- Editorial | Μπορεί το «κίνημα των Τεμπών» να γίνει καύσιμο κομμουνιστικής επανάστασης;
- Εργατικός έλεγχος ή αίτημα συνδιοίκησης;
- Ο κόσμος του Τραμπ από την Κίνα ως την Ουκρανία και την Παλαιστίνη
- Ένα σύντομο ιστορικό της εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα
- Εκδηλώσεις και παρεμβάσεις σε γειτονιές της Αθήνα και του Πειραιά
- Φοιτητικές Εκλογές: Εφαλτήριο Αγώνων ή Άλλοθι Απραξίας;
- Η Επανάσταση των Γαρυφάλλων ανάμεσα στην ελπίδα και στη ματαίωση
- Adolescence: Πόσο τρομακτικός μπορεί να είναι ένας έφηβος;
- Οι απολύσεις – διώξεις εκπαιδευτικών και συνδικαλιστών δεν θα μείνουν αναπάντητες
- Αθώωση όλων των αγωνιστών/ριων στις αντιφασιστικές και αντιπολεμικές/ διεθνιστικές δίκες
Editorial
Μπορεί το «κίνημα των Τεμπών» να γίνει καύσιμο κομμουνιστικής επανάστασης αντί να καταλήξει σε κάποια κυβέρνηση τύπου ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ;
Ο μέσος δημοκρατικός πολίτης, φυσικά, δεν θεωρεί τη σοσιαλιστική επανάσταση ως όχημα ανατροπής της κυβέρνησης ΝΔ. Επίσης, αδυνατεί να υποστηρίξει πως ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ έχουν τη δυνατότητα να είναι η νέα κυβέρνηση. Εννοείται, πως φρίττει να αποδεχτεί πως ελλείψει εναλλακτικής πρότασης μπορεί η ΝΔ να κυβερνά για άλλα 10 – 15 χρόνια. Οπότε; Ποιά είναι η απάντηση; «Πάμε κι όπου βγει»; Παλεύουμε χωρίς σχέδιο και χωρίς στρατηγική; Με ποιά εργαλεία όταν τα συνδικάτα αποδυναμώνονται συνεχώς και η πολιτική δράση διώκεται και ποινικοποιείται μέσα από απολύσεις και πειθαρχικά συνδικαλιστών και δικαστικές διώξεις διαδηλωτών και καταληψιών;
Ο καπιταλισμός βρίσκεται σε θανάσιμη σήψη. Τα εργαλεία της περίφημης «αγοράς» καταρρέουν και οι καπιταλιστές εναγκαλίζουν τα κράτη για ενέσεις κερδοφορίας. Ο νεοφιλελευθερισμός του περασμένου αιώνα έχει γίνει απλή ιστορική και θεωρητική αναφορά. Η κορυφαία ιμπεριαλιστική δύναμη του πλανήτη έχει εναποθέσει τις ελπίδες της απ΄ ευθείας στο υβρίδιο «Τραμπ – Μασκ» ελπίζοντας πως η σύζευξη κρατικής γραφειοκρατίας – στρατιωτικού κατεστημένου και επιχειρηματικού know how θα διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό δυναμικό ικανό να προχωρήσει σε πλήρη ανατροπή του κοινωνικού συμβολαίου χωρίς να διαταράξει την εύθραυστη οικονομική βάση. Το 2008 με το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης οι αστικές τάξεις και η παγκόσμια σοσιαλδημοκρατία θεωρούσαν πως είχαν απαντήσεις. Πλέον τα παλιά αστικά επιτελεία (ακροδεξιά ή δημοκρατικά) αδυνατούν να ανταπεξέλθουν. Παρακολουθούν τις στρατηγικές Τραμπ – Πούτιν – Σίσι – Ορμπάν αλλά και Μελόνι – AfD – Λεπέν και το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι τη διαχειριστική γνώση. Προφανώς και είναι χρήσιμη και αναζητείται τρόπος ομαλής μετάβασης εξουσίας. Τόσο ομαλής, όπως η παράδοση της εξουσίας στον Χίτλερ.
Αν η αριστερά δεν έχει σχέδιο διακυβέρνησης άλλο τόσο δεν έχει και η δεξιά! Οι παραδοσιακές αστικές κυβερνήσεις αγκομαχάνε και το μόνο που κάνουν είναι να νομοθετούν σε κοντοπρόθεσμα επιχειρηματικά σχέδια που εξυπηρετούν υμετέρους. Η «ανάπτυξη» είναι κρατικά συμβόλαια που παραδίδονται σε φίλους και γνωστούς. Όμως αυτές οι «λύσεις» απλά μεταθέτουν το πρόβλημα για αργότερα, σε μεγαλύτερη κλίμακα, σε διεθνές πεδίο. Η στασιμότητα δεν έχει αντιμετωπιστεί παρ΄ όλες τις κρατικές ενισχύσεις. Η διεθνής «πίτα» ευκαιριών για κερδοφορία είναι μικρή και δεν φτάνει για όλους. Οπότε η αστική τάξη ετοιμάζεται και διαμορφώνει νέα επιτελεία ικανά να οδηγήσουν αυτή την παγκόσμια πολεμική αναδιάταξη του πλανήτη.
Η αδυναμία του δημοκρατικού χώρου να προβάλλει σχέδιο απέναντι στην Τραμπική αναθεώρηση, κάνει τις δυνάμεις της αριστεράς να πλειοδοτήσουν με κινηματισμό. Εκτιμούν πως αν προβάλλουν τις απεργίες και τις διαδηλώσεις απέναντι στην θεσμική – κοινοβουλευτική τακτική αρκεί να τους δώσει πολιτικό πλεονέκτημα να διαμεσολαβήσουν την αγανάκτηση του εργαζόμενου λαού. Προφανώς η υπεράσπιση της κίνησης της εργατικής τάξης είναι αδιαπραγμάτευτη και αποτελεί αξιακό γνώρισμα της αριστεράς. Όμως στην φάση της πολεμικής ανασυγκρότησης του κεφαλαίου δεν αρκεί.
Η κρίση και τα πολιτικά αδιέξοδα ανασυνθετουν τα πολιτικά ερωτήματα και αναζητούν διαφορετικές απαντήσεις. Δεν είμαστε στη δεκαετία του ΄80 ή του ΄90 όπου ο καπιταλισμός ήταν ισχυρός, δεν είχε καμία αμφισβήτηση (σε μαζικά κοινωνικά πεδία) για τη λειτουργικότητά του και μπορούσε να διαπραγματευτεί με την εργατική τάξη μερικές παραχωρήσεις. Πλέον οι παραδοσιακές στρατηγικές αναζητούν διαφορετικές προσεγγίσεις. Η εμφάνιση της Λατινοπούλου και του Βελόπουλου έρχονται σαν συνέχεια της χρυσής αυγής και του Καμμένου. Αν το 2010 το πρόβλημα ήταν αντι-ευρωπαϊκή ή φασιστική δεξιά ως απάντηση στον ευρωμονόδρομο, σήμερα αναζητούνται τα κατάλληλα πολιτικά εργαστήρια να παράξουν σύγχρονους «κανίβαλους». Να μην ξεχνάμε την κριτική του Τραμπικού Ρεπουμπλικανικού κόμματος στον Άδωνι Γεωργιάδη και κατηγορούσε την ΝΔ ως κυβέρνηση που προωθούσε την συμπερίληψη, την WOKE ατζέντα, την ανεκτικότητα στους μετανάστες και τον αντι-οικονομικό φιλο-περιβαλλοντισμό!!
Η αριστερά που βασίζεται μόνο σε κινηματική πλειοδοσία θα βρεθεί σύντομα σε αδιέξοδο. Η απάντηση στη στάση εργασίας δεν είναι 24ωρη απεργία. Και στην 24ώρη απεργία δεν είναι η 48ωρη. Και στην 48ωρη δεν είναι η απεργία διαρκείας. Όλα αυτά τα κινήματα: από τα μισθολογικά και τις συντάξεις, τις απολύσεις και τα φορολογικά, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις απολύσεις, την καταστολή και τις απαγορεύσεις, τα εγκλήματα της Πύλου – των Τεμπών, τον ρατσισμό και τον σεξισμό, αν παραμείνουν σε μια δικαστική – θεσμική κριτική γρήγορα θα γίνουν καύσιμο κάποιας πολιτικής δύναμης που θα προβληθεί ως δύναμη εξουσίας. Στις ΗΠΑ και στην Αγγλία δεκαετίες τώρα όλα τα κινήματα στο τέλος καταλήγουν να πριμοδοτούν τον τοπικό βουλευτή από τους Δημοκρατικούς ή τους Εργατικούς ως μοναδική ελπίδα και απάντηση. Στην Ελλάδα κομμάτια της τάξης που προσπαθούν να βρουν μια άλλη διέξοδο πριμοδοτούν (προς το παρόν) την Κωνσταντοπούλου σε μια απέλπιδα και ανοργάνωτη προσπάθεια «αντι-συστημικής» έκφρασης. Η αριστερά που αναφέρεται στον αντικαπιταλισμό βλέπει, για άλλη μια φορά, την «ευκαιρία» να περνά από μπροστά της και να μην μπορεί να κάνει τιποτα.
Χρειαζόμαστε να φτιάξουμε μια σύγχρονη, αντι-καπιταλιστική, κομμουνιστική αριστερά. Δεν είναι ζήτημα ανυπομονησίας, ούτε πως τα στελέχη αυτά θα είναι πιο μαχητικά ή πιο «βίαια». Η εξέγερση χρειάζεται και αποφασιστικότητα αλλά και εμπειρία. Χρειάζεται νεανικό πνεύμα αλλά και ιστορικότητα. Χρειάζεται μάχες «ή τώρα ή ποτέ» αλλά και οικοδόμηση εμπιστοσύνης με τις πληβείες τάξεις και το υπαρκτό εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα.
Χρειάζεται να οικοδομηθεί ένα στέρεο κομμουνιστικό δίκτυο σε γειτονιές και χώρους με γερές σχέσεις με το λαϊκό κίνημα. Ένα από τα βασικά του χαρακτηριστικά είναι να μην αφήσει τις επόμενες ευκαιρίες. Να εμπνέεται από τις πρωτοπόρες μάχες του σημερινού κινήματος και να τις μεταφέρει σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σωματείο. Οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που καταλαμβάνουν σχολές – υπουργεία – εργασιακούς χώρους να μην είναι εξαίρεση, να μην μένουν μόνοι και μόνες τους!
Χρειάζεται ένα δίκτυο αγωνιστών και αγωνιστριών που να θέλουν να φέρουν τη «φαντασία στην εξουσία» και γεμίσουν με τριαντάφυλλα τις κάνες των συντρόφων στρατιωτών!