Περιεχόμενα Τεύχους

  • Editorial | Πόλεμο στον Πόλεμο της ακροδεξιάς, του ρατσισμού και του εθνικισμού
  • Κυβέρνηση ΝΔ: Ακροδεξιά ή «δημοκρατική» δεξιά; Η εσωτερική αντίφαση που υπονομεύει τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος
  • Απεργίες και απεργιακές φρουρές: α) Τα πρώτα σημάδια του αγώνα. β) Οι συμβασιούχοι. γ) Κάτω τα χέρια από τα σωματεία μας! Καμιά υποχώρηση στην αντεργατική επίθεση του κεφαλαίου
  • Μνήμες και συμπεράσματα για μια επέτειο εθνική αλλά και λίγο ταξική, ίσως
  • Κάτω τα χέρια από τα Εξάρχεια και τις καταλήψεις
  • Ευρωπαϊκός τρόπος Ζωής, Ιμπεριαλισμός, ρατσισμός, πόλεμοι, αποικιοκρατία και λεηλασία, τώρα τελευταία με μπόλικο αντικομουνισμό
  • Τα πανεπιστήμια θα παραμείνουν χώροι αγώνα και εξέγερσης
  • Αντιφασιστικός Σεπτέμβρης: οι νίκες του αντιφασιστικού κινήματος αποτελούν έμπνευση για τις επερχόμενες μάχες
Αντιφασιστική Φρουρά 21

Editorial

Πόλεμο στον Πόλεμο της ακροδεξιάς, του ρατσισμού και του εθνικισμού

Οι πρώτοι μήνες διακυβέρνησης της ΝΔ δεν είναι ακριβώς και «περίπατος». Παρ` όλο που η αριστερά ηττήθηκε εκλογικά με όλες τις εκδοχές της, παρ` όλο που τα στρατηγικά αδιέξοδα στο ταξικό κίνημα έχουν «παγώσει» τον κόσμο του τα πρώτα μέτρα και τακτικές της ΝΔ είναι προσεκτικά.

Τα πολλαπλά νομοσχέδια έχουν σαφή κατεύθυνση. Η επίθεση στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, η παραπέρα εξάπλωση της ιδιωτικοποίησης, η οριοθέτηση του μεταναστευτικού ως θέμα «ασφάλειας» και όχι «κοινωνικό» και φυσικά η κατάργηση του ασύλου και η στοχοποίηση των Εξαρχείων και των καταλήψεων αποδεικνύουν περίτρανα πως δεν μιλάμε για μια κεντρώα αστική πολιτική. Η μη αναγραφή του θρησκεύματος στα απολυτήρια, η διακριτική απουσία των μπάτσων από τις διαδηλώσεις και οι νουθεσίες στις ρατσιστικές κραυγές στελεχών δεν είναι άλλοθι αλλά προσπάθεια κατασκευής δημοκρατικού προφίλ. Η ΝΔ προσπαθεί να αγοράσει πολύτιμο χρόνο ώστε μέσα από το κράτος να ξαναχτίσει αδιαφιλονίκητες στρατηγικές.

Ο ρεβανσισμός είτε σε πολιτικό είτε σε οικονομικό επίπεδο κινδυνεύει να θρυμματίσει το εύθραυστο περιβάλλον που κινείται ο ελληνικός καπιταλισμός. Οι ονειρώξεις της εκμετάλλευσης του Ελληνικού, της ΑΟΖ και κάθε μεγαλόπνοου σχεδίου κινδυνεύουν όχι μόνο από την εσωτερική πολιτική σταθερότητα αλλά και από τις διεθνείς συνθήκες. Η κατάρρευση της Thomas Cook προσθέτει άλλο ένα πρόβλημα στην ανάπτυξη και υπενθυμίζει με τον πιο σκληρό τρόπο πόσο βρίσκονται στον αέρα τα σχέδια του ελληνικού αστισμού.

Η συμμετοχή των αγωνιστών στις πρώτες κινητοποιήσεις είναι αρκετά ελπιδοφόρες. Δεν είναι μόνο οι καλοκαιριάτικες για το άσυλο και στα Εξάρχεια που πλαισιώθηκαν από χιλιάδες διαδηλωτές. Στη ΔΕΘ, η αντικατασταλτική πορεία της 14ης Σεπτέμβρη αλλά και οι δύο απεργίες (κυρίως αυτής της 24ης Σεπτέμβρη) κινητοποίησαν ένα δυναμικό αρκετά μεγαλύτερο από το παραδοσιακό των οργανώσεων που τις κάλεσαν. Χωρίς, φυσικά, να ισχυριζόμαστε πως αποτελούν συγκρίσιμο μέγεθος με αυτών της τριετίας 2009-2012, οι διαδηλώσεις δεν αποτελούσαν απλή αναφορά στα κινηματικά ημερολόγια.

Το ταξικό κίνημα οφείλει να κάνει ένα απολογισμό της τελευταίας δεκαετίας (τουλάχιστον!). Η κυβέρνηση της ΝΔ θα δώσει αφορμές μαζικών μαχών εναντίων της. Αγώνες θα στηθούν (και πρέπει να υποστηριχθούν) για να αναιρεθούν μέτρα και στρατηγικές. Όμως κάτω από τις αντιφάσεις του αστικού στρατοπέδου θα υπάρξουν σημαντικές ευκαιρίες που θα μπορούμε να συσπειρώσουμε σημαντικά κοινωνικά κομμάτια. Η επερχόμενη νέα ύφεση θα δημιουργήσει νέες συνθήκες απονομιμοποίησης του αστικού συστήματος. Ήδη ο αστισμός μελετά και φαίνεται πιο έμπειρος και πιο έτοιμος για το νέο κύκλο μάχης. Η διεθνής ακροδεξιά επιτίθεται προκαταβολικά επιδιώκοντας την εξασθένιση του ταξικού στρατοπέδου. Οι δυνάμεις του εργατικού και νεολαιίστικού κινήματος πρέπει να απαντήσουνε με σαφήνεια τι έλλειψε τον Δεκέμβρη του 2008 και την τριετία 2009 -2012.

Η οργάνωση των οικονομίστικων και συνδικαλιστικών αγώνων των δυνάμεων της εργασίας και της νεολαίας δεν αρκούν για τη σύνταξη μιας αντικαπιταλιστικής στρατηγικής. Πρέπει να αντιστρέψουμε τον οργανωτίστικο σεχταρισμό των αγώνων και τη λαπαδοποίηση της στρατηγικής. Την περασμένη δεκαετία κυριάρχησε μια τεράστια στρέβλωση. Για «θεματικούς», «οικονομίστικους» αγώνες κυριάρχησαν σεχταριστικές πολιτικές. Σε μια μάχη π.χ. ενάντια στο φασισμό ή σε ένα μνημονιακό νομοσχέδιο επικρατούσαν λογικές μάξιμουμ «πλαισίου» όπου οδηγούσαν σε «αποχή» ή σαμποτάζ του αγώνα από δυνάμεις που διαφωνούσαν στο «πλαίσιο». Από την άλλη φτιαχνόντουσαν πολιτικοί σχηματισμοί που προσπαθούσαν να «στρογγυλέψουν» τη στρατηγική. Συζητήσεις για την εξέγερση, τον κομμουνισμό ακόμα και την περίοδο της κρίσης «ξεπερνιόντουσαν» με ελαστικές στρατηγικές. Τα «Νέα» αντικαπιταλιστικά κόμματα ξεπηδούσαν σε όλη την Ευρώπη αναβάλλοντας τη στρατηγική της ανατροπής για «κάποια στιγμή που θα προκύψει αυθόρμητα στο μέλλον».

Η επόμενη περίοδος πρέπει να είναι μια περίοδος προετοιμασίας. Όπως οι αστοί ετοιμάζονται, έτσι κι εμείς δεν μπορούμε να πάμε με τα όπλα του 2009 – 2012. Για τις δυνάμεις που δεν αρκούνται στην αναμονή της επαναφοράς του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ο διάλογος πρέπει να ανοίξει διάπλατα για το τι πρέπει να κάνουμε διαφορετικά στον επόμενο γύρο.