Το ποδόσφαιρο, οι οπαδοί και η σχέση με την πολιτική είναι θέμα που διαρκώς έρχεται στην επικαιρότητα. Πότε ως «αίτημα» γηπέδου, πότε για τον «χουλιγκανισμό» και τις αιτίες του, πότε για διαπλεκόμενα συμφέροντα. Το no politica προσπάθησε να δώσει μια σαρωτική απάντηση από τη μεριά του κεφαλαίου και να λειτουργήσει σαν κάδος ξεπλύματος των εγκλημάτων των διοργανώσεων και των εταιριών. Φτάνει ένα αντιφασιστικό πανό που θα ανέβει σε μια κερκίδα ή μια διαφήμιση “stop racism” της fifa για να μας υποδείξει την “αγνότητα” του αθλητισμού; Συνεχίζοντας να αποκρύπτουμε τις απαντήσεις σε τέτοια πραγματικά ερωτήματα και ενισχύοντας την άποψη πως οι οπαδοί νοιάζονται μόνο για “τη μπάλα του λαού” δίνουμε χώρο ως κίνημα να αναπτυχθούν λάθος αντιλήψεις και αγνοούμε το πραγματικό πρόβλημα των γηπέδων. Μέσα σε ένα γήπεδο, στην ίδια κερκίδα μπορείς να συναντήσεις τόσο έναν ακροδεξιό, σεξιστή, ελληναρά, νοικοκυραίο, όσο και έναν αναρχικό ή κομμουνιστή. Το γήπεδο δεν είναι χώρος ταξικής καθαρότητας, δεν προσέρχονται μόνο εργαζόμενοι. Ούτε αποτελεί πολιτικά προνομιακό χώρο της αριστεράς (όπως πχ τα πανεπιστήμια). Δεν φτάνει να μείνουμε μόνο στα εγκλήματα που πραγματοποιούν οι εταιρίες ,οι διοργανώσεις και οι ομάδες προς χάριν του κέρδους, όσο φρικιαστικά και σημαντικά και αν είναι αλλά πρέπει εμβαθύνουμε την σκέψη μας στο ζήτημα της χρήσης αυτής της μορφής διασκέδασης σήμερα.
Ξεκινώντας με το απλό επιχείρημα σχετικά με τα εγκλήματα της διοργάνωσης του μουντιάλ του 2022 στο Κατάρ, χωρίς όμως να μείνουμε μόνο εκεί, πρέπει να δούμε τι ακριβώς συνέβη εκεί. Είναι ξεκάθαρο ότι τέτοιου τύπου διοργανώσεις , γενικώς στην εμπορική και μαζική διασκέδαση, βαδίζουν με τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις τις εποχής και τους πολιτικούς συσχετισμούς. Τέτοια παραδείγματα έχουμε δει πολλές φορές στις διοργανώσεις της γιουροβίζιον (πχ φέτος η χώρα που κέρδισε ήταν η Ουκρανία και το 2018 το Ισραήλ), αλλά αυτό το έχουμε δει και σε άλλες αθλητικές διοργανώσεις, εξαρτάται κάθε φορά τους πολιτικούς ανταγωνισμούς και το προμοτάρισμα που θέλουν να κάνουν σε συγκεκριμένες συνθήκες.
Στη φετινή διοργάνωση λοιπόν στο Κατάρ έχει γίνει γνωστό ότι κατά τη διάρκεια της κατασκευής του γηπέδου και των υπόλοιπων χώρων για την στέγαση του μουντιάλ έχουν σκοτωθεί χιλιάδες εργάτες, κυρίως μετανάστες από χώρες όπως η Ινδία, το Πακιστάν, το Νεπάλ, το Μπανγκλαντές και τη Σρι Λάνκα Φιλιππίνες και την Κένυα. Οι εργάτες αυτοί πέθαναν από το 2010 στη διάρκεια των έργων, από τότε που το Κατάρ ανέλαβε τη διοργάνωση, ενώ δεν έχουν καταμετρηθεί και συμπεριληφθεί ακόμη τα στοιχεία για τους τελευταίους μήνες του 2020. Για την διοργάνωση αυτή έχουν χτιστεί γήπεδα και άλλες κατασκευές, ένα αεροδρόμιο, δρόμοι, ξενοδοχεία και δεκάδες άλλα τέτοιου είδους κτίρια. Όλες αυτές οι δολοφονίες δεν αναγνωρίστηκαν ως εργατικά ατυχήματα και η διοργάνωση έβγαλε μια χυδαία ανακοίνωση κατηγορώντας τους για ψευδή στοιχεία και ισχυριζόμενη σε φυσιολογικά επίπεδα θανάτων. Για χάρη του Κατάρ η διοργάνωση γίνεται για πρώτη φορά τον μήνα Νοέμβρη, συνήθως οργανώνεται μέσα στο καλοκαίρι γιατί όπως δήλωσαν οι πολύ υψηλές θερμοκρασίες τους καλοκαιρινούς μήνες (45-50 βαθμούς) δυσχεραίνουν τις συνθήκες για αθλητισμό. Και άλλοι κανονισμοί έχουν αλλάξει από την πλευρά του Κατάρ, έχοντας συμφωνήσει και η fifa κατά τη διάρκεια του μουντιάλ. Οι απαγορεύσεις αυτές αφορούν την κατανάλωση αλκοόλ τόσο στο γήπεδο όσο και γενικώς σε δημόσιους χώρους, κάθε υλικό, όπως σημαία ή πανό με πολιτικό περιεχόμενο, το περιστασιακό σεξ και άλλα. Παρόλα αυτά όμως επειδή ο καπιταλισμός αν είναι να πουλήσει βρίσκει πάντα τρόπους, δημιούργησαν ειδικούς χώρους ώστε να επιτρέπεται οι οπαδοί να πίνουν αλκοόλ έξω από το γήπεδο. Όλα αυτά μοιάζουν φυσιολογικά στον καπιταλισμό φτάνει να βλέπουν μπάλα οι οπαδοί. Όσοι στηρίξουν το μουντιάλ αυτό με την φυσική τους παρουσία ή την παρακολούθηση μέσω των media, συμμετέχουν με τον τρόπο τους στις δολοφονίες των εργατών και φροντίζουν ώστε να υπάρχουν και επόμενες.
Αυτά όμως δεν συμβαίνουν μόνο κάπου μακριά, συμβαίνουν επίσης και στο δυτικό κόσμο και στην Ελλάδα. Από τη γενική διαπίστωση ότι οι πρόεδροι των ομάδων είναι εγκληματίες, πρεζέμποροι και κάτοχοι όλων των καναλιών της ιδιωτικής τηλεόρασης και των περισσότερων μέσων ενημέρωσης όπως ιστοσελίδες, εφημερίδες , ραδιόφωνο. Γενικώς η εμπλοκή τους στις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις δεν μπορεί να κρυφτεί. Φτάνουμε στις πιο συγκεκριμένες στρατηγικές ενάντια στο ταξικό κίνημα και συνολικά στην τάξη μας. Στις αρχές του αιώνα τα Ολυμπιακά έργα αποτέλεσαν ένα τεράστιο εργαλείο ταξικής επίθεσης όπου χιλιάδες αλβανοί μετανάστες αποτέλεσαν μέσα από τη στυγνή εκμετάλλευση τους τη λοκομοτιβά ανάπτυξης του ελληνικού κεφαλαίου. Πρόσφατα ολοκληρώθηκε η κατασκευή του γηπέδου της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Το χτίσιμο του γηπέδου αυτού από την αρχή στράφηκε κόντρα στο ταξικό κίνημα και την αριστερά που αντέδρασε στην καταστροφή του άλσους και της περιοχής. Ο μισθοφορικός στρατός του Μελισσανίδη επιτέθηκε στην κατάληψη «Στρούγκα» μέχρι που έκλεισε. Το ίδιο συνέβηκε και σε εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκείνη την εποχή. Ο λαός της Νέας Φιλαδέλφειας ήταν ενάντια στο χτίσιμο και εξέλεξε δήμαρχο το 2014 τον Άρη Βασιλόπουλο με σαφή αιτήματα κόντρα στα επιχειρηματικά συμφέροντα του Μελισσανίδη.
Ο Βασιλόπουλος έχασε το 2019 (και αυτός ως κομμάτι της δεξιάς επίθεσης που εξελίσσεται) ενώ επί πέντε χρόνια δέχονταν τρομοκρατία η περιοχή από το δεξιό κράτος και παρακράτος. Το ταξικό κίνημα παρ` όλη την ατολμία και τα μισόλογα πολλών οργανώσεων της αριστεράς και της αναρχίας, είχε ταχθεί από την αρχή ενάντια στα φασιστικά Τάγματα Εφόδου και στο χτίσιμο του γηπέδου. Η συζήτηση αυτή σήμερα δεν υπάρχει πουθενά μέσα στο κίνημα παρόλο που το γήπεδο που ονομάστηκε «Αγιά Σοφιά» και συνδυάζει βυζαντινές τοιχογραφίες στους τοίχους με σεξιστικές φωτογραφίες στις τουαλέτες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι ότι προσωπικότητες και κομμάτι του ταξικού μας κινήματος πανηγύριζε με το γήπεδο στης ΑΕΚ σαν χειροκροτητές της κάθε ιδιωτικής επένδυσης όπως τα mall και τα supermarket. Ξεχνάνε εύκολα τις μάχες για δημόσια χρήση της γης που για να βλέπουν την ομάδα τους δωρίζεται σε επιχειρήσεις.
Όλοι μπορούμε να προσφύγουμε στο απλοϊκό επιχείρημα ότι οι διοργανώσεις και οι εταιρίες είναι κακές αλλά δεν μπορούμε με αυτόν τον τρόπο να στηριχθούμε στη λογική του αγνού αθλητισμού και άρα να ξεπλύνουμε τις αμαρτίες μας. Οι αθλιότητες του Κατάρ και οι επιθέσεις του τάγματος εφόδου του Μελισσανίδη φέρνουν αντιμέτωπους όσους θέλουν να ονομάζονται προοδευτική και αριστεροί με την πραγματικότητα του καπιταλισμού. Όσοι το αγνοούν γίνονται συμμέτοχοι και όσοι πανηγυρίζουν για την ικανοποίηση των συμφερόντων του Μαρινάκη, του Αλαφούζου, του Βαρδινογιάννη και των λοιπών αυτών, σχηματίζουν την απόλυτη ξεφτίλα. Μην ξεχνάμε ότι οι μισθοφορικοί στρατοί των ομάδων ήταν αυτοί που συμμετείχαν ή οργάνωναν επιθέσεις ενάντια στο κίνημα όποτε ένιωθαν ότι τους παίρνει όπως η επίθεση στην κατάληψη Libertatia στη Θεσσαλονίκη στο 2018.
Ο καπιταλισμός θέλει να ορίζει την κάθε σχέση με αντάλλαγμα, το κάθε αγαθό σαν εμπορεύσιμο προϊόν. Έτσι στο βωμό της εμπορευματοποίησης υποτάσσει και την διασκέδαση και τον αθλητισμό, τον πολιτισμό και τις τέχνες. Οι φίλαθλοι οφείλουν να μποϋκοτάρουν αυτές τις διοργανώσεις που στρέφονται ενάντια στην τάξη τους και όχι και υποτάσσονται στο εμπορευματικό σχέδιο του καπιταλισμού στο όνομα του οπαδισμού και της ομάδας. Η λογική no politica που ανθίζει στα γήπεδα προσπαθεί να πλάσει ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική, για την ζωή για τις διεκδικήσεις, ανθρώπους που ενδιαφέρονται μόνο για τη δουλίτσα τους, τη μπάλα, τα γκομενικά. Αν θέλουν να διασκεδάσουν παρακολουθώντας τα ματς θα πρέπει να αγωνίζονται για δωρεάν πρόσβαση κι όχι υποκύπτοντας στα εισιτήρια για «λίγους και εκλεκτούς». Η Αγγλία της Θάτσερ έχει δείξει στο παρελθόν με τις φιλελεύθερες πολιτικές της πως έδιωξε τους φτωχούς από τα γήπεδα και βλέπουμε αυτές οι πολιτικές να επαναλαμβάνονται στο σήμερα και στην Ελλάδα. Οι ακροδεξιοί χουλιγκάνοι δεν νοείται να αφήνονται να υπάρχουν από τους αριστερούς και να θεωρούνται φίλαθλοι.
Στις μέρες που ξεκινώντας με τη χυδαία εμπορευματοποίηση με κέντρο το κέρδος και φτάνοντας στον κανιβαλισμό το οπαδικό κίνημα δεν μπορεί να τα αποδέχεται όλα αυτά.
Θα πρέπει με βλέψη στη συγκρότηση αντιδεξιού μετώπου να επανεξετάσουμε όλα αυτά τα καθημερινά ζητήματα οι φίλαθλοι να παλέψουν ενάντια σε αυτούς τους οργανισμούς διοργάνωσης των ποδοσφαιρικών εκδηλώσεων και να μην τους αφεθούν να πλουτίζουν στις πλάτες μας και των νεκρών συναδέλφων μας.
της Μαρίνα Λύρα