Για να μπορεί κάποια συλλογικότητα να απαντήσει στις προτεραιότητες και ιεραρχήσεις της δεν αρκούν μόνο τα ιδεολογικά εργαλεία. Η ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος προσεγγίζει τα διακόσια χρόνια και οι οργανώσεις του έχουν λειτουργήσει σε εντελώς διαφορετικές πολιτικές συνθήκες και περιόδους. Ακόμα και με αυτές τις ιδεολογικές και ιστορικές αναφορές χρειάζεται η κάθε συλλογικότητα να καθορίσει α) τον βασικό εχθρό της και β) να πάρει συγκεκριμένη θέση σε συγκεκριμένο ζήτημα.

Η αμηχανία των συλλογικοτήτων απέναντι στο Μακεδονικό πρόβλημα διαμορφώνει και μια στάση απέναντι στα εθνικιστικά συλλαλητήρια. Οι πατριωτικές δυνάμεις βλέπουν συγχυσμένο αντιμνημονιακό κοινό στα συλλαλητήρια, ενώ οι δυνάμεις που αναδεικνύουν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της συμφωνίας είναι διστακτικές έως και απρόθυμες να συνδράμουν σε αντιεθνικιστικές συγκεντρώσεις μιας και πρόκειται για «αντιδραστική διαμάχη δύο μερίδων της αστικής τάξης». Το ταξικό κίνημα πλήρωσε πολύ ακριβά την ανεκτικότητα του στην εθνικιστική αντίληψη της «πάνω πλατείας» το 2011 και δεν πρέπει να επαναληφθεί.

Η κάθε συλλογικότητα οφείλει να τοποθετηθεί καθαρά αν πρέπει να εμποδιστεί ο σχηματισμός μιας ακροδεξιάς πολιτικής πτέρυγας και ενός φασιστικού σχήματος. Όλες οι οργανώσεις αναφέρονται θεωρητικά στον «μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα» του `41-`44 αλλά και στην ανάγκη αντίστασης στο πραξικόπημα του 1967 παρ` όλο που κυριαρχούσε το παρακράτος και ο Βασιλιάς στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.

Οι ναζί και η ακροδεξιά πρέπει λοιπόν να εμποδιστούν να αποτελέσουν δύναμη «δρόμου» είτε ενάντια στην κυβέρνηση είτε ακόμα και ενάντια στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Η θεσμική απορρύθμιση ή και απονομιμοποίηση της Χρυσή Αυγής δεν μας είναι αδιάφορη και η εκδίωξή της από Βουλή, Δημοτικά Συμβούλια και Σωματεία θα επιδεινώσει τις αδυναμίες της. Οι διώξεις του κράτους απέναντι στο Μπαρμπαρούση δεν είναι «ίδιες» με αυτές του κράτους σε ΚΚΕ ή Αναρχία, δεν αποτελούν διαμάχη «θεσμικών μηχανισμών» ή «πρακτόρων».

Η αντιφασιστική πολιτική «προτεραιότητα» δεν αποτελεί «στάδιο» ή «τελικός στόχος». Η Κομμουνιστική Εξέγερση παραμένει μοναδικό όραμα και εργαλείο όπου ενταφιάζονται οριστικά όλες οι φασιστικές και αστικές παραφυάδες. Ο αντιφασισμός είναι απαραίτητη ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ επιτυχημένης αντικαπιταλιστικής πάλης. Μέσα από αυτόν σφυρηλατούνται οι γνήσιες ταξικές συμμαχίες, αναγνωρίζονται οι «σύντροφοι» και οι «συναγωνιστές» ενώ το ταξικό κίνημα εκπαιδεύεται να κερδίζει κοινωνικούς και πολιτικούς αντιπάλους. Χωρίς ανυποχώρητο Μαχητικό Αντιφασισμό ο όποιος αντικυβερνητισμός και αντικαπιταλισμός θα χωλαίνει και θα είναι ευάλωτος στις εθνικιστικές ατζέντες.

Την ώρα που η παγκόσμια ακροδεξιά δοκιμάζει να συγκροτηθεί σε κάθε χώρα, στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό έχουμε μια ιστορική ευκαιρία. Μπορούμε να διδαχτούμε από τις λογικές «ίσων αποστάσεων» ή και υποχωρητισμού στον «λαϊκό εθνικισμό» που κυριάρχησαν σε Αγγλία, Ουκρανία, Τουρκία αλλά δηλητηριάζουν την ταξική στρατηγική σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Τώρα που το συντηρητικό, ακροδεξιό στρατόπεδο βρίσκεται σε κρίση στρατηγικής έχουμε τη δυνατότητα αντεπίθεσης. Μπορούμε να διεκδικήσουμε να υψώσουμε ξανά τη διεθνιστική στρατηγική του Κομμουνισμού.