- Editorial | Το τέλος των μνημονίων και η επόμενη φάση της αστικής αντεπανάστασης
- Η ακροδεξιά και ο φασισμός ως υπό διαμόρφωση εναλλακτικό αστικό σχέδιο
- 5 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα: Για ένα μαζικό, ενωτικό, μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα
- Θα ξηλωθεί η δουλεμπορική γιάφκα της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα
- Η δίκη της Χ.Α. και τα εργαλεία του αντιφασιστικού κινήματος
- Η απειλή του νεοελληνικού φασισμού ή γιατί η Χρυσή Αυγή αναβαθμίζει το ιστορικό corpus του εγχώριου φιδιού
- ΔΕΘ: η συντριβή της ακροδεξιάς και η ανάπτυξη του κινήματος
Editorial
Το τέλος των μνημονίων και η επόμενη φάση της αστικής αντεπανάστασης
Στις 21 του Αυγούστου η κυβέρνηση πανηγύρισε το τέλος των μνημονίων που υποτίθεται βάζουν τέλος στη διεθνή επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας. Στην πράξη, όμως, όχι απλά δεν έχει τελειώσει η οικονομική κρίση, αλλά μπαίνουμε σε μια νέα φάση αντιμετώπισής της.
Η κατάρρευση της τουρκικής λίρας και ο τυφώνας που χτυπάει την τουρκική οικονομία έχει πολλαπλά μηνύματα. Δεν είναι μόνο οι σημαντικές επιπτώσεις που θα φέρει στην ευρωπαϊκή αγορά μια πιθανή στάση πληρωμών μιας που οι δανειστές της τουρκικής οικονομίας προέρχονται κυρίως από την Ευρώπη. Βρισκόμαστε σε μία φάση που η εξέλιξη της κρίσης μπορεί να μην είναι σε ρυθμό κατολίσθησης, αλλά οι ανταγωνισμοί που ξεσπούν στην πλάτη της, ανεβάζουν τους κινδύνους έκρηξης. Προς το παρόν το διεθνές κεφάλαιο νομίζει πως έχει την πολιτική και οικονομική άνεση να αναβαθμίζει την αξιοπιστία της ρημαγμένης ελληνικής οικονομίας και να της δίνει περιθώριο εξόφλησης χρεών μετά το 2060 αλλά να «πνίγει» τους ξεροκέφαλους τούρκους. Όλα αυτά γίνονται μέσα από τη στρατηγική υποταγής στο υπάρχον διεθνές status.
Πιο πάνω από τα «νούμερα» ανάπτυξης, το διεθνές κεφάλαιο μετρά περισσότερο το βαθμό συνεννόησης – συνεργασίας – υποταγής των περιφερειακών δυνάμεων. Στην ελληνική πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι έβγαλε όλη τη «βρώμικη δουλειά» που διέλυε όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις και γι` αυτό πολύ γρήγορα αναβαθμίστηκε η διεθνής αξιοπιστία του. Όμως, πλέον, η συνέχιση των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων με την όξυνση των ανταγωνισμών και των εθνικών αντιπαραθέσεων θα χρειαστεί ένα πολιτικό δυναμικό που δεν θα καταφεύγει στο Τ.Ι.Ν.Α. αλλά στη συνειδητή επιλογή αντιδραστικών μέτρων. Το αν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μεταλλαχθεί επιτυχημένα – αν χρειαστεί – σε ένα κόμμα ανοιχτής ταξικής καταστολής είναι ένα ερώτημα που υπάρχει στο αστικό στρατόπεδο. Η δημιουργία μιας μαζικής ακροδεξιάς από το ιστορικά έμπιστο αστικό πολιτικό δυναμικό είναι απόλυτα αναγκαία για το σύστημα είτε ως κυβέρνηση διαδοχής, είτε ως κυρίαρχη αντιπολίτευση για τη διαμόρφωση της πολιτικής ατζέντας.
Η κρίση ανοίγει ξανά τις κερκόπορτες της πολιτικής αποσταθεροποίησης. Χωρίς αυτήν, τα οικονομικά λόμπι θα σωπαίνανε απέναντι στην κυβέρνηση και θα ετοιμαζόντουσαν για την υποδοχή των κεφαλαίων οικονομικής ανάπτυξης. Η προηγούμενη φάση αμφισβήτησης του ευρωμονόδρομου δεν είχε μόνο «αριστερές» κατευθύνσεις αλλά και «δεξιές» δια μέσω του εθνικισμού, της ΣΠΙΘΑΣ, την «πάνω πλατείας» και της Χρυσής Αυγής. Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια και ο ρατσιστικός λόγος δεν συγκροτούν μόνο τη συστημική δεξιά αλλά ξαναδίνουν χώρο στη φασιστική εκτροπή.
Πρέπει να δούμε τις υπαρκτές δυνατότητες συγκρότησης ενός Τρίτου Ταξικού Επαναστατικού Πόλου. Πρέπει να προετοιμαστούμε ενάντια σε αυτό το ασφυκτικό πολιτικό σκηνικό που στήνει η αστική τάξη. Απέναντι στην ακροδεξιά ανασυγκρότηση δεν υπάρχει ο δρόμος της ρεαλιστικής υποταγής στο κεφάλαιο και τους θεσμούς αλλά η ανάγκη να χαράξουμε μια διαδρομή επαναστατικής ανατροπής τους.