- Editorial | Η συγκρότηση του αστικού μπλοκ και τα καθήκοντα της ταξικής πάλης
- Εκλογές στην Τουρκία: χτυποκάρδια στο ελληνικό κεφάλαιο
- Τα αδιέξοδα του αριστερού κυβερνητισμού: μια σύντομη ιστορική αναδρομή
- Πέντε χρόνια από τη φασιστική ενέδρα στο Πέραμα: ο επιθανάτιος ρόγχος των ναζί
- Κύκλος εκδηλώσεων για τα 50 τεύχη της Αντιφασιστικής Φρουράς
- Εκλογές Μαΐου – Ιουνίου 2023: εξελίξεις και καθήκοντα του ταξικού κινήματος
- 12 χρόνια από το «Κίνημα των Πλατειών»
- Live your myth in Greece: το παραμύθι του «παραδεισένιου» ελληνικού τουρισμού
Editorial
Η συγκρότηση του αστικού μπλοκ και τα καθήκοντα της ταξικής πάλης
Στις εκλογές του Μαΐου 2023 έγινε κάτι πρωτοφανές στη μεταπολιτευτική ιστορία. Το κυβερνών κόμμα μετά από τετραετή διακυβέρνηση όχι μόνο δεν εμφανίζεται με κάποια ελάχιστη, έστω, φθορά αλλά μεγαλώνει και ποσοστό και σε ψήφους την εμβέλεια του. Αν αυτό το γεγονός δεν διαβαστεί σωστά, αν κυριαρχήσουν ευκολίες του τύπου «να μεταναστεύσουμε», «έγινε νοθεία» ή «δεν κέρδισε η ΝΔ» κινδυνεύει η αριστερά από φαινόμενα ηττοπάθειας και αποστράτευσης.
Το πρώτο γεγονός είναι πως το αστικό μπλοκ προσπαθεί να αντιστρέψει την πολυδιάσπαση και συρρίκνωση που ξεκίνησε στο ξέσπασμα της κρίσης το 2010 και καταγράφηκε για πρώτη φορά στις εκλογές του 2012. Η ΝΔ είναι το ιστορικό κόμμα της αστικής τάξης και «πλήρωσε» με πτώση στο 18% την ανεπάρκειά της το 2009 να παραδώσει στο ΠΑΣΟΚ την εξουσία, αλλά παρέμεινε ο κεντρικός φορέας του αστικού μπλοκ παρ’ όλη τη φασιστική αντιπολίτευση που εμφανίστηκε την περασμένη δεκαετία. Η ΝΔ έδωσε και συνεχίζει να δίνει σκληρή μάχη ώστε να αποδείξει στους αστούς πως είναι ο μοναδικός αξιόπιστος πολιτικός φορέας σε κοινοβουλευτικό περιβάλλον. Για να το καταφέρει εφαρμόζει μια σκληρή, επιθετική τακτική εξυπηρετώντας τις προνομιούχες τάξεις, εκβιάζοντας και δωροδοκώντας μεσοστρώματα και χτυπώντας αλύπητα τις πληβείες τάξεις.
Το δεύτερο γεγονός είναι πως η ΝΔ έχει πλήρη επίγνωση της διχοτομημένης ελληνικής κοινωνίας. Την ώρα που τα μπιτσόμπαρα είναι γεμάτα, τα καράβια φουλάρουν από παραθεριστές, ο μισός πληθυσμός δεν μπορεί να φύγει ούτε πέντε μέρες. Την ώρα που τα εστιατόρια είναι γεμάτα και διώχνουν μετά το δίωρο τους πελάτες για να εξυπηρετήσουν τους επόμενους, η μισή Ελλάδα δεν μπορεί να πάρει τυρί από τα σουπερμάρκετ. Η ΝΔ πριμοδοτεί την εξαθλίωση των πληβείων τάξεων μέσα από την ενίσχυση των καπιταλιστών. Παράλληλα τρομοκρατεί μεσοστρώματα που διατηρούν κάποιο αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης πως «αν έρθει η αριστερά και η αστάθεια θα γίνετε φτωχοί κι εσείς».
Το τρίτο γεγονός είναι η τρομοκράτηση και η συνθηκολόγηση, εν τέλει, της αριστεράς στους μονόδρομους που παρουσίασε η ΝΔ. Μέσα από το κυνηγητό απεργιών, καταλήψεων, διαδηλώσεων έβαλε το δίλημμα «ήπια συνδιαλλαγή και νομιμότητα ή κοινωνική και πολιτική περιθωριοποίηση».
Η αριστερά κάνει ένα μόνιμο λάθος. Προσπαθεί να απευθυνθεί στο «όλον» της κοινωνίας και να διεκδικήσει τα μεσοστρώματα, παρακάμπτοντας την ανάγκη να συσπειρώσει τη δική της «μισή» Ελλάδα. Η αριστερά μοιάζει σαν να είναι κομμάτι των μεσοστρωμάτων που απευθύνεται στις πληβείες τάξεις παρά το ανάποδο. Η πολιτική της δεν έχει την οργή, την απογοήτευση των φτωχών. Δεν μεταφέρει την απόγνωση και τα αδιέξοδα. Η εργατική τάξη μπορεί να υπομένει την ανέχεια της αλλά σε αυτό δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεν μπορεί, όμως, να υποστηρίξει αφηρημένα μακρόπνοοα σχέδια, δεν μπορεί να σιγοντάρει προοπτικές δεκαετίας όταν μένει στο δρόμο ή πεθαίνει γιατί δεν μπορεί να αγοράσει χειρουργική επέμβαση.
Στα Τέμπη εμφανίστηκε μια οργή πολύ μεγαλύτερη από τις 57 δολοφονίες. Οι πληβείες τάξεις ξέρουν πως δεν υπήρξε «ατύχημα». Η υποβάθμιση των υπηρεσιών θα έχει «απώλειες» από λεωφορεία χωρίς φρένα, από σαπιοκάραβα που κρύβονται κάτω από βαψίματα, από αεροπλάνα που πετούν στα όρια με εξαντλημένους πιλότους και ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, από σπίτια χτισμένα πριν από εβδομήντα χρόνια, από αυτοσυντηρημένο σύστημα διανομής φυσικού αερίου, από εντατικοποιημένες συνθήκες εργασίας χωρίς τα στοιχειώδη μέτρα ασφάλειας.
Η κυβέρνηση της ΝΔ θα βρεθεί πάλι σε τρομακτικά αδιέξοδα. Η παγκόσμια κρίση θα επιδεινώσει το οικονομικό περιβάλλον και η κερδοφορία του κεφαλαίου θα είναι περισσότερο πρόσκαιρη και επισφαλής. Θα χρειαστούν μεγαλύτερες επιδοτήσεις και σε ζεστό χρήμα και σε νομοθετικό περιβάλλον ώστε οι καπιταλιστές να «επενδύουν» με το λιγότερο ρίσκο στις στιγμιαίες ευκαιρίες που θα προκύπτουν. Ακόμα κι έτσι θα πρέπει να ισορροπεί στο διεθνή ανταγωνισμό που ανά πάσα στιγμή ένα «φτέρνισμα» της οικονομίας των ΗΠΑ ή Γερμανίας θα προκαλέσει πνευμονία στο ελληνικό κεφάλαιο.
Προς το παρόν η Ευρωπαϊκή Ένωση κάνει τα στραβά μάτια όταν οι εφοπλιστικές εταιρείες σπάνε το εμπάργκο και η Ελλάδα μαζί με την Ουγγαρία μπλοκάρουν τη νέα δέσμη μέτρων κατά της Ρωσίας. Για χάρη της πολιτικής ενότητας συνεχίζεται η οικονομική ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας για να καταγραφεί το δεξιό success story ενάντια στις αντιμνημονιακές αμφισβητήσεις που επικρατούσαν στον ευρωπαϊκό νότο.
Η παγκόσμια αστική τάξη δεν έχει καμία νικηφόρα στρατηγική! Παίζει συνεχώς το χαρτί της παράτασης, ευελπιστώντας πως κάποτε, με μαγικό τρόπο θα έρθει ξανά η ανάπτυξη! Μέχρι τότε θα πρέπει η αστική τάξη να συντρίβει συνεχώς τον «εσωτερικό» εχθρό της, θα πρέπει να διαλύει την εργατική τάξη και τις οργανώσεις για να διατηρείται η στοιχειώδης παραγωγικότητα. Παράλληλα θα πρέπει να επικρατεί των διεθνών ανταγωνιστών της. Αυτή η οικονομική – πολιτική λειτουργία ολοένα και περισσότερο δεν μοιάζει με δημοκρατία και εύρυθμο κοινωνικό περιβάλλον αλλά με προετοιμασία πολεμικής βιομηχανίας.
Η αριστερά πρέπει να ξεφύγει από την κοινοβουλευτική νιρβάνα της και να αγκαλιάσει τις ανησυχίες των φτωχών στρωμάτων. Θα υπάρξουν ξανά περίοδοι (ίσως πιο σύντομα απ’ όσο φανταζόμαστε) που το αστικό μπλοκ θα γίνεται αδύναμο και θα βρίσκεται σε αδιέξοδο. Οι αριστερές δυνάμεις θα πρέπει να αρπάξουν την ευκαιρία και να προβάλλουν την όποια εναλλακτική στρατηγική. Για να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει με συνειδητό τρόπο, να αντισταθούμε στην ιδεολογική τρομοκρατία που δημιουργεί το αστικό μπλοκ.
Η αριστερά πρέπει να συνομιλήσει με την εργατική τάξη όχι ως εξαθλιωμένες ατομικότητες αλλά να ενισχύσει και να προβάλλει τη συλλογική δύναμη της αντίστασης και πάλης. Να πάρει τη φρίκη της ανέχειας και να την κάνει μπαρούτι στην Πολιτική Εξέγερση ενάντια στην καπιταλιστική πραγματικότητα.