- Editorial | Τα αδύναμα πόδια της παγκόσμιας ακροδεξιάς
- Πρωτομαγιά 2020: Μια περήφανη μέρα για το εργατικό κίνημα στον ελλαδικό χώρο
- Σκοτώνοντας το περιβάλλον – σώζοντας τους επενδυτές: Ο αγώνας σε Πειραϊκή – Δέλτα Φαλήρου – Τήνο – Κρήτη
- Η μάχη ενάντια στην εκπαιδευτική αντιμεταρρύθμιση – Η εκπαίδευση για ακόμη μια φορά στο στόχαστρο του κεφαλαίου
- Η κατάσταση της ακροδεξιάς και της φασιστικής πολιτικής πτέρυγας σήμερα
Editorial
Τα αδύναμα πόδια της παγκόσμιας ακροδεξιάς
Μια πρώτη και πρόχειρη ανάγνωση της πολιτικής πραγματικότητας, θα μπορούσε να γεμίσει απαισιοδοξία τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος και της νεολαίας.
Μια σειρά κυβερνήσεων της αριστεράς καταρρέουν από την αδυναμία τους να ανταπεξέλθουν στις πιέσεις που κλιμακώνει το αστικό στρατόπεδο. Οι συμβιβασμοί των ρεφορμιστικών κομμάτων οδηγούν σε απόγνωση και αδιέξοδο τα κινήματα που στηρίχθηκαν για μια άλλη προοπτική. Ο Μπολσονάρο και ο Τραμπ οργανώνουν πραξικοπήματα και μια νέα εφόρμηση του αστισμού, όταν ο Λούλα είναι φυλακή και ο Ομπάμα φαντάζει «ακραία παρέκκλιση» στη σύγχρονη αμερικάνικη πολιτική σκηνή. Οι στρατηγικές της ανάπτυξης μιας «άλλης εθνικής οικονομίας για όφελος του λαού» καταρρέουν ακόμα και στη Βενεζουέλα. Μέσα από τον αδίστακτο οικονομικό και στρατιωτικό πόλεμο που διεξάγεται, η πρώτη χώρα του πλανήτη σε αποθέματα πετρελαίου αναγκάζεται να ακριβύνει τις τιμές και έτσι να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο η καθημερινότητα του εργαζόμενου. Η κατάρρευση των εγκαταστάσεων εξόρυξης ακριβαίνουν το κόστος του πετρελαίου την ώρα, μάλιστα, που μηδενίζεται στις διεθνείς αγορές.
Η χρησιμοποίηση της πανδημίας COVID-19 από την αστική τάξη, ήταν μια σημαντική και πετυχημένη πρόβα τζενεράλε πρόσδεσης της εργατικής τάξης γύρω από την εθνική στρατηγική. Την ώρα που οι αστοί αδυνατούν να βρουν μια στοιχειώδη αποδεκτή λύση, οι οργανώσεις της εργατικής τάξης αδυνατούν να αντισταθούν είτε στην πολιτική της καραντίνας είτε στη στρατηγική της «συλλογικής ανοσίας» αναδεικνύοντας πως απλά σιωπούν και συμπαραστέκονται στον κάθε εθνικό «Τσιόδρα» μέχρι να περάσουν οι «έκτακτες συνθήκες». Το πρόβλημα είναι πως η αστική τάξη θα φέρνει κατά το δοκούν την «έκτακτη συνθήκη» και υπάρχει μια ταξική παράδοση που πρέπει να ανατραπεί.
Όμως, αυτή η εικόνα είναι μονόπαντη και μονομερής. Στην Ελλάδα το εργατικό κίνημα έσπασε τη στρατηγική της καραντίνας και έφερε ξανά το συλλογικό αγώνα στο τραπέζι. Αυτή τη «λεπτομέρεια» την μετράνε σοβαρά τα αστικά επιτελεία και γι` αυτό σχεδιάζουν προσεκτικά τα επόμενα βήματα τους, γιατί ξέρουν πως ο αντίπαλος του αστισμού δεν είναι σε «καραντίνα». Στις Η.Π.Α. βρίσκεται σε εξέλιξη μια σύγχρονη εξέγερση κόντρα στους 12.000 νεκρούς του COVID-19 και την τρομολαγνεία. Δεν πρόκειται για μια εξέγερση «γκέτο» αλλά μια κλιμάκωση του πολιτικού πολέμου γύρω από την ακροδεξιά διακυβέρνηση Τραμπ. Στη Βενεζουέλα το πραξικόπημα Γκουαϊδό δεν μπόρεσε να ρίξει την κυβέρνηση Μαδούρο και ο Μπολσονάρο αρχίζει να μην απολαμβάνει τη μαζική υποστήριξη του αστισμού λόγω της πολιτικής του στην πανδημία.
Δεν πρόκειται να επιλέξουμε ποια οπτική θα διαβάσουμε. Πρέπει να δούμε τη σύνθεση που παράγουν και οι δύο αυτές όψεις. Θα ήταν τρομαχτικό σφάλμα να κρατηθούμε μόνο από τα «θετικά» της περιόδου. Όχι μόνο γιατί είναι δυσανάλογα με τις απαιτήσεις των καιρών και τις μαζικές, αντιδραστικές, επιθέσεις του παγκόσμιου κεφαλαίου, αλλά γιατί ακόμα δεν βρίσκονται σε φάση «πρότασης». Όσο σημαντική κι αν είναι η Πρωτομαγιά, δεν έχει συνταχθεί ένα πολιτικό δυναμικό που να προβάλλει μια ρεαλιστική κομμουνιστική στρατηγική. Όσο μαζικές κι αν είναι οι δράσεις των ANTIFA στις ΗΠΑ, δεν έχει παραχτεί μια άλλη στρατηγική έξω από τα “green politics” και την υπερψήφιση των Δημοκρατικών και φυσικά, να μην εκπλαγούμε καθόλου αν επανεκλεγεί ο Τραμπ συσπειρώνοντας τον συντηρητικό, λευκό, μικροαστό, πατριώτη.
Η πραγματικότητα είναι πως η παγκόσμια ακροδεξιά δεν πατά καθόλου καλά στα πόδια της. Η παγκόσμια αστική τάξη έχει ξεχάσει από πότε μπορούσε να προβάλλει «θετικά» οράματα πανεθνικής συσπείρωσης. Η υποστήριξη της «δημοκρατίας» και της οικονομικής ευημερίας της δεκαετίας του `90 έχει αντικατασταθεί από φόβο του «ακόμα χειρότερου». Η πολιτική του τρόμου είναι ικανή να συσπειρώσει ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, αλλά για ένα σύντομο διάστημα. Χωρίς «νίκες», χωρίς εφαρμοσμένη ανάπτυξη, το κάθε success story πνίγεται σε θάλασσα αμφιβολιών και αμφισβητήσεων.
Ο ρόλος των Κομμουνιστών είναι να είναι έτοιμοι στη φάση απονομιμοποίησης και να είναι ικανοί να εφαρμόσουν το δικό τους σχέδιο διεξόδου. Θα βρεθούμε ξανά σε περίοδο που οι κυβερνώντες δεν θα μπορούν να κυβερνήσουν πειστικά και οι πληβείες τάξεις να έχουν ανοιχτά αυτιά και να είναι στο δρόμο του αγώνα.
Τότε θα είναι η στιγμή μας.