- Editorial | Μακεδονικό και Αλβανικό: Συγκρότηση ακροδεξιάς και προεκλογική ατζέντα
- Κινήματα δεξιά ή «θολά»; Τα στρατηγικά αδιέξοδα της μεταπολεμικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς και αναρχίας
- «Βόρεια Ήπειρος» – αντιαλβανικός ρατσισμός: ένας αιώνας εθνικιστικής πολιτικής του ελληνικού αστισμού
- 23 χρόνια από την εθνικιστική σύγκρουση για τα Ίμια
- Ίμια 2019: Μαζί με τους Τούρκους – Μακεδόνες – Αλβανούς εργάτες ενάντιας τις ιμπεριαλιστικές συνθήκες και τον εθνικισμό
- Κίτρινα γιλέκα και η ακροδεξιά στην Ευρώπη: Μπορούμε να προτάξουμε μια άλλη προοπτική!
- Η δολοφονία του Πετρίτ από τη Χρυσή Αυγή: Ο αγώνας ενάντια στο ΧΥΤΑ Λευκίμμης είναι και αγώνας ενάντια στην εθνικιστική υστερία
- 9ο ΓΕΛ Πειραιά: μια πρώτη απάντηση στους ναζιστικούς θύλακες στα σχολεία
- Μαθητικές καταλήψεις και εθνικισμός «από τα κάτω»
Editorial
Μακεδονικό και Αλβανικό: Συγκρότηση ακροδεξιάς και προεκλογική ατζέντα
Την ώρα που τυπώνεται αυτή η Αντιφασιστική Φρουρά είναι σε εκκρεμότητα η ψήφιση της Συνθήκης των Πρεσπών και η διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την αποχώρηση των ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση.
Το τέλος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ βάζει τέλος στη δεκαετία της «αντιμνημονιακής» μάχης. Αυτό φυσικά δεν ήρθε από το «τέλος της κρίσης». Ακόμα η Ελλάδα δεν μπορεί να βγει στις αγορές και ήδη η παγκόσμια οικονομία ετοιμάζεται για έναν επόμενο γύρο ύφεσης. Όμως ούτε αυτή η κυβερνητική κρίση προήλθε από ένα μαζικό εργατικό, ταξικό κίνημα που ξεμπρόστιασε την κυβέρνηση. Η «παραφύση» αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση δεν διαλύθηκε από την «πόλωση» των αριστερών οργανώσεων στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά από τα διλήμματα επιβίωσης που έθεσε η «δεξιά πολυκατοικία» στον Καμμένο. Το «αντιμημόνιο» δεν μπορούσε να σταθεί ισχυρότερος δεσμός από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια, τις πτήσεις πάνω από τα Ίμια και την αντιτουρκική υστερία και τον «ηρωικό Κατσίφα που πέθανε για την Βόρεια Ήπειρο».
Εδώ και ένα χρόνο το αστικό μπλοκ αναζητεί μια ακροδεξιά ανασυγκρότηση του πολιτικού του επιτελείου. Η ανάδειξη της εθνικιστικής ατζέντας αποδεικνύεται ως αδύναμο κρίκος στο ταξικό κίνημα. Τα τελευταία χρόνια μπόρεσε να αποκρουστεί η αντι-μεταναστευτική υστερία που διαβρώνει το πολιτικό σκηνικό στην Ευρώπη γι` αυτό η αστική τάξη αναζήτησε άλλο πολιτικό μέσο. Οι αστοί φυσικά και δεν έπαψαν να είναι ευγνώμονες στον ΣΥΡΙΖΑ για τη σταθερότητα που επανέφερε στην πολιτική σκηνή και τα μέτρα που πέρασε προς όφελος των διεθνών οικονομικών κέντρων. Όμως το επόμενο διάστημα θα χρειαστούν νέες αναβαθμισμένες πολιτικές.
Η εθνικιστική άρνηση της Συμφωνίας των Πρεσπών συμβολίζει πολύ περισσότερα πράγματα από την αναγνώριση της Μακεδονίας. Έτσι κι αλλιώς η ΝΔ ποτέ δεν έχει αρνηθεί την ενσωμάτωσή της στο ΝΑΤΟ και στους διεθνείς οργανισμούς. Η καθιέρωση όμως της «εθνικής ατζέντας» είναι δίοδος μετατόπισης της πολιτικής σκηνής σε δεξιότερο άξονα. Ακόμα κι αν δεν πετύχει την πτώση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, θέλει να την καταστήσει όμηρο σε ακόμα πιο δεξιές προοπτικές. Η αποδοχή των εθνικών στρατηγικών στο μεταναστευτικό και στα Βαλκάνια, η πάταξη της «ανομίας» και η προετοιμασία επίθεσης στις οργανώσεις της εργατικής τάξης είναι τα βασικά ερωτήματα που θέτει η αστική τάξη στους επίδοξους διαχειριστές της εξουσίας. Η δημιουργία δεξιών και ακροδεξιών κοινοβουλευτικών ομάδων προφανώς και έχουν στόχο μια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία η οποία ακόμα κι αν δεν γίνει εφικτή θα έχει σαν αποτέλεσμα να υπάρχει μια σημαντική μετατόπιση του πολιτικού χάρτη.
Η αντιμετώπιση αυτής της στρατηγικής από το ταξικό στρατόπεδο έχει δύο σημαντικούς άξονες. Δεν αρκούν μόνο οι οικονομικοί αγώνες προστασίας κεκτημένων της εργατικής τάξης. Από τη μία χρειάζεται μια πολιτική «άμυνα» ενάντια στον εθνικισμό. Η αντιπαράθεση με τον εθνικισμό πρέπει να είναι κάθετη, ξεκάθαρη και αδιάλλακτη. Δεν χωράνε μισόλογα και συμψηφισμοί. Δεν υπάρχουν πατριωτικές εκδοχές του ταξικού κινήματος. Όμως αυτή είναι η μία πλευρά. Ο εθνικισμός προβάλλει ως μια «θετική» και «περήφανη» πρόταση που αντιπαρατίθεται στους «συμβιβασμένους» με την ΕΕ.
Από την άλλη όμως χρειάζεται και μια «θετική» πρόταση που να λειτουργήσει σαν κέντρο ανάτασης και αγώνα της εργατικής τάξης. Η προβολή της κομμουνιστικής στρατηγικής, της κοινωνίας αλληλεγγύης, της ειρηνικής συνύπαρξης με τους γείτονες λαούς, της κατάργησης της ανταγωνιστικής οικονομίας και κοινωνίας μέσα από την συλλογική διαχείριση των όρων διαβίωσης μας είναι όρος νίκης του στρατοπέδου μας. Απέναντι στον εφιαλτικό κανιβαλιστικό μέλλον που μας ετοιμάζει η αστική τάξη, δεν αρκεί μια έντιμη άρνηση του αλλά η υποστήριξη μιας ελπιδοφόρας στρατηγικής.