγμα του Σοκ” μέσω των ανάλογων μηχανισμών προπαγάνδας και τρομοκράτησης δεν πρόκειται να αφήσουν να ισοπεδωθούν έτσι εύκολα οι κατακτήσεις του 20ου αιώνα. Η οικονομική κρίση έχει κτυπήσει ξανά την πόρτα των εργατών, ενώ οι νέες εργασιακές συνθήκες με τα χαμηλά και επίφοβα μεροκάματα, είναι το γενικό καθεστώς πια, από την Γερμανία ως την Ελλάδα και την Ισπανία, και μαζί με το κύμα ακρίβειας δεν αφήνει και πολλά περιθώρια ταξικής ειρήνης. Ξανά στους δρόμους, χωρίς τα ψευδοδιλλήματα της προπαγάνδας κόντρα σε κάθε αστυνομική επιχείρηση τρομοκράτησης.
Είναι αλήθεια ότι μεγάλο τμήμα της αριστεράς, και όχι μόνον της ρεφορμιστικής που μας έχει συνηθίσει από δεκαετίες να υποτάσσεται στις καίριες στιγμές στο καθεστώς «εθνικής ομοψυχίας» αλλά και της πιο ριζοσπαστικής, είχε αποδεχτεί μεγάλο τμήμα της κυρίαρχης προπαγάνδας και υποτάχθηκε σε ιδεολογήματα “θα λογαριαστούμε μετά”. Τα κελεύσματα της υγειονομικής τρομοκρατίας έντεχνα κατασκευασμένα στα καλοπληρωμένα θινκ τανκ δεν ήταν εύκολο να υπερκεραστούν. Οι ανάγκες όμως της καθημερινότητας, είτε μέσα από την εμπειρία της εργασίας είτε της καθημερινότητας της εργατικής γειτονιάς, έσπρωξαν χιλιάδες εργαζόμενους ειδικότερα τα πιο κακοργανωμένα και κτυπημένα από τις νέου τύπου εργασιακές συνθήκες τμήματα, σε απευθείας σύγκρουση με τα αφεντικά και το κράτος.
Ενάντια στις μαζικές απολύσεις κατά εκατοντάδες στην Ιταλία όπως στην GNK, το κλείσιμο σε μια μέρα της Alitalia με 4500 χιλιάδες ανέργους, είτε με την μεγάλη απεργία στο λιμάνι της Τεργέστης (και όχι μόνο) ενάντια στα πιστοποιητικά ελέγχουν (green pass) που για να σπάσει, δίπλα από τις απολύσεις της εργοδοσίας η αστυνομία έστειλε την περιώνυμη DIGOS.
Η έκπληξη της χρονιάς φυσικά ήταν οι απεργίες όλων των συνδικάτων και οι σφοδρές συγκρούσεις στη γαλλική αποικία της Γουαδελούπης, μία παρατημένη συστάδα νησιών που υπάρχουν για την Γαλλία μόνον και μόνον για να απομυζούν τον ορυκτό και γεωργικό πλούτο της. Οι απόγονοι των σκλάβων που κουβαλούσαν οι πρόγονοι του Μακρόν απηυδησμένοι πια από το δηλητήριο που τους πότιζαν αφεντικά και κυβέρνηση (πάνω από το 30% της γης είναι μολυσμένο, έχει απαγορευθεί το ψάρεμα στα ποτάμια και όλοι οι κάτοικοι έχουν ίχνη του καρκινογόνου φυτοφαρμάκου chlordecone), τη μεγάλη φτώχεια και ανεργία (πολύ πάνω από τα άνω όρια της μητρόπολης) ξεσηκώθηκαν όταν η γαλλική αποικιοκρατία επέβαλε το “πράσινο διαβατήριο” και την αναστολή εργασίας των υγειονομικών που δεν έχουν εμβολιαστεί. Φυσικά το γεγονός ότι το 90% των υγειονομικών εργαζομένων είναι εμβολιασμένο αποκαλύπτει ένα από τα γνωστά ψέματα που σπέρνουν οι κυβερνήσεις τον τελευταίο καιρό. Ο Μακρόν για να αντιμετωπίσει την έκρυθμη κατάσταση επέβαλε την μόνη λύση που ξέρει ο ευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισμός, την άγρια καταστολή: αποστολή μεγάλου αριθμού ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας, ακόμα και στρατού, απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 7 μμ.
Δεν ξεχνάμε ότι εν μέσω αυτής της επιδημίας στην Ινδία οργανώθηκε η μεγαλύτερη αγροτική απεργία όλων των εποχών και ιδιαίτερα μακροχρόνια και τελικά νικηφόρα που στρίμωξε άσχημα τον Μόντι, όπως δεν ξεχνάμε και τις μεγάλες πολιτικές διαδηλώσεις στην Λατινική Αμερική την ίδια περίοδο, που ξαναβάζουν την αριστερά στο κέντρο των εξελίξεων.
Σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις, οι διαδηλώσεις συνεχίζονται ακάθεκτα, παρόλες τις προσπάθειες ενίσχυσης της ακροδεξιάς από τις κυβερνήσεις με σκοπό να στρέψουν τη λαϊκή αγανάκτηση από την ταξική προοπτική σε ανορθολογική και κανιβαλιστική κατεύθυνση. Είναι η μεγάλη ευκαιρία της αριστεράς να αδράξει τα συμφέροντα των εκμεταλλευόμενων αυτού του κόσμου για μία νέα διαδρομή ρήξης με τις κυρίαρχες πολιτικές.
του Α.Ω.
