- Editorial | Η «Δημοκρατία» τους ετοιμάζεται να ξεπλύνει τον ακροδεξιό κανιβαλισμό
- Εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο & την αυτοδιοίκηση
- Εκλογές και Κομμουνιστές
- Θα γίνει η δίκη της Χ.Α. το πλυντήριο των φασιστών;
- Πολιτική απόφαση της 5ης οργανωτικής ολομέλειας
- Η εξέγερση του Σικάγο, μία προλεταριακή ιστορία
- Ασάνζ: Η ελευθερία του τύπου, τελειώνει εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα συμφέροντα του καπιταλισμού
- Αντιφασιστικές δράσεις σε Θήβα και Κόρινθο
- Η 26η Μάη, το στήσιμο της σκευωρίας και το χρονικό της δίκης
Editorial
Η «Δημοκρατία» τους ετοιμάζεται να ξεπλύνει τον ακροδεξιό κανιβαλισμό
Αργά αλλά σταθερά τα ψέματά τους τελειώνουν. Οι φιλελεύθερες, δήθεν, ρητορείες υποκλίνονται στην αντικομμουνιστική βαρβαρότητα.
Για χάρη της «δημοκρατίας» τους υποστηρίζεται το πραξικόπημα στη Βενεζουέλα. Το εμπάργκο της Δύσης στερεί στις λαϊκές τάξεις της χώρας να δοκιμάσουν, έστω, να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Ο αστισμός σε ολόκληρο τον πλανήτη εγκαταλείπει τα δημοκρατικά savoir – vivre και ανακαλύπτει τη γοητευτική αποτελεσματικότητα της καθαρόαιμης και ανάλγητης ακροδεξιάς.
Ο Τραμπ δεν είναι μόνο ο ενορχηστρωτής του ξηλώματος των αριστερόστροφων κυβερνήσεων. Είναι ο «θρασύς» ηγέτης που έσπασε τον καθωσπρεπισμό του Ομπάμα και είπε «αλήθειες» που κρυφά ονειρεύεται ο σκληρός πυρήνας του αστισμού. Η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ και η μονομερής στήριξη του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, οι «τίμιοι πατριώτες της Κου Κλουξ Κλαν απέναντι στους «αλήτες αντίφα», το τείχος στον αμερικάνικο Νότο απέναντι στους «βρωμιάρηδες Μεξικανούς» χωρίς να χάνουν τις «επενδύσεις» στην Τιχουάνα και στις ελεύθερες ζώνες, αποτελούν ονειρώξεις για κάθε αστό που ασφυκτιά στο υπάρχον Κοινωνικό Συμβόλαιο. Η Washington Post καταμέτρησε 10.000 (δέκα χιλιάδες!!) fake news από τον Τραμπ τα τρία χρόνια που έχει εμφανιστεί ως υποψήφιος και νυν Πρόεδρος των Η.Π.Α. . Ο καταιγισμός προβοκατόρικων και επιθετικών ψεμάτων προσπαθεί να φέρει σε θέση άμυνας τους αντιπάλους.. και τα καταφέρνει.
Οι εθνικιστικές και αντικομμουνιστικές κυβερνήσεις δεν αποτελούν, πλέον, ιδιαιτερότητα των χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ. Εξάλλου ο «Κομμουνισμός» έπεσε εδώ και 30 χρόνια και δεν είναι επαρκής αυτή η δικαιολογία. Οι επιτυχίες αυτών των χωρών να τσακίσουν την εργατική τους τάξη είναι τα «καινούρια» ευρήματα και πειράματα που διαπραγματεύεται η ευρωπαϊκή δεξιά. Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζ.Κ. Γιούνκερ δήλωσε τον «θαυμασμό του για τον Ορμπάν» για τις επιτυχίες του στη διακυβέρνηση της Ουγγαρίας, ενώ χαρακτήρισε «ατυχείς» τις παλαιότερες δηλώσεις του ίδιου το 2015, που αποκαλούσαν τον Ούγγρο πρωθυπουργό ως «δικτάτορα».
Στην ευρωπαϊκή δεξιά έχουν ανοίξει όλοι οι δίαυλοι επικοινωνίας της παραδοσιακής δεξιάς με τον Ορμπάν – Σαλβίνι – Λεπέν – AfD και αναζητούν φόρμουλες υλοποίησης. Έτσι κι αλλιώς η τελευταία δεκαετία της Κρίσης έχει διαλύσει κάθε «δημοκρατικό» άλλοθι στις παραδοσιακές δυνάμεις της δεξιάς. Στην Αγγλία οι Τόρις τα τελευταία χρόνια πάνε χέρι – με – χέρι με τους ακροδεξιούς του UKIP και αναζητούν την καλύτερη υλοποίηση του Brexit υπέρ μιας νέας «Μεγάλης Βρετανίας». Στην Ελλάδα ετοιμάζεται η «επόμενη μέρα» της ακροδεξιάς μετά την καταδίκη κομματιού της Χρυσής Αυγής. Ο δεξιός – πατριωτικός – εθνικιστικός λόγος πρέπει να μπει με επιθετική θρασύτητα στην πολιτική σκηνή και τα Τάγματα Εφόδου να είναι επικουρική – συμπληρωματική δύναμη.
Αλλά και η αποκάλυψη του καραβανά serial killer στη Νότια Κύπρο έδειξε ξεκάθαρα στον καθένα μας πόσο «έτοιμο» είναι το σύστημα σε μια ρατσιστική διακυβέρνηση. Οι Φιλιππινέζες – οικιακοί βοηθοί δεν έχουν το παραμικρό δικαίωμα και μοιάζουν με τις αποικιοκρατικές συμβάσεις άλλων περιόδων. Η Βόρεια Κύπρος σε συνδυασμό με το ρατσιστικό παραλήρημα συνιστούν ιδανικό περιβάλλον «εξαφανίσεων». Ο κρατικός μηχανισμός δε νοιάζεται για «κιτρινιάρηδες» και δε συνεργάζεται με το «ψευδοκράτος» ώστε να διαπιστωθεί αν πραγματικά «διέφυγαν» ή απλά είναι θαμμένες από κάποιο δυσαρεστημένο εργοδότη.
Παρ` όλα αυτά η διαδικασία αυτή δεν αποτελεί «σφράγισμα» νίκης του αστισμού αλλά κορύφωση αγωνίας. Το αστικό στρατόπεδο βλέπει έντρομο να έρχεται μια νέα φάση ύφεσης και προετοιμάζεται να μη δεχτεί ένα νέο κύκλο αριστερής αμφισβήτησης. Οι εκλογές στην Ισπανία δεν έδειξαν μια ανατροπή των συσχετισμών αλλά μια ανακατανομή στις «πολυκατοικίες» της δεξιάς και της κεντροαριστεράς. Η ακροδεξιά κέρδισε έναντι της δεξιάς και η σοσιαλδημοκρατία απέναντι στους Podemos.
Η επανάκαμψη της Σοσιαλδημοκρατίας έρχεται μέσα από τα αδιέξοδα των αριστερών «πειραμάτων». Αν ο «ρεαλισμός» είναι η λύση απέναντι στον «αριστερίστικο» λόγο, αν η λογική ΤΙΝΑ είναι αποτελεσματικότερη από τα τυχοδιωκτικά «γιουρούσια» στα αποθέματα των τραπεζών, τότε υπάρχει ένα επιτελείο και μια πολιτική σχολή που το υλοποιεί με μεγάλη επάρκεια.
Δεν έχει νόημα να «προβλέψουμε» ή να «εκτιμήσουμε» τα αδιέξοδα της διαχειριστικής – συμβιβαστικής πολιτικής που προτείνει ο ρεφορμισμός. Η φάση περίσκεψης – κρίσης – ενδοσκόπησης που περνά κάθε πτέρυγα της Αναρχίας και της Αριστεράς πρέπει να προσαρμοστεί γρήγορα στα νέα δεδομένα. Ο επόμενος γύρος της ταξικής μάχης θα βρει τους αντιπάλους με εξελιγμένα όπλα. Η εργατική τάξη και η νεολαία δεν μπορεί να πάει με τα αφελή εργαλεία της κινηματικής ανάθεσης, αλλά να αναζητήσει λύσεις στην Τέχνη της Κομμουνιστικής Εξέγερσης.