- Editorial | Μπορούμε να ανατρέψουμε τις ακροδεξιές κυβερνήσεις!
- Μάχη ενάντια στην ακροδεξιά ή «εναντίων όλων»;
- Από τον ποταμό μέχρι τη θάλασσα, η Παλαιστίνη θα είναι ελεύθερη
- Η στρατιωτικοποιημένη ιδιωτικοποίηση της Νέας Φιλαδέλφειας για τον τελικό του Conference League
- Μπορεί να υπάρχει πολιτική ανοικτών συνόρων στην ΕΕ;
- Ευρωεκλογές ‘24: η αναδιάταξη του αστικού μπλοκ και η πολιτική κρίση προ των πυλών
- Ο Χίτλερ προς στην εξουσία: η αντίδραση της αριστεράς και οι αδυναμίες της
- 1934 – 2024: Λαϊκό και Ενιαίο Μέτωπο τότε και σήμερα
- Είμαστε σε ανοικτό πόλεμο με την κυβερνητική “βιομηχανία” πολιτικών και συνδικαλιστικών διώξεων
Editorial
Μπορούμε να ανατρέψουμε τις ακροδεξιές κυβερνήσεις!
Ο πρώτος γύρος των γαλλικών εκλογών επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις που υπήρχαν. Αυξήθηκε μαζικά η συμμετοχή των πολιτών στις εκλογές, η ακροδεξιά κατέλαβε την 1η θέση αλλά δεν συνέτριψε το πολιτικό σύστημα, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο ήταν μαζικό και αδιαμφισβήτητα δεύτερο, αλλά χωρίς να μπορεί να αμφισβητηθεί η πρωτιά του Μπαρντελά και τέλος ο Μακρόν τρίτος και καταϊδρωμένος αλλά όχι εξαφανισμένος. Αυτά τα αποτελέσματα οδήγησαν τις διεθνείς αγορές σε σχετική άνοδο και το διεθνές κεφάλαιο να αισθάνεται λίγο πιο ανακουφισμένο από τις προηγούμενες μέρες.
Η γαλλική αστική τάξη βλέπει να ετοιμάζεται μια δεξιά συγκυβέρνηση με την ακροδεξιά. Η συγκράτηση του Μακρόν αποτρέπει την ταχύρρυθμη παράδοση της εξουσίας στη Λεπέν κι έτσι το παραδοσιακό πολιτικό δυναμικό θα έχει μια περίοδο για να δείξει τα κατατόπια της αστικής πολιτικής διαχείρισης στους ρατσιστές. Η πολιτική κρίση και αστάθεια είναι μια συνθήκη που αρχίζει να τη συνηθίζει η διεθνής κεφαλαιοκρατία. Η επένδυση στη λογική του «πληθωρισμού της απληστίας» και οι εξαγγελίες από διαφορετικές κυβερνήσεις ώστε να προετοιμαστούμε για μια «οικονομία πολέμου» δείχνει πώς το αστικό μπλοκ ετοιμάζεται για την επόμενη μέρα. Μια επόμενη μέρα που η γαλλική ακροδεξιά σε συνδυασμό με μια πιθανή επανεκλογή Τραμπ τον Νοέμβρη στις ΗΠΑ να την φέρουν πολύ πιο κοντά μας.
Αν η παγκόσμια αστική τάξη προσπαθεί να συνηθίσει την αστάθεια και την αναπροσαρμογή των επενδύσεων σε κοντοπρόθεσμες ληστρικές υφαρπαγές υπεραξίας, δεν μπορεί να ανεχτεί με τίποτα οποιοδήποτε κλυδωνισμό «από τα αριστερά». Την επομένη του δεύτερου γύρου των γαλλικών εκλογών στο στόχαστρο θα μπει η αριστερά είτε σχηματίσει
κυβέρνηση είτε βρεθεί στην αντιπολίτευση. Αν σχηματίσει με κάποιο τρόπο κυβέρνηση το Νέο Λαϊκό Μέτωπο με ανοχή των Μακρονικών και με αντιπολίτευση τη Λεπέν, όλες οι πιέσεις θα είναι να εξαφανιστεί όποιο φιλολαϊκό μεταρρυθμιστικό νομοσχέδιο και να προσαρμοστεί στο δημοσιονομικό πρόγραμμα λιτότητας της ΕΕ, καθώς και στη ρατσιστική πολιτική εναντίον των προσφύγων και μεταναστών. Σκοπό θα έχουν να ξεφτιλιστεί κάθε υπόλειμμα αλληλεγγύης, κάθε σημείο που να υπαινίσσεται, έστω, μια αριστερή πολιτική πρόταση ώστε να στροθεί ο δρόμος σε μια μαζική ακροδεξιά χωρίς πολλές αντιρρήσεις. Αν βρεθεί στην αντιπολίτευση θα πέσουν πιέσεις για να συστρατευτεί κάτω από τις φτερούγες του Μακρόν. Η αριστερά θα πάψει να υπάρχει έστω σαν ένα σύμβολο από τα παλιά και θα μετατραπεί σε συνιστώσα του «ακραίου κέντρου».
Πολλοί και πολλές θα αναρωτιούνται: μα ποια αριστερά; Πως μπορούν οι Πράσινοι, το ΓΚΚ, ο Μελανσόν, ο Ολάντ, πρώην στελέχη της κυβέρνησης Μακρόν και το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα να αποτελούν ενιαίο χώρο; Για μας, πολλές φορές, ο τρόπος να ορίζουμε και να ξεκαθαρίσουμε το «εμείς» είναι να κοιτάμε τον ταξικό αντίπαλο. Η αστική τάξη και η δεξιά ξέρει τι είναι επικίνδυνο για αυτή. Ανησυχεί! Όλοι ο εκπρόσωποι του γαλλικού κεφαλαίου το λένε πεντακάθαρα: η αριστερά είναι επικίνδυνη για το έθνος, η ακροδεξιά μόνο για τη δημοκρατία. Οι καπιταλιστές μπορούν να ζήσουν και χωρίς δημοκρατία. Έχουν ταξικό μίσος στους χιλιάδες διαδηλωτές που συνεχίζουν και βγαίνουν στους δρόμους καθημερινά! Έχουν ταξικό μίσος στους πρόσφυγες και μετανάστες που «μολύνουν τον μπολιτισμό» τους. Έχουν ταξικό μίσος στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα αλά και στις «άγριες» απεργίες που ξεφεύγουν από τον έλεγχο της γραφειοκρατίας. Αυτό το κοινωνικό – πολιτικό μπλοκ της αριστεράς θέλουμε να το υποστηρίξουμε κόντρα στις επιθέσεις της ακροδεξιάς και να βρει τον δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Σε μια εκδήλωση την 1η Ιουλίου οι δεξιοί πρώην πρωθυπουργοί Καραμανλής και Σαμαράς επιτέθηκαν στον Μητσοτάκη γιατί δεν ακούει τα μηνύματα της περιόδου και γιατί δεν στρέφει το καράβι ολοταχώς στην ακροδεξιά όπως το έκανε ο φίλος Μακρόν. Την απάντηση τούς την έδωσε η Ντόρα όταν τους υπενθύμισε, διακριτικά, πως η δική τους ΝΔ είχε οδηγηθεί στο 18% και στα όρια της διάλυσης. Αυτό είναι το βάρος που κουβαλάει η ελληνική αστική τάξη. Αυτά είναι τα καύσιμα που συνεχίζει να έχει η ελληνική αριστερά και να μπορεί να παραμένει στο χάρτη του παγκόσμιου πολιτικού σκηνικού.
Το αντιμνημονιακό κίνημα που οδήγησε σε διάλυση το παλιό δικομματικό αστικό μπλοκ διαχείρισης και η διάλυση των φασιστικών ταγμάτων εφόδου από το αντιφασιστικό κίνημα δεν έχουν επιτρέψει να στηθεί ένα ακροδεξιό δίπολο εξουσίας (όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλη την Ευρώπη) ώστε να τρομοκρατεί και να απογοητεύει το ταξικό κίνημα. Η αστική τάξη συνεχίζει να διακατέχεται από αντι-αριστερό σύνδρομο. Οι επιθέσεις στις κοινωνικές – πολιτικές καταλήψεις, στις απεργίες και στις απεργιακές φρουρές, στους συνδικαλιστές που κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις ή κατεβάζουν τους σέρβερ, το ίδιο και στους καταληψίες φοιτητές, το ίδιο και στους αφισοκολλητές, ενώ οι διαδηλώσεις – συγκεντρώσεις απαγορεύονται με μια απλή αστυνομική εντολή. Αυτή την αριστερά θέλει να διαλύσει η ελληνική ακροδεξιά καθώς και κάθε πολιτικό μηχανισμό που θέλει να υπερασπιστεί αυτή την κληρονομιά, αυτή την πολιτική πρακτική αγώνα.
Μπορούμε να νικήσουμε!
Αυτό μπορεί να γίνει αν δεν δούμε με στατικότητα και μεμψιμοιρία τους πολιτικούς συσχετισμούς. Το εργατικό κίνημα παραμένει παρόν και δίνει τις μάχες παρ’ όλη την απαισιοδοξία που τροφοδοτείται από τις οργανώσεις της αριστεράς. Μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα μαζικό κοινωνικό-πολιτικό μπλοκ της αριστεράς που να σπείρει τον τρόμο στην αστική τάξη εμφανίζοντας ξανά την Ελπίδα για τις πληβείες τάξεις. Και αυτό το μπλοκ δεν είναι ανάγκη να το οικοδομήσουν τα κεντροαριστερά σχήματα. Δεν χρειαζόμαστε τη ρεαλιστική συνθηκολόγηση της κεντροαριστεράς για να ανατρέψουμε τις ακροδεξιές κυβερνήσεις. Να χρησιμοποιήσουμε τα διδάγματα των μαζικών επαναστατικών ρευμάτων για να ξαναπιάσουμε το νήμα της ανατροπής «από τα κάτω».