- Editorial | Η μάχη με την ακροδεξιά έχει ξεκινήσει από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια!
- Ενάντια στην ακροδεξιά! Ενάντια στον εθνικισμό, ρατσισμό και στα φασιστικά τάγματα εφόδου
- Δεξιά & Αριστερά. Επανάσταση & Ρεφορμισμός. Προβλήματα και προσεγγίσεις με αφορμή τις εκλογικές αναμετρήσεις
- Η Ευρώπη στην ακροδεξιά θαλασσοταραχή
- «Ήρθαμε από το πουθενά, μέσα σε μια κολασμένη πάλη»: Σημειώσεις για την ήττα στην Ιταλία και τους Arditi del Popolo (1919-1922)
- Δικαιωματισμός και ταξικό κίνημα: η μάχη ενάντια στην καταπίεση και η αντικαπιταλιστική στρατηγική
- Pride και η επίθεση του νεοσυντηρητισμού
- Μπλόκο στις δημόσιες εμφανίσεις των φασιστών
- Για την αντιφασιστική παρέμβαση στο Πέραμα ενάντια στην ακροδεξιά – αντικομμουνιστική προπαγάνδα
- Η δίκη της 14-5 – Πέραμα Δήμος Αντιφασιστικός
Editorial
Η μάχη με την ακροδεξιά έχει ξεκινήσει από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια!
Η αυριανή κυβέρνηση δεν προέκυψε το τελευταίο δίμηνο. Είναι αποτέλεσμα μιας επίθεσης του αστισμού τον τελευταίο 1,5 χρόνο. Μέσα από το χαρτί του εθνικισμού προσπάθησε να μεταφέρει το κέντρο βάρους της πολιτικής σκηνής προς την ακροδεξιά ατζέντα. Οι κραυγές της «εθνικής προδοσίας», του «ξέφραγου αμπελιού και της ανομίας των Εξαρχείων», των «προεκλογικών παροχών που ξαναφέρνουν κρατικά ελλείμματα», «των σκαφάτων και αμοραλιστών της αριστεράς» κατάφεραν να φέρουν τις δυνάμεις της εργασίας και της νεολαίας σε θέση άμυνας και αυτομαστιγώματος. Ο αστισμός πιέζει ασφυκτικά το ΣΥΡΙΖΑ για νέο «αίμα». Τα καύσιμα του Τρίτου Μνημονίου εξαντλήθηκαν και οι νεόκοποι «κυβερνήτες» πρέπει να «εκταμιεύσουν» τη νέα δόση υποταγής στο αστικό μπλοκ. Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια, η ιδεολογία της αριστείας, το πετσόκομμα των τελευταίων «φιλοδωρημάτων» – επιδομάτων, η αναβάθμιση της αστυνομίας πιέζουν το ΣΥΡΙΖΑ σε ακόμα βαθύτερη αντιλαϊκή μετάλλαξη. Ή εφαρμόζει ένα πολιτικό σχέδιο της ακροδεξιάς και εγκαταλείπει τους συμβιβασμούς (ακόμα και τους ΜΗ έντιμους) ή «πέφτει» σα στημένη λεμονόκουπα. Φυσικά, η τρίτη επιλογή, αυτή της αντίστασης στις πιέσεις του αστισμού και της διαμόρφωσης μιας εναλλακτικής πολιτικής έχει θαφτεί οριστικά ήδη από το 2015.
Δυστυχώς οι οργανώσεις του ταξικού κινήματος δεν φαίνεται να ανταποκρίνονται με ταχύτητα και ακρίβεια στις επιθέσεις του αστικού μπλοκ. Έπρεπε να περάσουν οκτώ μήνες και να φτάσουμε στη ΔΕΘ, ώστε να αρχίσει να αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία της αριστεράς και της αναρχίας τον κίνδυνο του στείρου αντικυβερνητισμού και την υποχωρητικότητα που έδειξαν στις ίδιες πιέσεις του αστισμού. Δεν ξεχνάμε τις δηλώσεις του ΚΚΕ για «ανύπαρκτο Μακεδονικό», τα καλέσματα κομματιών της ΛΑΕ για κοινή συμπόρευση με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια. Ακόμα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σχήματα από την Αναρχία αναφερόντουσαν στην Πουγουδουμία και στον (ανώνυμο) «γείτονα λαό» προκαλώντας τρομερούς εσωτερικούς τριγμούς. Αυτές οι τακτικές οδηγούσαν αργά και σταθερά στην αποδοχή του «πατριωτισμού» και την κυριαρχία του εθνικισμού μέσα στο ταξικό κίνημα. Τον Απρίλη του `18 στη Μυτιλήνη οι οργανώσεις της αριστεράς και της αναρχίας ανέχτηκαν να πραγματοποιήσουν κοινή αντικυβερνητική διαδήλωση μαζί με ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις. Το Μάη σε εκδήλωση της Εργατικής Λέσχης Κερατσινίου και της ΠΕΝΕΝ, δόθηκε βήμα στους εθνικιστές Λιόση και Πριμηκύρη να κραυγάζουν «θα δώσουμε το αίμα μας να υπερασπίσουμε την ελληνική ΑΟΖ απέναντι στους τουρκαλάδες». Η Ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη ήταν έτοιμη να συμμετέχει και να νομιμοποιήσει την εθνικιστική συγκέντρωση στη ΔΕΘ του περασμένου χρόνου.
Η αντιστροφή αυτής της εξέλιξης έγινε γιατί κερδήθηκε μια «σκληρή» πολιτική μάχη που την έδωσαν ελάχιστες δυνάμεις και μία από αυτές ήταν η ΟΡ.Μ.Α. Όποια και να είναι η κυβέρνηση που θα βγει μετά τις 7 του Ιούλη, θα έχει την πίεση του αστισμού να προχωρήσει σε αντικομμουνιστική εκστρατεία. Πρώτα θα πρέπει να απονευρωθούν οι οργανώσεις του κινήματος και μετά (ή συνδυασμένα) να προχωρήσει σε επόμενη ταξική επίθεση. Η εσωστρέφεια, ο οργανωτίστικος ανταγωνισμός χωρίς πολιτικό διακύβευμα, η αποστράτευση και απορρυθμιστική γκρίνια δεν βοηθάνε στο προχώρημα της μάχης.
Η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής βρίσκεται ήδη «υπό επιτήρηση» από τον αστισμό. Αν θα παίξει ένα σημαντικό ρόλο στις αυριανές εξελίξεις αυτό θα εξαρτηθεί και από την αδιάλειπτη αντιφασιστική μάχη. Ένα πιθανό δικαστικό «ξέπλυμα» στην κεντρική δίκη της και τη στρατολόγηση της ως «μπατσόσκυλα» του συστήματος δεν πρέπει να μας οδηγήσουν για άλλη μια φορά στην υποτίμησή της. Η φασιστική τρομοκρατία που δοκιμάστηκε ανάμεσα στο `10 -`13 είχε τις επιπτώσεις στη δυναμική και στην αυτοπεποίθηση του ταξικού κινήματος. Κι αυτός ο τρόμος δεν πρέπει να επιστρέψει από καμιά διαδρομή.
Εξ άλλου η σταθερότητα του ελληνικού καπιταλισμού είναι εντελώς σαθρή. Όλες οι φανφάρες και πανηγυρισμοί πατάνε σε ακόμα πιο εύθραυστα πόδια από αυτά της κυβέρνησης Σαμαρά. Η κρίση που αποσταθεροποιεί τις παγκόσμιες οικονομίες και κάνει την Αγγλία να «μείνει μέχρι να φύγει» από την ΕΕ θα υποσκάψει τις όποιες σιγουριές των νεόκοπων κυβερνητών και θα δημιουργήσει για άλλη μια φορά τη συνθήκη των αγώνων 2009 -2011 όπου ‘η αστική τάξη δεν μπορούσε να κυβερνήσει όπως πριν και η εργατική τάξη δεν μπορούσε να κυβερνηθεί όπως παλαιότερα’. Ο παγκόσμιος αστισμός θα μετράει πολύ προσεκτικά τις επόμενες οικονομικές «μεταρρυθμίσεις» του. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι πως επιτεθεί με λύσσα στα ιδεολογικά & πολιτικά περιεχόμενα με σκοπό να αποτελειώσει τις οργανώσεις του ταξικού κινήματος.
Η μάχη ενάντια στην ξενοφοβία, στον εθνικισμό και στην ακροδεξιά δεν μπορεί να γίνει με όρους «δημοκρατίας». Ούτε οι συντεχνιακοί και οικονομίστικοι αγώνες ταυτοτήτων και «κινημάτων», ούτε (πολύ περισσότερο) η υποταγή στον πατριωτισμό, στον εθνολαϊκισμό μπορούν να εμπνεύσουν αντικαπιταλιστικά κινήματα. Μόνο ο Κομμουνισμός μπορεί να σταθεί σαν θετική πρόταση απέναντι στην ακροδεξιά! Μόνο ο Διεθνισμός απέναντι στον Εθνικισμό. Μόνο η Κόκκινη σημαία του αγώνα και η Αντιφασιστική Κοκκινόμαυρη μπορούν καλύψουν τον όλεθρο που φέρνουν οι εθνικές σημαίες.
Στον επόμενο γύρο να μην τους χαριστούμε! Και να είμαστε σίγουροι πως θα την έχουμε ξανά την ευκαιρία!