- Editorial | Πολιτική εξέγερση η μόνη απάντηση στην κρίση της ΝΔ
- Ιμπεριαλισμός και πολεμικοί εξοπλισμοί στην περίοδο κρίσης
- Το κίνημα των Τεμπών μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση
- Ουκρανία: το δίλημμα του πολέμου σε μια Ευρώπη που ασθενεί
- Οι δασμοί ως ένα εργαλείο διαπραγμάτευσης
- Για μια σοσιαλιστική απάντηση στο MAGA του Τραμπ
- Ο ρατσισμός, το όπλο του καπιταλισμού – Η ενότητα των εργατών, η μόνη απάντηση
- 10 χρόνια από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ: μπορεί να υπάρξει πρόταση εξουσίας από την αριστερά;
- Die Linke – Ανυπότακτη Γαλλία: η πληθυντική αριστερά επιστρέφει ως φάρσα ή τραγωδία;
- Για τις παρεμβάσεις στις δημόσιες ΣΑΕΚ Αγίου Δημητρίου και Ηλιούπολης
- Ποιος θα αστυνομεύσει την αστυνομία;
Editorial
Πολιτική εξέγερση η μόνη απάντηση στην κρίση της ΝΔ
Η κυβέρνηση της ΝΔ αντιμετωπίζει μια πολύ σοβαρή κρίση διακυβέρνησης. Οι μαζικές κινητοποιήσεις για τη δολοφονία των Τεμπών έχουν δημιουργήσει πρόβλημα απονιμομοποίησης. Το επιχείρημα του «σαρανταένα τα εκατό» ακούγεται όλο και περισσότερο ως ύβρις, ως θρασύτατη αποθέωση του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» από μια εγκληματική ομάδα που πιάνεται με αίμα στα χέρια. Το πρόβλημα, όμως, για τη ΝΔ είναι πολύ μεγαλύτερο.
Οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο καταρρέουν κάτω από το βάρος των νέων συνθηκών κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Αν ο Άδωνις Γεωργιάδης φαντάζει ως μια χυδαία προσωπικότητα που υπερασπίζεται με χυδαίους και τραμπούκικους τρόπους το κυβερνητικό έργο, αυτός ο ίδιος πολιτικός λοιδορείται και χλευάζεται από το κόμμα του Τραμπ ως δικαιωματιστής υπερασπιστής των μεταναστών, της woke ατζέντας και της Πράσινης Πολιτικής!!
Ο καπιταλισμός αλλάζει ταχύτητα και αναζητεί επιτελεία πιο επιθετικά απέναντι στις πληβείες τάξεις. Ο Μητσοτάκης, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ο Μακρόν και ο Ζελένσκι αντιμετωπίζονται ως βδέλλες του καπιταλισμού! Η παγκόσμια αστική τάξη αναζητεί κυβερνήσεις όχι μόνο να φτωχοποιούν και να καταστείλουν το μαζικό κίνημα αλλά να οργανώνουν πολεμικές εκστρατείες, πραξικοπήματα και εθνοκαθάρσεις. Το επόμενο διάστημα θα κριθούν και θα μεταλλαχτούν οι πολιτικές ηγεσίες σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το αν θα εξελιχθούν τα δεξιά κόμματα ή θα παραδοθεί η εξουσία στην ακροδεξιά αυτό είναι υπό διερεύνηση.
Αυτό το μεσοδιαστήμα δημιουργεί πολιτική αστάθεια. Η μετεξέλιξη του καπιταλισμού δεν έχει κατοχυρώσει τη νέα κανονικότητα οπότε οι λαϊκές τάξεις αναζητούν τρόπους αντιμετώπισης. Σε αυτή την περίοδο έχουμε όλη τη δυνατότητα να αποτρέψουμε αυτή την εξέλιξη αν μπορέσουμε να προβάλλουμε μια ανεξάρτητη ταξική στρατηγική.
Το κίνημα των Τεμπών προσφέρει μια μοναδική δυνατότητα οργάνωσης της αντεπίθεσης της αριστεράς. Οι εκατοντάδες χιλιάδες που διαδηλώνουν σε ολόκληρη την επικράτεια αποτελούν την κοινωνική βάση της αριστεράς. Ο κόσμος αυτός δεν είναι ομογενοποιημένος αλλά ούτε πολιτικά στρατευμένος, αλλά αποτελεί την ουσία του μαζικού κινήματος. Είναι η υπενθύμιση στην αστική τάξη (αλλά και στις οργανώσεις της αριστεράς!) πως υπάρχει ένα άλλο κοινωνικο-πολιτικό μπλοκ που βρίσκεται απέναντι στο αστικό κράτος. Μα δεν υπάρχουν και «δεξιοί» που αγανακτούν με τα Τέμπη; Προφανώς! Αλλά είτε δεν κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις είτε «κερδίζονται» από την αντίληψη του κοινωνικού αγώνα και του «πεζοδρομίου» κόντρα στη μικροαστική ανάθεση και μαλθακότητα.
Όμως, παράλληλα με το «κίνημα Τεμπών» δημιουργείται και μια δεξιά – ακροδεξιά απορρύθμιση. Τα κέρδη Λατινοπούλου – Βελόπουλου εκπλήσσουν κομμάτι της αριστεράς. «Μα αφού ψηφίζουν υπέρ της κυβέρνησης στην ΕΕ για τα Τέμπη, εξαπατούν το λαό» αναπαράγονται τέτοια επιχειρήματα. Οι ίδιες οργανώσεις έλεγαν τα ίδια πράγματα για τη χρυσή αυγή το 2010 και είδαμε πόσο καλά πήγε αυτό.
Αν η σήψη της συγκάλυψης ενισχύει μια αντικαπιταλιστική ανάλυση άλλο τόσο χαϊδεύει δεξιά αυτιά το επιχείρημα «αλήτες – προδότες – πολιτικοί». Όταν το αίτημα είναι «καταδίκη των ενόχων – δολοφόνων» τότε μια ακροδεξιά στρατηγική μπορεί να προβάλλει μια δική της σταυροφορία «κάθαρσης» των ανέντιμων από τίμιους και καθαρούς πολιτικούς που δεν θα βάλουν νερό στο κρασί τους. Το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως η ακροδεξιά έχει προσβάσεις στο κράτος και έχει εξοικειωμένο πολιτικό δυναμικό που αναζητά την εξουσία. Αν δεν υπάρξει μαζική, πλειοψηφική πρόταση εξουσίας από την αριστερά τότε η ακροδεξιά θα προβληθεί ως η μοναδική δύναμη ανατροπής ή ελέγχου της ΝΔ. Σε αυτό το περιβάλλον η αριστερά κάνει δύο ολέθρια σφάλματα.
Κατ` αρχήν μένει εγκλωβισμένη σε μια δικαστική στρατηγική «τιμωρίας των ενόχων». Το να πάει φυλακή ο σταθμάρχης και ο αχθοφόρος που φόρτωσε το ξυλόλιο δεν είναι κάθαρση. Γιατί ακόμα και σε αυτό το επίπεδο δεν τολμάνε να πούνε «να πάει φυλακή ο Πρωθυπουργός, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Νομάρχης, ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, ο Αρχηγός της Αστυνομίας και του Πυροσβεστικού σώματος ως μέλη εγκληματικής οργάνωσης που οργάνωσαν και συγκάλυψαν τη δολοφονία.
Πολύ περισσότερο αντιμετωπίζουν τα Τέμπη με καμπανιακή λογική. Το ΚΚΕ στα σωματεία προωθεί λογικές όπως «οι δολοφονίες στα Τέμπη είναι όπως τα εργατικά ατυχήματα και οι απολύσεις: όλα είναι καπιταλιστικές τακτικές». Δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς «μετά τα Τέμπη πάμε για 8 Μάρτη» και «μετά πάμε για μέρα μετανάστη και αντιρατσιστικά φεστιβάλ». Μετά θα έχουμε την 1η Μάη, τα φεστιβάλ και ζήτω η κανονικότητα του αριστερού γραφειοκρατικού μηχανισμού.
Το κίνημα των Τεμπών πραγματοποίησε ένα σημαντικό άλμα: μπόρεσε να συνενώσει πολιτικά και οργανωτικά την αντικυβερνητική δυσαρέσκεια. Οι απολύσεις, οι ρατσιστικές απελάσεις, οι γυναικοκτονίες, τα φορολογικά νομοσχέδια, η συγκάλυψη της greek mafia και των δολοφόνων μπάτσων, η ιδιωτικοποίηση πανεπιστημίων – νοσοκομείων – μεταφορών: όλα ενοποιούνται με το «Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων». Να μην επιτρέψουμε να επιστρέψουμε σε θεματικά κινήματα εργατών – μεταναστών – γυναικών – φοιτητών.
Μπορούμε να οραματιστούμε και να συμπυκνώσουμε την προηγούμενη εμπειρία μας ξεπερνώντας τους δισταγμούς και τις ανασφάλειες μας. Το προηγούμενο διάστημα έγινε ολιγόλεπτη κατάληψη του Υπουργείου Υγείας από συνδικαλιστές στην υγεία οι οποίοι αποχώρησαν με το που απειλήθηκαν με σύλληψη. Λίγους μήνες αργότερα χιλιάδες πυροσβέστες κατέλαβαν το Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας και εκδιώχθηκαν έκπληκτοι από τα ΜΑΤ γιατί δεν περίμεναν «συνάδελφοι» να τους χτυπήσουν.
Άραγε μπορούμε να πάρουμε τη γνώση της αριστεράς και την αποφασιστικότητα της βάσης και να την κάνουμε ενιαίο όπλο; Μπορούμε πχ να οργανώσουμε μια ταυτόχρονη τριπλή κατάληψη των Υπουργείων Υγείας – Πολιτικής Προστασίας και Μεταφορών και να ζητήσουμε σύσκεψη με τους αντίστοιχους υπουργούς στα κατειλημμένα υπουργεία για ασφαλή νοσοκομεία – μεταφορές – δάση; Δεν είναι τεχνικό το πρόβλημα της κατάληψης αλλά πολιτικό. Το ζήτημα είναι αν θέλουμε μια αριστερά που διεκδικεί την εξουσία.
Σε αυτό το ύψος θα μετρηθούμε το επόμενο διάστημα. Πρέπει να τα καταφέρουμε!