- Editorial | Αδιάλλακτος αντιδεξιός αγώνας
- Μεταλλάξεις Δ, Ο και καραντίνα: από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη της αστικής αντίληψης για την Υγεία
- Η νεολαία της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, του Γρηγορόπουλου, ενάντια στην πολιτική ελέγχων – μπατσοκρατίας
- Πρωτοβουλία Δράσης: ενάντια στην πολιτική των κοινωνικών διαχωρισμών – απολύσεων – καταστολής – πιστοποιητικών πειθάρχησης
- Η αντιδραστική συγκρότηση του ελληνικού έθνους – κράτους
- Ρωσική Επανάσταση 1917: Το Φλεβάρη η ευκαιρία, το Νοέμβρη η Πολιτική Εξέγερση
- Από τη Τεργέστη ως την Γουαδελούπη οι εργάτες παλεύουν κόντρα στους αποκλεισμούς
- Δικαιοσύνη και Καταστολή: το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο τον Μητσοτάκη
- Το εργατικό κίνημα εμπρός στον πρόκληση του νόμου Χατζηδάκη και στην κυβέρνηση της ΝΔ
Editorial
Αδιάλλακτος αντιδεξιός αγώνας
Έχοντας κλείσει πάνω από δύο χρόνια διακυβέρνησης, ο μικρός Κωστάκης Μητσοτάκης μοιάζει να κουβαλά μια σαπισμένη παράταξη δεκαετιών.
Ο συνδυασμός της ιστορικής παράδοσης των ιδιοκτητών του ελληνικού κράτους με την περίοδο τέλματος και βαθέματος της οικονομικής κρίσης, μετατρέπει το πολιτική περιβάλλον σε βόμβα. Η οικονομική ύφεση δεν κρύβεται πίσω από τους πίνακες «κρουσμάτων» και η φτώχεια εξαπλώνεται σαν πανδημία σε όλη την κοινωνία. Από την άλλη έχει χαθεί η μπάλα από τα συνεχόμενα «μέτρα» της ΝΔ. Κάθε μέρα ένας νέος νόμος, μια νέα ΚΥΑ, ένα νέο Διάταγμα θα δώσει ένα επιπλέον «δωράκι» στο αστικό μπλοκ. Μπορεί να είναι μια εκχώρηση όπως πχ της παιδείας στο ιδιωτικό κεφάλαιο, μια νέα παραχώρηση δημόσιας γης σε «ενδιαφερόμενους» ή μια νέα αγορά μπατσικού ή στρατιωτικού εξοπλισμού. Ακόμα και οι δήθεν ενισχύσεις αφορούν τη συντήρηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και όχι την προστασία των λαϊκών εισοδημάτων: αντί να υπάρχει διατίμηση βασικών αναγκών (ενέργεια, τρόφιμα κλπ) επιχορηγείται από το δημόσιο κορβανά ένα μέρος των αυξημένων τιμολογίων ενέργειας.
Η δήλωση υπουργών πως «δεν μπορούμε να επιβάλλουμε νόμους σε στρατό – αστυνομία – εκκλησία» έρχεται σαν ένα ξεδιάντροπό φτύσιμο απευθείας στα μούτρα των εργαζομένων και της νεολαίας που πρέπει να αποδεχτούν το νέο αστυνομικό κράτος, όπου στην ουσία ο ένας θα ελέγχει και θα καταδίδει τον άλλο.
Φυσικά, μέσα από την απογραφή του 2021 επιχειρείται άλλος ένας κανιβαλιστικός κοινωνικός διαχωρισμός. Μια απλούστατη διαδικασία που λυνόταν μέσα σε μία μέρα, το νέο «επιτελικό κράτος» της δεξιάς το μετατρέπει σε ένα γραφειοκρατικό μπάχαλο με συνεχείς αναβολές και δημιουργία εντάσεων. Αντί να καταγράψει με ανώνυμο τρόπο τον ΠΡΑΓΜΑΤΚΟ πληθυσμό και τις συνθήκες διαβίωσης, επιχειρεί μέσα από τη σύνδεση του με taxis, ΑΦΜ και ΑΜΚΑ να επεκτείνει το ψηφιακό φακέλωμα όλης της κοινωνίας. Οι πληβείες τάξεις αφού έχουν εθιστεί μέσα από την αθρόα δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πρέπει να συνηθίσουν το «διάφανο τρόπο» διαβίωσης απέναντι στο κράτος και τα μέσα καταστολής.
Απέναντι στο δυστοπικό περιβάλλον που χτίζει η παγκόσμια αστική τάξη, δεν έχουμε περιθώρια ενδοσκόπησης. Ο αστισμός επιχειρεί ένα τρίτο αντεπαναστατικό κύμα την τελευταία δεκαετία. Το πρώτο ήταν με την ισλαμοφοβία μετά τους Δίδυμους Πύργους, το δεύτερο με τις μνημονιακές πολιτικές μετά την κρίση του 2008 και τώρα χτίζεται μια νέα τρομοκράτηση για να συγκαλυφθεί η πολιτική και οικονομική ανικανότητα της αστικής τάξης. Δεν εφαρμόζει αυτή την πολιτική ως «νικήτρια» αλλά ως εναλλακτική πολιτική μπας και προλάβει τις μελλοντικές εξεγέρσεις. Η προηγούμενη αντιμετώπιση δεν εμπόδισε το παγκόσμιο ταξικό κίνημα να διερευνήσει στρατηγικές ανατροπής της καπιταλιστικής διακυβέρνησης. Άλλες φορές με περισσότερη έμφαση στη «ρεαλιστική» πολιτική και άλλες αναζητώντας εξεγέρσεις και ένοπλα αντάρτικα. Μπορεί όλες οι αριστερές εκδοχές να συντρίφτηκαν κάτω από την πίεση του παγκόσμιου καπιταλισμού, αλλά ο αστισμός δεν θέλει να ριψοκινδυνέψει μια διαφορετική σύγκρουση με την αριστερά και το ταξικό κίνημα. Γι` αυτό και επιδιώκει το «ξεδόντιασμα» των οργανώσεων του κινήματος σπέρνοντας τον διχασμό και προωθώντας τη στρατηγική της «εθνικής ενότητας απέναντι στον κοινό, αόρατο εχθρό του Κορονοϊού».
Οι οργανώσεις της αριστεράς και του ταξικού κινήματος δεν πρέπει να αναπαράγουν τις λογικές των χαρακτηρισμών περί «αντιεμβολιαστών» ή «των αρνητών του κορονοϊού». Είναι πολύ εύκολη η παγίδα να μεγαλώνει το σχίσμα εντός της εργατικής τάξης μέσα από πλαστά διλλήματα. Η στοίχιση πίσω από καταγγελίες «οπορτουνιστών του κινήματος», «μπαχαλάκηδων», «συστημικής αριστεράς» ενώ φαίνονταν να βασίζονται σε πραγματικά πολιτικά επίδικα, στην πράξη ήταν δικαιολογίες απομονωτισμού και κινηματικής αδράνειας.
Η ρεφορμιστική, κυβερνητική αριστερά θα πατήσει σε αυτή την πολυδιάσπαση και θα προμοτάρει το νέο ρεαλιστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Φυσικά, δεν θα «μπορέσει να ανατρέψει όλους τους αντιδραστικούς νόμους της ΝΔ» και θα ζητήσει ανοχή για να κάνει «ότι μπορεί» και να φέρει μια καλύτερη μέρα στο φτωχό λαό.
Η αντιπαράθεση με αυτό το πρόγραμμα μπορεί να γίνει χτίζοντας μια κοινωνική και πολιτική συμμαχία που να υλοποιεί μια ανώτερη, επαναστατική στρατηγική και όχι με ιδεοληπτική καταγγελιολογία. Δεν μπορεί μια αριστερά να «διυλίζει τον κώνωπα» της ρεφορμιστικής στρατηγικής αλλά να «καταπίνει την κάμηλο» της αστικής καραντίνας, των κοινωνικών διαχωρισμών και των πολλαπλών απαγορεύσεων που χτίζονται γύρω από την κορονοϋστερία.
Η πολιτική εκδήλωση της «Πρωτοβουλίας ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό και τα κατασταλτικά μέτρα» που γίνεται στις 11 Δεκέμβρη με συμμετοχή συνδικαλιστών από ένα ευρύ φάσμα της αριστεράς, αποτελεί ένα πρώτο λιθαράκι για να θυμηθούμε ξανά τις βασικές αρχές της ταξικής πάλης. Ακόμα κι αν βαδίζουμε χωριστά ή μέσα από διαφορετικές θέσεις, συντονίζουμε να χτυπάμε μαζί και αποφασιστικά τον κοινό εχθρό: την αστική τάξη και το δεξιό πολιτικό της προσωπικό.