- Editorial | Παγκόσμια Κρίση: Το αστικό μπλοκ οικοδομεί την θεσμική ακροδεξιά και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις
- Κομμουνιστές, Επαναστατική Αριστερά και οι εκλογές του 2023
- Η ακροδεξιά στην Ευρώπη: η αυταρχική υποτίμηση της δημοκρατίας
- Διαμαντένιες οι ΜΚΟ και τα προγράμματα αλλά η μεταναστευτική πολιτική σκέτος άνθρακας. Το QatarGate και η κατάρα των ΜΚΟ
- Φεβρουάριος 1917 στη Ρωσία, μία ευκαιρία που δε χάθηκε
- Βραζιλία & Περού, Μεταρρυθμίσεις με εμπόδια αλλά και αδιέξοδα
- Τα κρατικά φιλοδωρήματα και η κρατικά επιχορηγούμενη κερδοφορία
- Ίμια 2023: διεθνιστικά και αντιπολεμικά
- Δίκη Περάματος: Να στείλουμε στο περιθώριο και τους τελευταίους της χρυσής αυγής
- Διώξαμε τους μπάτσους από τα Πανεπιστήμια, να διώξουμε και την κυβέρνηση που τους έφερε
Editorial
Παγκόσμια Κρίση: Το αστικό μπλοκ οικοδομεί την θεσμική ακροδεξιά και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις
Η αναπτυξιακή φούσκα μετά τα lockdown μας τελείωσε!
Μετά το κλείσιμο της οικονομίας ήταν λογικό να έρθει μια ποσοτική άνοδος της οικονομίας. Αλλά ακόμα κι αυτή βασίστηκε στην κλοπιμαία από την αυθαίρετες αυξήσεις προϊόντων μαζικής κατανάλωσης. Ο πληθωρισμός ήταν πολύ μεγαλύτερος από την άνοδο του ΑΕΠ, γι`αυτό πρέπει να μιλάμε για fake ανάπτυξη. Στην ουσία είμαστε σε παρατεταμένο στασιμοπληθωρισμό. Ο επόμενος χρόνος θα καταγράψει μηδενικές αυξήσεις του ΑΕΠ και ψηλό πληθωρισμό συντηρώντας την κλοπή εισοδημάτων προς το κεφάλαιο.
Τα επιτελεία του αστικού μπλοκ οικοδομούν πολιτικές προτάσεις αποθησαύρισης του κεφαλαίου και όχι επενδύσεις. Τα υψηλά τραπεζικά επιτόκια θα προσπαθήσουν να μαζέψουν το κρυμμένο χρήμα αλλά στην ουσία θα επιταχύνουν το πάγωμα της αγοράς. Οι μεγαλύτερες καπιταλιστικές δυνάμεις βρίσκονται σε στρατηγικά αδιέξοδα και δεν μπορούν να βρουν διεξόδους. Πέρα από τη ληστρική κλοπή των ήδη εξαθλιωμένων πληβείων τάξεων, απλά ακονίζουν τα μαχαίρια τους γιατί η κρίση καθιστά λιγοστές και επίφοβες τις όποιες οικονομικές ευκαιρίες. Η ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών αυξάνεται και ο κίνδυνος μετατροπής τους σε πολεμικούς, βρίσκεται στην επικαιρότητα.
Το 18% του παγκόσμιου πληθυσμού ανήκει στις 53 φτωχότερες χώρες του πλανήτη και αυτές βρίσκονται σε αδυναμία αποπληρωμής του δημόσιου χρέους. Το ΔΝΤ και οι ΗΠΑ πιέζουν να εφαρμοστούν «μνημόνια» για να εξυπηρετηθούν οι δανειστές αλλά για να εφαρμοστούν πρέπει να συμμετέχει και η Κίνα μιας και αποτελεί τον κύριο πιστωτή. Η Κίνα αρνείται μιας και το ΔΝΤ είναι όργανο των ΗΠΑ και εκείνη έχει διαφορετικούς στόχους και στρατηγικές. Για παράδειγμα το Τζιμπουτίείναι μια μικρή αφρικάνικη χώρα ενός εκατομμυρίου πολιτών με έκταση το 1/6 της Ελλάδας και με ετήσιο κύκλο ΑΕΠ 3,5δις $ (Ελλάδα 220δις $). Η Κίνα μέσα σε 10 χρόνια έχει επενδύσει πάνω από 1,5δις $ και έχει εγκαταστήσει στρατιωτικό φυλάκιο 6 μίλια μακριά από την αντίστοιχη αμερικανική βάση. Όλα αυτά γιατί το Τζιμπουτί βρίσκεται στην άκρη του Κέρατος της Αφρικής και είναι πάνω στο Bab-el-Mandeb, δηλαδή το στενό πέρασμα ανάμεσα στην Ερυθρά Θάλασσα και τον Κόλπο του Άντεν που περνάει το 30% της παγκόσμιας εμπορικής ναυτιλίας.
Η προσπάθεια ελέγχου των περιφερειακών δυνάμεων από τις ιμπεριαλιστικές χώρες θα ενταθεί το επόμενο διάστημα γιατί αποτελούν στοιχειώδη εγγύηση της μίνιμουμ κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η Ουκρανία δεν είναι εξαίρεση αλλά τρέιλερ από τα «προσεχώς». Η «ροζ παλίρροια» στη Λατινική Αμερική προκαλεί τρόμο στο Δυτικό στρατόπεδο γιατί μπορεί να μετατραπεί σε ένα επικίνδυνο κοκτέιλ που να συνδυάζει χάσιμο των αγορών από το αμερικάνικό κεφάλαιο και ανασυγκρότηση εναλλακτικής στρατηγικής ενάντια στον καπιταλισμό. Τα πραξικοπήματα, λοιπόν, είναι η προετοιμασία του ανοιχτού πολέμου.
Μετά τη φυλάκιση του Λούλα και τον Γκουαϊδό στη Βενεζουέλα, είχαμε τη σύλληψη του Καστίγιο στο Περού και το Μπολσοναρικό πραξικόπημα στη Βραζιλία. Μαζί με τον αποκλεισμό και το εμπάργκο της Κούβας και την (εκ νέου) προσπάθεια διπλωματικής απομόνωσης της Νικαράγουας, βλέπουμε να εκτυλίσσεται ένας εφιαλτικός χάρτης. Ποια είναι η επόμενη χώρα; Το Μεξικό; Η Αργεντινή; Και ποια θα είναι η κλιμάκωση της τιμωρίας τους;
Ο ιμπεριαλισμός, λοιπόν, ετοιμάζεται για την επόμενη μέρα και παράλληλα τα τοπικά επιτελεία αναπροσαρμόζονται στις νέες συνθήκες. Τα κοινοβουλευτικά κράτη και οι δημοκρατίες προβάλλουν «σωτήρες» και εκπαιδεύουν τις πληβείες τάξεις να δεχτούν το νέο δίδυμο κανονικότητας: φτώχεια – εξαθλίωση και αναστολή δημοκρατικών – κοινωνικών δικαιωμάτων. Νέα και παλιά κόμματα της δεξιάς μεταφέρουν δημοκρατικές λειτουργίες σε Επιτροπές και Προεδρικά Διατάγματα με μηδενική διαβούλευση και έλεγχο.
Η παγκόσμια αριστερά βρίσκεται σε κρίση ύπαρξης και ταυτότητας. Το ξέσπασμα της κρίσης το 2008 έδειξε τα όρια της αντινεοφιλελεύθερης προσέγγισης. Όλες οι στρατηγικές είτε βρέθηκαν σε κυβέρνηση είτε ως αντιπολιτευτικά κινήματα δεν μπόρεσαν να προτείνουν διαφορετική στρατηγική στην κρίση. Τα αστικά επιτελεία υλοποιώντας το «Δόγμα Σοκ» μέσα από την Κορονοϋστερία, διόγκωσαν την κρίση της αριστεράς οδηγώντας την σε συνθηκολόγηση και πολιτική περιθωριοποίηση.
Η εξέλιξη της κρίσης στους παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ανέδειξε και εκεί τα στρατηγικά αδιέξοδα. Ένα κομμάτι συνθηκολογεί ξεδιάντροπα και ταυτίζεται με τις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις της δικής του αστικής τάξης.Η Τουρκία και η Ρωσία είναι «επιθετικές» δυνάμεις και οφείλουμε να συμπαραταχθούμε με ΝΑΤΟ – Ελλάδα. Ένα άλλο κομμάτι αναζητεί «σωτήρες» στους εχθρούς της αστικής τάξης του. Δεν έχουμε φιλοτουρκικό κόμμα αλλά έχουμε υποστηρικτές της «αντιφασιστικής» Ρωσίας. Τα αδιέξοδα του Κουρδικού κινήματος που αναζητεί στηρίξεις στην ελληνική και αμερικάνικη αστική τάξη νομίζουμε πως πρέπει να είναι καμπανάκι. Τέλος υπάρχουν δυνάμεις που κάνουν «σωστή ανάλυση» αλλά σταματάνε στα μισά του δρόμου. Η μεν κοινοβουλευτική αριστερά περιγράφει τον ελληνοτουρκικό και ρωσοουκρανικόανταγωνισμό ως «άδικο» αλλά υποκύπτουν και χαρακτηρίζουν «πιο επιθετικούς» Ρωσία και Τουρκία οδηγώντας στην υπεράσπιση των ελληνικών συνόρων και της Ουκρανίας. Κομμάτια της Επαναστατικής Αριστεράς στοχεύουν πως «Η Αριστερά πρέπει να σταθεί απέναντι και στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές».
Η καταγραφή ενός αστικού ανταγωνισμού ως αντιδραστικού και από τις δυο μεριές είναι σωστή. Αλλά πρέπει να συμπληρωθεί από την αναγκαία ντεφαιτιστική στρατηγική. Για να πολεμήσεις έναν «άδικο πόλεμο» ο μοναδικός τρόπος είναι να χτυπήσεις τη δική σου αστική τάξη. Μέσα από αυτή τη στρατηγική μπορεί να οικοδομηθούν σχέσεις ταξικής εμπιστοσύνης «από τα κάτω» στους εμπλεκόμενους λαούς. Η στόχευση «να παλέψουμε εξίσου και στους δύο» οδηγεί σε παράλυση και πολιτική σύγχυση.
Χωρίς συγκεκριμένη οριοθέτηση του αντιπάλου δεν μπορεί να οικοδομηθεί οργάνωση, βηματισμός, φρόνημα και πλαίσιο νίκης. Η στρατηγική της Κομμουνιστικής Εξέγερσης για τον σοσιαλισμό είναι η μόνη που μπορεί να απαντήσει στα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Πρέπει να συγκροτηθεί και έχουμε αργήσειπολύ.