- Editorial | Αντιδεξιά μάχη σε όλα τα επίπεδα χωρίς συμβιβασμούς, συνδιαλλαγή και αστερίσκους
- Υπάρχει «δημοκρατική δεξιά» και πόσο διαφορετική είναι από την «ακροδεξιά»;
- Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη – Οικονομικό, πολιτικό ή κοινωνικό ζήτημα
- Η καθολική επίθεση της ΝΔ και οι εξελίξεις στο εργατικό κίνημα
- Είναι η Κομμουνιστική Εξέγερση η αριστερή απάντηση στη σημερινή κρίση;
- Οι μπάτσοι και η Νέα Δημοκρατία άφαντοι από τις σχολές και τις ζωές μας: δεν είναι ουτοπία!
- Στο δρόμο για την ανατροπή της ακροδεξιάς κυβέρνησης της ΝΔ! Δύο ημέρες εκδηλώσεων για την αντικαπιταλιστική στρατηγική και το χτίσιμο αντι-Δεξιού μπλοκ.
- Ο Κόυνερ του Μπρεχτ και μια παράσταση στο ΕΜΠΡΟΣ
- 19 Σεπτέμβρη και 26 Οκτώβρη οι δίκες της επίθεσης του Περάματος: Όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι φασίστες θα μας βρίσκουν μπροστά τους
- Τα Εξάρχεια νοικοκυρεμένα για τους νοικοκυραίους
Editorial
Αντιδεξιά μάχη σε όλα τα επίπεδα χωρίς συμβιβασμούς, συνδιαλλαγή και αστερίσκους
Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει βρεθεί σε τρομακτική πολιτική απομόνωση. Η υπόθεση των υποκλοπών και η διαφθορά που προεκτείνεται σε κάθε κομματικό επίπεδο, διώχνουν ακόμα και τους πιο πιστούς συνομιλητές της.
Η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να πάει σε πρόωρες εκλογές γιατί και το τελευταίο στρατηγικό σχέδιο συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ, κάηκε με το σκάνδαλο των υποκλοπών. Όταν ακόμα και η ακροδεξιά «ΕΣΤΙΑ» αποκαλύπτει σχέδιο λαδώματος της Google – Facebook για να συγκαλυφθεί η κρίση, τότε καταλαβαίνουμε όλοι σε ποιο στάδιο παρακμής έχει φτάσει η οικογένεια Μητσοτάκη. Πλέον η ΝΔ παραμένει στην εξουσία ως πιστό σκυλί του συστήματος. Θα υπηρετήσει τον καπιταλισμό μιας και δεν υπάρχει πλέον Γ. Παπανδρέου (ή κάποιος αντίστοιχος) για να παραλάβει την καυτή πατάτα της κρίσης, όπως έγινε το 2009.
Το παγκόσμιο αστικό σύστημα τροφοδοτεί με χρήμα και προπαγάνδα υπέρ της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Οι Διεθνείς Οίκοι θριαμβολογούν με το «οικονομικό θαύμα» της Ελλάδας, αλλά αυτό είναι ένα ηθελημένο ψέμα. Την ώρα που όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις βρίσκονται σε αδιέξοδα, το αστικό μπλοκ τρέμει στην πιθανότητα επανεμφάνισης (με οποιοδήποτε τρόπο) μιας αριστερόστροφης αμφισβήτησης της κρίσης στην Ελλάδα. Η Ιταλία έχει μεγαλύτερο οικονομικό πρόβλημα γιατί το χρέος στην Ελλάδα έχει ρυθμιστεί άλλες δυο φορές ως «δωράκι» στις κυβερνήσεις για να αντιμετωπίσουν την ταξική αμφισβήτηση.
Το ταξικό κίνημα στην Ελλάδα παρ` όλες τις ήττες και τις υποχωρήσεις έχει αρκετό καύσιμο ακόμη. Ο αστισμός δεν υποτιμά πως με αυτούς τους συσχετισμούς καταφέραμε κάτι που δεν υπήρξε σε άλλη χώρα. Από τη μία συντρίψαμε το φασιστικό κίνημα της Χρυσής Αυγής, αποτελώντας μοναδική εξαίρεση που η ακροδεξιά δεν έχει αποτελεί ξεχωριστό, συστημικό πολιτικό πυλώνα. Από την άλλη κατά τη διάρκεια της Κορονοϋστερίας υπήρξαν ταξικές αντιδράσεις στην καραντίνα: από το σπάσιμο των απαγορεύσεων Πρωτομαγιάς – Πολυτεχνείου, στο κίνημα της Ν. Σμύρνης, αλλά και στους υγειονομικούς σε αναστολή που ποτέ δεν αποτέλεσαν ακροδεξιό μοχλό.
Μπορούμε ν` ανασυγκροτηθούμε και να διαμορφώσουμε ένα πολιτικό κίνημα που να ρίξει την κυβέρνηση και να ανοίξει ξανά τη συζήτηση για την εξουσία της αριστεράς και των εργαζομένων. Η ΝΔ δεν έχει απολύτως κανένα ρεαλιστικό σχέδιο διακυβέρνησης. Η κρίση δεν αφήνει ρεαλιστικά σενάρια οικονομικής ανάπτυξης. Οπότε όλη η πολιτική της συμπυκνώνεται σε μια ακροδεξιά συσπείρωση ενάντια στην αριστερά. Οι οικονομικές επιθέσεις στις πληβείες τάξεις θα συνεχιστούν χωρίς έλεος γιατί το βαρέλι της ύφεσης δεν έχει πάτο. Έτσι πρέπει να συντριβούν οι οργανώσεις της αριστεράς που αποτελούν το ιδεολογικό – πολιτικό – οργανωτικό κέντρο του λαού που θέλει να αντισταθεί.
Για μας το όριο αριστεράς – δεξιάς είναι ορατό και δεν είναι δύσκολο να περιγραφεί. Ο κόσμος μας είναι αυτός που κατεβαίνει στις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς, του Πολυτεχνείου, του Γρηγορόπουλου, του Φύσσα. Είναι αντιφασιστικός και διαδηλώνει για το πανεπιστημιακό άσυλο και ενάντια στις ΟΠΠΙ, είναι υπέρ των αμβλώσεων και κατά των γυναικοκτονιών, είναι υπέρ των μεταναστών και κατά του φράχτη του Έβρου και των pushback, είναι υπέρ των συνδικάτων – των διαδηλώσεων – των απεργιών, είναι υπέρ των καταλήψεων και κατά των αστυνομικών επιχειρήσεων στα Εξάρχεια.
Προφανώς και υπάρχουν απόψεις που λένε πως αλλού βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή. Για μας η γραμμή αριστεράς – δεξιάς δεν βρίσκεται στην άποψη για την Ουκρανία, την Καραντίνα, για την εθνική οικονομία. Αναγνωρίζουμε πως μπορεί να υπάρχει αριστερά που να αναζητεί μόνο τη δικαστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής ή κάποιων βιαστών και όχι το ξήλωμα των δικαστηρίων. Να ζητά αυξήσεις, περισσότερες ΜΕΘ ή δικαιώματα κρατουμένων χωρίς να βάζει αντισυστημική κριτική. Μπορεί να υπάρχει αριστερά που να υποστηρίζει ότι δεν υπήρχε δυνατότητα (ή αναγκαιότητα) πολιτικής εξέγερσης τα προηγούμενα εβδομήντα χρόνια και να τη μεταθέτει σήμερα στον 22ο αιώνα. Ο ρεφορμισμός ξεπηδάει ως εργαλείο συμβιβασμού επαναστατικών – εξεγερτικών κινημάτων, αλλά αποκτά ξεχωριστή πολιτική οντότητα και αναπαράγεται όταν θεωρητικοποιεί αυτό το συμβιβασμό. Όμως η μάχη με το συμβιβασμό δίνεται μόνο μέσα από την παράθεση επαναστατικής στρατηγικής. Η Κομμουνιστική Εξέγερση αποκτά οντότητα πρώτα μέσα από τη θεωρητική αποδοχή της αλλά στην ουσία μέσα από την πραγμάτωσή της.
Η μάχη με τη δεξιά και το αστικό μπλοκ δεν θα γίνει κομματιαστά. Δεν υπάρχει η λογική «σταδίων» όπου οι επαναστατικές δυνάμεις θα προχωρήσουν σε πολιτική συμμαχία με τη «δημοκρατική αστική τάξη». Οι επαναστατικές δυνάμεις οφείλουν να ηγηθούν στον αντιδεξιό αγώνα ως ενιαίο αντικαπιταλιστικό προτσές. Η δική μας και μόνο αδυναμία είναι που ισχυροποιεί τις φωνές της «λογικής» και του «ρεαλισμού».
Την ώρα που η δεξιά αγκαλιάζει την ακροδεξιά και διαμορφώνουν ένα ενιαίο αντεπαναστατικό στρατόπεδο δεν μπορεί να υπάρχουν μισερά λόγια και αναβλητικότητες. Ο πλανήτης σύρεται πότε αργά πότε με γοργούς ρυθμούς σε έναν διπλό όλεθρο: φτώχεια, πρωτόγνωρη μεταπολεμικά, αλλά και κλιμάκωση εθνικιστικών ανταγωνισμών και πολεμικές συρράξεις. Την ώρα που ο αστισμός μας δείχνει τα σάπια δόντια του, η Επαναστατική Αριστερά οφείλει να αρπάξει την ευκαιρία.
Η Αριστερά για να νικήσει σε αυτή τη μάχη πρέπει να ξεθάψει τα επαναστατικά της εργαλεία που τα είχε καταχωνιάσει μερικές δεκαετίες. Μπορεί να φαίνονται σκουριασμένα αλλά είναι τα μόνα αποτελεσματικά. Αλλά για να είναι νικηφόρα, οφείλει να θυμηθεί την παγκοσμιότητα και τον ανθρωπισμό της και να ορθωθεί ως γνήσιος εκφραστής όλου του λαού και των ιστορικών του καθηκόντων.