- Editorial | COVID-19 Υπόθεση υγείας ή οικονομίας;
- Καραντίνα: το μεσαιωνικό εφιαλτικό εργαλείο ή η Δημοκρατία ως κοστοβόρα πολυτέλεια του καπιταλισμού
- O στρατός εν μέσω πανδημίας: οι στρατιωτικοποιημένες οικονομίες είναι συνταγή απ’ τα παλιά
- Ισπανική Γρίπη – AIDS – Κορονοϊός: καμία ταξική συνθηκολόγηση απέναντι στην τρομοϋστερία
- Η πολιτική απόφαση της 6ης ολομέλειας
- Συγκέντρωση 21 Μάρτη Μάχη ενάντια στο ρατσισμό και στην ακροδεξιά τρομοκρατία
Editorial
COVID-19: Υπόθεση υγείας ή οικονομίας;
Η ζωή, ο θάνατος, η υγεία, το περιβάλλον, συνήθως θεωρούνται γεγονότα και θέματα της φύσης που ο άνθρωπος απλά πρέπει να τηρεί κανόνες συμβίωσης μαζί τους. Ο θάνατος δεν είναι αναπόφευκτος; Οι αρρώστιες δεν είναι «φυσική» διαδικασία; Το περιβάλλον, δηλαδή το σύμπαν και ο πλανήτης Γη, δεν είναι μια συνθήκη που δεν αλλάζει; Απλά, πλένε τα δόντια σου δυο φορές την ημέρα, ανακύκλωνε και προσευχήσου σε όποιο θεό πιστεύεις (ή όχι) να μη σε βρει κανένα «κακό». Τόσο γενικόλογες «αλήθειες», τόσο απλουστευμένες «σοφίες» για να καλύψουν βρωμερά ψέματα και ανήθικες πολιτικές!
Όλοι θα πεθάνουμε κάποτε, αλλά υπάρχει μια διαφορά αν θα πεθάνεις από πείνα, σε θάλαμο αερίων των ναζί ή σε βαθιά γηρατειά έχοντας «κλείσει» έναν δημιουργικό κύκλο σε αγαπημένο περιβάλλον. Ναι! Η γη κινείται, αλλά κι αυτό το ανακαλύψαμε πρόσφατα και συνειδητοποιήσαμε πως «δεν κινδυνεύει να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας». Επίσης τον τελευταίο αιώνα αρχίζουμε να «υποψιαζόμαστε» πως τις πλημμύρες ή τις φωτιές «μάλλον» τις δημιουργεί η ίδια ανθρώπινη παρέμβαση διαμέσου του καπιταλιστικού μοντέλου οργάνωσης.
Ακόμα και οι αρρώστιες δεν είναι «φυσική» διαδικασία. Παλιά πέθαιναν μαζικά γιατί δεν έπλεναν τα χέρια τους οι χειρούργοι. Η διαδικασία της ίδιας της γέννας είχε σημαντικό επίπεδο θνησιμότητας και για τη μάνα και για το νεογέννητο. Για το 99% της χρονικής διάρκειας του ανθρώπινου πολιτισμού τα χαλασμένα δόντια, η σκωληκοειδίτιδα, ένα απλό γδάρσιμο, ένα δάγκωμα ζώου ή ένα σπάσιμο κόκκαλου, αρκούσε για να τελειώσει η ζωή του μέσου ανθρώπου. Τα τελευταία χρόνια ακόμα και πιο σύνθετα, προβλήματα γενετικής, ακρωτηριασμού ή απώλειας βασικών αισθήσεων (κώφωση ή τύφλωση), δεν αποτελούν εμπόδιο για μια ομαλή ζωή. Μοναδικός όρος αντιμετώπισης όλων αυτών των ασθενειών είναι η οικονομική πολιτική του καπιταλιστικού συστήματος. Αν αφαιρέσεις μαιευτήρια, δημόσια και δωρεάν υγεία, αν παραδώσεις τις πληβείες τάξεις σε μνημονιακή ανέχεια, όλες αυτές οι τρομακτικές «ασθένειες» θα επιστρέψουν και μάλιστα πιο εξελιγμένες. Αρκούσαν 2-3 χρόνια λιτότητας στον Ευρωπαϊκό Νότο μετά την κρίση του 2008, για να επανεμφανιστούν ασθένειες (πχ φυματίωση) που θεωρούνταν εξαφανισμένες.
Ο κορονοϊός COVID-19 δεν είναι τίποτα άλλο από μια πανδημία που οφείλεται στη διάλυση του παγκόσμιου συστήματος περίθαλψης. Μέρα με την ημέρα έρχονται όλο και περισσότερα ανατριχιαστικά νέα. Η Γαλλία τα προηγούμενα χρόνια είχε αποψιλώσει όλα τα νοσοκομεία από μάσκες και αναπνευστήρες ως «μη στρατηγικά κρίσιμα υλικά για το σύστημα». Η Ιταλία και η Ισπανία είχαν υλοποιήσει σαρωτικά μέτρα υποβάθμισης της Δημόσιας Υγείας. Η Ελλάδα, δεν έχει μπει σε αυτή τη σαρωτική διάλυση γιατί το ταξικό κίνημα, παρ` όλες τις προσπάθειες του αστισμού, εμπόδισε τα περασμένα χρόνια ένα στρατηγικό ξήλωμα του Ε.Σ.Υ. Αν είχαν υλοποιηθεί από το 2010 τα «όνειρα» του Γεωργιάδη, τότε οι νεκροί θα ήταν πολλαπλάσιοι.
Όμως, το πρόβλημα με τον COVID-19 δεν βρίσκεται μόνο στη γέννηση του αλλά και στη στρατηγική αντιμετώπισής του. Η αντίληψη «μένουμε σπίτι» και η πολιτική «καραντίνας» προσπαθεί να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα, μετακυλώντας το «κόστος» του στις πληβείες τάξεις και στην «ατομική ευθύνη». Το φαρμακευτικό κόστος θα φορτωθεί στην κοστοβόρα δημοκρατία και στις «άσκοπες μετακινήσεις» και όχι στο καπιταλιστικό κέρδος.
Μια κοινωνία αν θέλει να αποφύγει τη διασπορά ιού που μεταδίδεται με πυκνές συναθροίσεις έχει κι άλλες επιλογές πέρα από την «απαγόρευση κυκλοφορίας». Το «μένουμε σπίτι» θα ήταν «ανθρώπινο» αν συνοδευόταν με επίταξη κάθε άδειου σπιτιού και το δικαίωμα στη δωρεάν στέγαση κάθε ενήλικου. Κάθε γιος, κόρη ή σύζυγος θα είχε δικαίωμα να ζήσει μόνη του/της ή να συγκατοικήσει με όποιον ήθελε αποφεύγοντας τις τοξικές για τον κορονοϊό (και όχι μόνο) οικογενειακές συγκατοικήσεις. Στους εργασιακούς χώρους θα μπορούσε να καθιερωθεί η τετράωρη βάρδια με 20ωρη εβδομαδιαία εργασία (χωρίς μείωση αποδοχών) ώστε να μην «συνωστίζονται» οι εργαζόμενοι μαζί. Φυσικά θα έπρεπε να απαγορευτούν οι ανήλιαγοι εργασιακοί χώροι και αυτοί που δεν αερίζονται επαρκώς. Στα ΜΜΜ αν πολλαπλασιαζόντουσαν τα δρομολόγια θα μπορούσαμε να κυκλοφορούμε χωρίς συνωστισμούς. Θα μπορούσαν να ανοιχτούν τα μεγάλα γήπεδα, πάρκα και δημιουργηθούν καινούριοι δημόσιοι χώροι άθλησης και περιπάτου ώστε να μην στριμώχνονται οι κάτοικοι ό ένας πάνω στον άλλο. Εννοείται, πάντα, συνδυασμένα με την άμεση αποσυμφόρηση στρατοπέδων, φυλακών και εγκατάσταση μεταναστών στον ιστό της πόλης. Η ένταξη στα βαρέα και ανθυγιεινά όσων εργάζονται σε επικινδύνους τομείς, θα ήταν μόνο για λόγους συνταξιοδοτικούς, μιας που όλοι οι πολίτες θα είχαν δωρεάν πρόσβαση σε ένα σύστημα υγείας με πολλαπλάσια κρεβάτια ΜΕΘ απ’ ότι σήμερα.
Ναι! Αν υποταχτούμε στο ρεαλισμό «των υπαρχουσών συνθηκών», αν αποδεχτούμε τον καπιταλιστικό κανιβαλισμό ως «βάση συζήτησης για να δούμε τι θα κάνουμε με την πανδημία», ο COVID-19 θα είναι μόνο μια εφιαλτική εκκίνηση. Η «Μάνα Κουράγιο» του Μπρεχτ ξεπουλούσε ένα – ένα τα παιδιά της, συμβιβασμένη στο «ρεαλισμό» του πολέμου. Θα μας ζητηθεί να ξεπουλήσουμε τα κομμάτια της τάξης μας ένα – ένα. Η Αφρική και η Ινδία, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, οι τσιγγάνοι και οι φυλακισμένοι, το Μενίδι και η Ελευσίνα, οι Κομμουνιστές και οι αλληλέγγυοι, οι παππούδες και οι άρρωστοι, οι νοσοκόμοι και τα κούριερ, οι «σκουπιδιάρηδες» και οι «λεωφοριατζήδες»… Ένας, ένας θα θυσιάζεται στην υγεία των «μένουμε σπίτι».
Εκτός και αν…