- Editorial | Ποια αριστερά θα αναμετρηθεί και θα ρίξει τη ΝΔ;
- Πολιτική ενότητα και ενότητα στη δράση
- Η μάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας είναι μάχη για την ανατροπή της ΝΔ
- 9η Οργανωτική Ολομέλεια: Ο Σοσιαλισμός μόνη απάντηση στην εφιαλτική σήψη του καπιταλισμού
- Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και η κρίση στην Άπω Ανατολή
- 28 χρόνια από την κρίση στα Ίμια/Kardak. Όχι στον πόλεμο – όχι στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις
- Τανκς στη Λωρίδα της Γάζας, φρεγάτες στην Ερυθρά θάλασσα, ο πόλεμος επεκτείνεται
- Ο στασιμοπληθωρισμός παγιώνεται, εντείνοντας τους ανταγωνισμούς και τη φτώχεια
- Φοβού τους Δαναούς, δικαιώματα και «ευνοϊκά» νομοσχέδια φέροντας
- Ειδικό Εκπαιδευτικό Προσωπικό και Λογιστές: Η εκκίνηση
- Το εργατικό κίνημα κόντρα στην πολιτική της ΝΔ
Editorial
Ποια αριστερά θα αναμετρηθεί και θα ρίξει τη ΝΔ;
Η κατάρρευση του χώρου ΣΥΡΙΖΑ και οι ανακατατάξεις που δημιουργούνται είναι ελάχιστες μπροστά στο βάρος των ευθυνών. Η αριστερά για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση και μετά βρίσκεται αντιμέτωπη με μια άκρως επιθετική δεξιά κυβέρνηση χωρίς να υπάρχει ίχνος «ενδιάμεσης» κοινοβουλευτικής πρότασης εναλλαγής εξουσίας. Το «μετά τη ΝΔ, τι;» δεν τρομάζει μόνο τα αστικά επιτελεία αλλά και τις παραδοσιακές οργανώσεις της αριστεράς.
Μέχρι πρόσφατα η αριστερά εξαντλούσε τη ρητορική της είτε σε «κριτική» συστράτευση με ένα μεγάλο κόμμα της «κυβερνώσας» αριστεράς είτε έμενε σε μια παράθεση ενός αφηρημένου ιδεολογικού στόχου του Σοσιαλισμού. Η κρίση του καπιταλισμού δεν αφήνει περιθώρια, πλέον, μακροπρόθεσμων στρατηγικών και αναμονής.
Η «κυβερνώσα αριστερά» οδηγείται σε δεξιόστροφές προσαρμογές επιβίωσης και όσες οργανώσεις επιμένουν να αναζητούν κάποιο ενδιάμεσο ρεφορμιστικό κόμμα ως μαξιλάρι, σύντομα θα βρουν τον εαυτό τους να δέχεται πολλά περισσότερα «ρεαλιστικά προγράμματα» από την αριστερή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Από την άλλη η συνεχής επίκληση από άλλα κομμάτια «θα αναμετρηθούμε στο δρόμο» οδηγεί σε μια παρελθοντολογία για το πώς στη δεκαετία του ’90 εμποδίστηκε η ασφαλιστική μεταρρύθμιση Γιαννίτση ή το 2007 εμποδίστηκε η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Δυστυχώς, αυτές οι εποχές που το κεφάλαιο είχε δυνατότητα ελιγμών και αναβολής μεταρρυθμίσεων δεν έχουν καμία σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα. Το αστικό μπλοκ βρίσκεται σε αδιέξοδο και οργανώνει την κλιμάκωση των επιθέσεων του στις πληβείες τάξεις και στους εθνικούς ανταγωνιστές του. Ο καπιταλισμός μέσα από την εθνική, κρατική διάρθρωσή του έχει «διεξόδους» για το πώς μπορεί να ηττηθεί μια εθνική αστική τάξη: μπορεί να συντρίβει με εθνικούς όρους και να υπάρχει μεταφορά υπεραξίας. Η «νικήτρια αστική τάξηπαίρνει μια προσωρινή, έστω, ανάσα. Οι πληβείες τάξεις έχουμε ένα αντίστοιχο εργαλείο να νικήσουμε την αστική τάξη;
Η αντιπαράθεση με το αστικό μπλοκ πρέπει κατ’ αρχήν να είναι με όρους ταξικούςκαι με πολιτικά εργαλεία της αριστεράς. Κανένα πρόγραμμα ελεημοσύνης ή φιλοδωρημάτων δεν μπορεί να αποτελεί ανάχωμα στην αστική αντιμεταρρύθμιση. Οι Κασελάκιες μεταλλάξεις τύπου Δημοκρατικού Κόμματος μπορεί να διαμορφώσουνε κάποτε ένα αντίπαλο δέος στη ΝΔ αλλά αυτό δεν θα έχει ούτε μακρινή σχέση με αυτό που αριστερά προβάλλει ως υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων.
Η μάχη με το αστικό μπλοκ δεν μπορεί να γίνει με όρους ανάθεσης σε κάποιο άλλο αστικό κράτος. Καμία Κίνα και καμία Ρωσία δεν μπορεί να αποτελέσει κέντρο αντιπαράθεσης με την αστική και ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Από κανένα ενδοαστικό ανταγωνισμό δεν μπορεί να όφελος η εργατική τάξη όσο δεν συγκροτείται με ανεξάρτητη στρατηγική.
Η μάχη με την αστική τάξη θα γίνει με διεθνιστικούς – ντεφαιτιστικούςόρους. Καμία αριστερά δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί με την αστική πολιτική όσο βρίσκει «εθνικούς» όρους που υπερβαίνουν την ταξική πάλη. Το ΚΚΕ που εμφανίζεται ως η «νέα» αριστερή ελπίδα έχει σπάσει κάθε ρεκόρ συνθηκολόγησης τα τελευταία χρόνια. Η διαχείριση Πελετίδη που δεν αμφισβητεί κανένα μνημονιακό νόμο ως την ρεαλιστική στρατηγική στο συνδικαλιστικό κίνημα, από την υπερψήφιση των επιδομάτων των μπάτσων ως την υπεράσπιση της οικογένειας έναντι της «αστικής παρακμής της κατάργησης των φύλων», έφτασε να ζητά στο Ευρωκοινοβούλιο την αθώωση του φασίστα Μπέλερη. Τέλος η υποταγή της ταξικής πάλης στην υγειονομική καραντίνα μέσω της «αποδοχής όλων των υγειονομικών περιορισμών του COVID» αποτέλεσε στρατηγικό πλήγμα για την αριστερά.
Η μάχη με την αστική πολιτική μπορεί να γίνει μόνο με όρους Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Την ώρα που καταρρέουν όλα τα ενδιάμεσα σχήματα που κυριάρχησαν στην αριστερά τα τελευταία είκοσι χρόνια, χρειάζεται να επαναφέρουμε τη στρατηγική της Πολιτικής Εξέγερσης. Ο Κομμουνισμός κα η Επανάσταση δεν θα έρθουν μέσα από αυθόρμητα κινήματα αλλά αποτελούν συνειδητό σχέδιο των αριστερών κομμάτων.
Τα σύγχρονα επαναστατικά κόμματα δεν θα αναμασάνε αφηρημένες επαναστατικές θεωρίες. Δεν θα προπαγανδίζουν αφηρημένα την «ανάγκη του σοσιαλισμού».Τα κόμματα της αριστεράς δεν χτίζουν αγώνες, γενικά, ούτε προπαγανδιστικούς πυρήνες. Αποτελούν τον πυρήνα της αυριανής εξουσίας και τα στελέχη ετοιμάζονται να βοηθήσουν στην αυτοκυβέρνηση της εργατικής τάξης.
Στους χώρους δουλειάς οι κομμουνιστικοί πυρήνες δεν αποτελούνται απλά από τίμιους αγωνιστές αλλά συγκροτούν τη βάση της αυριανής εξουσίας. Στα λιμάνια, στα αμαξοστάσια, στην ενέργεια, στην εκπαίδευση, στα νοσοκομεία, στα χωράφια, στις οικοδομές, στα σουπερμάρκετ δεν χτίζονται πυρήνες για καλύτερο μεροκάματο ή ενάντια σε απολύσεις. Χτίζονται ομάδες με σκοπό να αναλάβουν τον εργατικό έλεγχο και τη διεύθυνση της παραγωγής στην επόμενη πολιτική εξέγερση της τάξης.
Προφανώς το χτίσιμο κομμουνιστικών πυρήνων χρειάζεται τη συγκεκριμένη οικοδόμηση και όχι μια αφηρημένη εξαγγελία. Θα πρέπει να χτίζονται δράσεις, κινητοποιήσεις και κινήματα που να ενεργοποιούν την αντίσταση της τάξης και να βοηθούν στη συλλογικοποιήση του αγώνα. Ο κοινός αγώνας χτυπώντας αλλά και βαδίζοντας μαζί με ευρύτερες δυνάμεις, είναι απαραίτητος. Η πολιτική ενότητα μπορεί να υπάρξει με τμήματα της αριστεράς φτάνει να υπάρχει μια κεντρική υπεράσπιση του Σοσιαλισμού ως απάντηση στην καπιταλιστική λαίλαπα. Θα πρέπει να χτίζονται και συνδικαλιστικές παρατάξεις – σωματεία – απεργιακές επιτροπές που να βοηθάνε στην οργάνωση της ταξικής πάλης και δημιουργούν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του κινήματος.
Η ΟΡ.Μ.Α. κλείνει φέτος δέκα χρόνια λειτουργίας. Μετά τα πρώτα χρόνια που λειτουργούσε ως αντιφασιστικό πείραμα, δοκιμάζει να προχωρήσει σε κατάθεση πολιτικής πρότασης. Η Επανάσταση δεν είναι μια αφηρημένη εξαγγελία αλλά μια ιστορική απαίτηση. Η κρίση θα φέρει σύντομα νέα συνθήκη αποσταθεροποίησης και η σημερινή γενιά θα πρέπει να έχει οργανώσεις μάχης που να προβάλλουν με ρεαλιστικό και υλικό τρόπο την σοσιαλιστική αυτοκυβέρνηση των πληβείων τάξεων.
Αν όχι τώρα, πότε;
Αν όχι εμείς, ποιοι;