- Editorial | Το τέλος της Δημοκρατικής Δεξιάς
- Καθεστώς εξαίρεσης ή «προσωρινά και αναγκαία μέτρα»;
- Το σκάνδαλο των εμβολίων και η εμπορευματοποίηση της υγείας
- Η νεολαία ενάντια στην καταστολή
- Οι βιαστές τρέφονται και χορταίνουν από τους αστούς
Editorial
Το τέλος της Δημοκρατικής Δεξιάς
Η πτώση του Τραμπ στις ΗΠΑ πέρα από την ευρύτερη ικανοποίηση σε όσους φέρουν δημοκρατικές ευαισθησίες, κορύφωσε την συζήτηση περί ύπαρξης μιας δημοκρατικής δεξιάς που αντιστέκεται στην ακροδεξιά.
Η στάση του Αντιπροέδρου Μάικ Πενς και σημαντικού κομματιού Ρεπουμπλικάνων γερουσιαστών και βουλευτών που διαφοροποίησαν την στάση τους απέναντι στην εισβολή στο Καπιτώλιο και την αποδοχή εκλογής του Μπάιντεν δεν ήταν το μοναδικό παράδειγμα. Η «επιτροπεία» του Μπολσονάρο στη Βραζιλία από τοπικούς κυβερνήτες και στρατιωτικούς οδηγεί ένα σημαντικό κομμάτι της αριστεράς να «διαβάζει» διαφορετικά πολιτικά στρατόπεδα στην πολυκατοικία της δεξιάς. Προφανώς και υπάρχουν περίοδοι πολιτικής κρίσης στρατηγικής που χτίζουν διαφορετικές παρατάξεις και κόμματα. Όμως, μετά από χρόνια αμφισβήτησης και ταλάντευσης που έφερε η Παγκόσμια Οικονομική Κρίση το 2008, υπάρχει μια σχετική ανασυγκρότηση από συγκεκριμένους πυλώνες.
Ο Πενς δεν αποτελεί «δημοκρατική» δεξιά. Βασικό στέλεχος για την απαγόρευση των αμβλώσεων δηλώνει «με αυτή τη σειρά: χριστιανός, συντηρητικός, ρεπουμπλικάνος» πέρασε νόμο για τις «θρησκευτικές ελευθερίες» όταν κυβερνήτης στην Ιντιάνα που προάσπιζε το θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Φυσικά, θα είναι τρομαχτική πολιτική ακροβασία να προσδώσουμε «δημοκρατικές ευαισθησίες» στο στρατιωτικό βαθύ κράτος της Βραζιλίας που προσπαθεί να τιθασεύσει το Μπολσονάρο. Ακόμα και στην Ευρώπη δεν ξεχνάμε τους λεονταρισμούς της δεξιάς παράταξης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ενάντια στις κυβερνήσεις Ουγγαρίας – Πολωνίας. Πλέον αυτές αφορούν εθνικούς ανταγωνισμούς για τη μοιρασιά των ευρωπαϊκών κονδυλίων και όχι διαφωνίες για την πολιτική ατζέντα.
Σε όλο τον πλανήτη υπάρχει μια μετατόπιση της Δεξιάς στο ακροδεξιό πολιτικό πρόγραμμα. Τα «κοινωνικά συμβόλαια» ανατρέπονται και οι δημοκρατικοί θεσμοί «παρακάμπτονται». Το κράτος του μπάτσου που αποκτά υπερεξουσίες και περισσότερες ανεξέλεγκτες δικαιοδοσίες, η διεύρυνση του χαφιεδισμού και της παρακολούθησης, ο απόλυτος έλεγχος των ΜΜΕ, η ρατσιστική πολιτική «κλειστών συνόρων» και η ισλαμοφοβία, ο αντικομμουνισμός και η διάλυση των ταξικών, επικίνδυνων οργανώσεων, ο εθνικισμός και η ένταξη πολεμικών εξορμήσεων στην καθημερινότητα, η περιστολή των ατομικών ελευθεριών για «λόγους εθνικού συμφέροντος» αποτελούν κοινό τόπο για την παγκόσμια δεξιά.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε μόνο τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και την ένταξη του ως αυλοκόλακα του Μητσοτακέικου. Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και χρόνια ανακαλύπτει «δημοκρατικούς» δεξιούς που μπορεί να συνομιλήσει. Πιο παλιά ήταν η Μπακογιάννη και Παυλόπουλος. Σήμερα εκτιμά πως η Σακελλαροπούλου και ο Θεοδωρικάκος αποτελούν έμπρακτη επιβεβαίωση της «έντιμης δεξιάς» που μπορεί να συνεργαστεί – συνομιλήσει. Δυστυχώς, βλέπει το τυρί αλλά δεν βλέπει τη φάκα! Η ρεφορμιστική αριστερά πάντα προσπαθεί να περιγράψει «δημοκρατικά αστικά κομμάτια» ώστε να δικαιολογήσει τους ταξικούς συμβιβασμούς. Η ΝΔ προσφέροντας δυο – τρεις αντιπερισπασμούς προχωρά σε ένα ταχύ ξήλωμα του Κοινωνικού Συμβολαίου που κάνει να φρίξουν σύμβολα της ακροδεξιάς. Στο τέλος θα βαφτίσουν και το Φορτσάκη (Υπουργός Παιδείας του Σαμαρά, σύμβολο της κατάργησης του ασύλου) σαν «δημοκράτη»! Παράλληλα προετοιμάζει ένα «δικό της» νέο κύμα ψηφοφόρων κοντά στο 1 εκατομμύριο: αυτό της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ ικανό να ελέγχει τις πολιτικές διεργασίες.
Η παγκόσμια δεξιά σε αυτή τη φάση της κρίσης έχει απορρίψει κάθε εκδοχή New Deal. Η κρίση βαθαίνει όλο και περισσότερο και οι προβλέψεις αναθεωρούνται προς το χειρότερο κάθε μήνα που περνά. Ο προϋπολογισμός στην Ελλάδα τον Οκτώβρη προέβλεπε ανάπτυξη 7,5% για το 2021, η Κομισιόν τον έριχνε στο 5% τον Νοέμβρη και ήδη το Γενάρη δεν μπορούν να ελπίζουν για πάνω από 3,5%. Με την ύφεση να διαλύει κάθε ελπίδα ανάκαμψης, η παγκόσμια σοσιαλδημοκρατία έχει ενσωματωθεί στη δεξιά. Καμία ελπίδα για την αστική τάξη να προβάλλει μια στρατηγική κρατικής υποστήριξης. Τα προγράμματα «στήριξης» για την «πανδημία» αναβάλλονται στις επόμενες καλένδες. Η αστική τάξη δεν θέλει να στηρίζει «μη παραγωγικούς» ανέργους – ασθενείς – ηλικιωμένους. Τα όποια κονδύλια θα κατευθυνθούν σε αυτούς που θα έχουν επιβιώσει οικονομικά.
Αυτή η μετατόπιση της δεξιάς στην ακροδεξιά έχει και άλλες παρενέργειες. Πλέον, τα φασιστικά κινήματα – κόμματα που διεκδίκησαν την ηγεμονία της «δεξιάς πολυκατοικίας» την περασμένη δεκαετία οδηγήθηκαν είτε σε διάλυση είτε σε προσαρμογή στην «κυριλέ» εκδοχή. Για κάθε Χρυσή Αυγή που οδηγήθηκε στο περιθώριο, έχουμε ένα Σαλβίνι πχ στην Ιταλία, όπου αναγνωρίζει την ευρωπαϊκή προοπτική και θεσμούς. Αν ο Πέπε Γκρίλο «έμαθε» μέσα από τον κυβερνητισμό, ο Σαλβίνι πετάχτηκε στην αντιπολίτευση, φλέρταρε με τη διάλυση και η προσαρμογή του στα ευρωπαϊκά στάνταρ το φέρνουν ξανά σαν βασικό παίχτη της δεξιάς.
Πάντως αυτή η σύμπτυξη είναι πρόσκαιρη και αδύναμη. Το επόμενο διάστημα τα αδιέξοδα της κρίσης θα εντείνουν την αδυναμία του αστικού μπλοκ να προβάλλει μια συμφέρουσα και λειτουργική απάντηση. Ακόμα και μέσα στα παραδοσιακά κοινωνικά στρώματα που στηρίζουν την σημερινή πρόταση θα προκύψουν ξανά φυγόκεντρες διαδικασίες.
Αυτή τη φορά να προτάξουμε τη δική μας λύση!