- Editorial | Η κρίση της ακροδεξιάς κυβέρνησης δίνει ευκαιρίες αλλά και παγίδες στην αριστερά
- Για την τάση Αμερικανοποίησης της πολιτικής σκηνής και του ταξικού κινήματος
- Ακροδεξιά και φασισμός: η μάχη ενάντια στην αστική πολιτική και η ιδιαιτερότητα της αντιφασιστικής πάλης
- Η νεολαία μονίμως στο στόχαστρο της κυβερνητικής καταστολής
- Ζήτω η Παλαιστινιακή αντίσταση για τη νίκη από το ποτάμι ως την θάλασσα!
- Πολυτεχνείο 1973: 50 χρόνια από την τελευταία φορά που η αριστερά έχτισε εξέγερση
- 2ος κύκλος εκδηλώσεων Αντιφασιστική Φρουρά
50 Χρόνια Πολυτεχνείο – Η επικαιρότητα της Αριστεράς της Εξέγερσης - Η κλιματική κρίση και η εγκληματική επιλεκτική χρήση της τεχνολογίας
- Δίκη της φασιστικής ενέδρας στο Πέραμα: Καμία εξίσωση του Μαχητικού Αντιφασισμού με τη ναζιστική βία
- Ο νέος αντεργατικός νόμος κλιμακώνει την επίθεση στα κοινωνικά αλλά και πολιτικά δικαιώματα της εργατικής τάξης
Αφιέρωμα: 50 Χρόνια Πολυτεχνείο – Η επικαιρότητα της Αριστεράς της Εξέγερσης
Με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, η ΟΡ.Μ.Α. και το έντυπο Αντιφασιστική Φρουρά διοργανώνουν σειρά εκδηλώσεων, Οκτώβρη-Νοέμβρη-Δεκέμβρη, σε τοπικά στέκια και βιβλιοπωλεία σε διάφορες γειτονιές. Μάθετε περισσότερα εδώ!
Editorial
Η κρίση της ακροδεξιάς κυβέρνησης δίνει ευκαιρίες αλλά και παγίδες στην αριστερά
Οι διπλές εκλογές σε περιφέρεια και δήμους, εμπέδωσαν τα συμπεράσματα των δύο εθνικών εκλογικών αναμετρήσεων. Η πολιτική πρωτοκαθεδρία της ΝΔ δεν αναιρείται αλλά αυτό δεν σημαίνει παντοδυναμία. Οι ανεπάρκειες και τα αδιέξοδα της πολιτικής της δεν είναι απωθητικά μόνο από τις πληβείες τάξεις αλλά και από κομμάτια του αστισμού και του δικού της πελατειακού συστήματος.
Έχοντας κλείσει τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης, έχειεμπεδωθεί ακόμα και στα πιο σκληρά κομμάτια της αστικής τάξης πως οι υποσχέσεις για ανάπτυξη και κερδοφορία μπάζουν από παντού. Οι «κακοτεχνίες» του επιτελικού κράτους της «Ελλάδας 2.0» δεν είναι συμπτωματικές αλλά συστημικές. Οι εργολάβοι λειτουργούν χωρίς καμία αυτοσυγκράτηση και κανιβαλίζουν τα προγράμματα σαν να μην υπάρχει αύριο. Η λογική του «κέρδους απληστίας» που διαλύει τις υποδομές και εξακοντίζει τον τιμάριθμο στη στρατόσφαιρα είναι μια κάποια λύση για το κεφάλαιο, αλλά προσωρινή. Ήδη αναζητούνται εναλλακτικές προτάσεις που, όμως, δεν υπάρχουν στον ορίζοντα.
Ούτε η αριστερά προβάλλει ένα διαφορετικό αξιόπιστο σχέδιο για τον φτωχό λαό, αλλά ούτε υπάρχει μια εναλλακτική πρόταση αστικής διαχείρισης. Έτσι, ενώ υπάρχει αναζήτηση αντιπάλου στη ΝΔ, οι «πνιγμένοι» ψάχνουν την παραμικρή υπόνοια να «αρπάξουν από τα μαλλιά» για να σωθούν. Έτσι εξηγείται η ήττα Αγοραστού – Μπακογιάννη σε Θεσσαλία – Αθήνα αλλά και η νίκη Μπέου – Χαρδαλιά σε Καρδίτσα – Αττική. Στον μικροαστό ψηφοφόρο η μια «φωνή» του ψιθυρίζει στο αυτί να μην μαυρίσει ακόμα και τον πιο χυδαίο δήμαρχο γιατί η εκδίωξη του κυβερνητικού «άρχοντα» θα δυσκολέψειτις εκταμιεύσεις προγραμμάτων και η ροή χρήματος θα κλείσει.Όμως στο άλλο αυτί μια άλλη «φωνούλα» του ψιθυρίζει πως πρέπει να δώσει ένα μάθημα στους άχρηστους και πως ο Δούκας και ο Κουρέτας δεν είναι και τόσο άσχημη επιλογή.
Αλλά που βρίσκεται η αριστερά σε αυτό το σκηνικό;
Η γνήσια ανάγκη να ανατραπεί η ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ έχει οδηγήσει ένα κομμάτι της αριστεράς στον ρεαλισμό της «κυβερνώσας αριστεράς», στην αναζήτηση ενός αντίπαλου δέους του Μητσοτάκη έστω και με θολό πρόσημο, στην αποθέωση του Κασσελάκη ως «μόνη λύση». Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι η αριστερά που δεν θέλει να κάνει «εκπτώσεις» ουσιαστικά αποδέχεται αυτή την πορεία μιας και θεωρεί πως η «αντιδεξιά» στρατηγική ταυτίζεται με δεξιά προσαρμογή και δεν μπορεί να εφαρμοστεί από τις επαναστατικές δυνάμεις, ώστε να ηγηθούν αυτές την ανατροπή της κυβέρνησης.
Αν το ΚΚΕ ελπίζει να κρυφτεί πίσω από τις κόντρες για τον Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας να πάρει τη θέση του, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται σε δημιουργικά αλλά δύσκολα διλήμματα.
Η ανθεκτικότητα των εκλογικών σχημάτων είναι ένα θετικό στοιχείο, αλλά ο τρόπος που θα απαντηθούν τα «νικηφόρα» δείγματα σε Αθήνα – Θεσσαλονίκη και Περιστέρι θα αποτελέσουν οδικό χάρτη για συνέχεια. Υπάρχει μια γενικευμένη αντίληψη πως μια μίνιμουμ συμφωνία σε ριζοσπαστικό πρόγραμμα του «αντικαπιταλιστικού χώρου» μακριά από κομματικούς υποψήφιους και στενά ιδεολογικά πλαίσια δίνουν αέρα στις δυνάμεις να σπάσουν την εσωστρέφεια και να διεκδικήσουν έναν ευρύτερο χώρο. Έτσι αντιπαραβάλλουν το 6% του Δήμου Αθήνας με το 2% της Περιφέρειας Αττικής. Επίσης η στάση για «κριτική υποστήριξη» στον 2ο γύρο σε «αντιΝΔ υποψήφιους» έρχεται σε αντιπαράθεση με τη «σεχταριστική» θέση για «άκυρο σε ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ».
Πράγματι οι δυο τακτικές παράγουν διαφορετικά αποτελέσματα. Όμως για να κριθούν στην ουσία τους πρέπει να απαντηθεί ένα τρίτο ερώτημα: Υπάρχει κάποια πλευρά που σχεδιάζει τα επόμενα 5 – 10 χρόνια να αναλάβει καθήκοντα ηγεσίας αντικαπιταλιστικής εξέγερσης αν εμφανιστούν συνθήκες πχ αντίστοιχες του 2010 – 2012; Αν η σοσιαλιστική επανάσταση βρίσκεται έξω από το σχεδιασμό και ζούμε μια καινούρια περίοδο «μακράς και νομίμου οικοδόμησης», τότε οι διαφορετικές τακτικέςαπλά οργανώνουν με διαφορετικό δρόμο τον τρόπο της ενσωμάτωσης. Αν για άλλα 10 – 20 χρόνια επιλέγουμε «ριζοσπαστικές» και όχι κομμουνιστικές επιλογές στηρίζοντας «χωρίς αυταπάτες» ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ – ΚΚΕ τότε η τακτική θα έχει γίνει alterego. Αντίστοιχα η «ιδεολογική καθαρότητα» που δεν μετατρέπεται σε υποκείμενο ανατροπής γίνεται άλλοθι σεχταρισμού και ηττοπαθούς γκρίνιας.Η εξαφάνιση του «Σοσιαλισμού» και της «Επανάστασης» έστω και διακηρυκτικά από τα προγράμματα όλης της αριστεράς σε τέσσερις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, δεν είναι καλός οιωνός.
Ο κόσμος φλέγεται! Στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία κλιμακώνονται ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Επεμβάσεις σχεδιάζονται σε Αφρική και Λατινική Αμερική. Η Ευρώπη κυριαρχείται από ακροδεξιές κυβερνήσεις. Οι δυσκολίες και οι αντιφάσεις δεν πρέπει να μας οδηγήσουν ούτε σε παραίτηση και ιδεολογική «καθαρότητα» στα καφενεία, στο facebook, στα σπίτια μας. Αλλά ούτε χρειάζεται να ψάξουμε εύκολες παρακαμπτήριες οδούς για να φτάσουμε στη Σοσιαλιστική Επανάσταση. Δεν ψάχνουμε κάποιο «μαζικό σύνθημα», κάποιον «λαϊκό ηγέτη», ένα «μαζικό πρόγραμμα». Την ώρα της μαζικής αποϊδεολογικοποίησης και δεξιόστροφης προσαρμογής χρειάζεται στήριξη κάθε προσπάθειας που κρατά με οποιοδήποτε τρόπο τη συζήτηση για τη νικηφόρα κομμουνιστική στρατηγική.
Πενήντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου πρέπει να υπενθυμίσουμε πως η Νίκη για τον Κομμουνισμό έρχεται μόνο μέσα από τη στράτευση στο σκοπό. Οι οργανώσεις τότε ήταν μερικών δεκάδων, όμως αντιστάθηκαν στα κελεύσματα του ρεφορμισμού που πρόβαλλε την ανυπαρξία κινήματος – μαζικότητας και τη μηδενική σχέση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με το εργατικό κίνημα. Όλα αυτά ήταν σωστά, αλλά η εξέγερση ήταν νικηφόρα.
Να κουβεντιάσουμε, να πείσουμε, να οργανώσουμε τους αγωνιστές/αγωνίστριες και να τους/τις κερδίσουμε στη στρατηγική του Κομμουνισμού.