- Editorial | Ενάντια στην ακροδεξιά επίθεση του κεφαλαίου
- Φύσσας & δίκη της Χρυσής Αυγής: Πώς η δολοφονία Φύσσα οδήγησε στην αντιφασιστική αντεπίθεση
- Ο κίνδυνος του φασισμού στη «δημοκρατική» Δύση και η σύγχρονη αντιφασιστική στρατηγική
- Σημειώσεις για μια επανάσταση | Ισπανικός εμφύλιος 1936-1939
- Για τις διαδηλώσεις στην επέτειο Φύσσα και τον κίνδυνο εκφυλισμού των αντιφασιστικών εκδηλώσεων
- Αντιφασιστικές κινητοποιήσεις εν όψει επετείου δολοφονίας Πάυλου Φύσσα
- Εργατικές δολοφονίες: Δε θρηνούμε, οργανώνουμε
Editorial
Ενάντια στην ακροδεξιά επίθεση του κεφαλαίου
Όλο και περισσότερο το αστικό μπλοκ ενσωματώνει την ακροδεξιά ατζέντα και ρητορική. Το συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την εξίσωση του ναζισμού – κομμουνισμού δεν εμφανίστηκε ξαφνικά. Η αντικομουνιστική πολιτική δεν αφορά μόνο ξεθωριασμένους χουντικούς και θλιβερούς νοσταλγούς του Χίτλερ. Ο αστισμός πρέπει να εκτοπίσει την ανατρεπτική ιδεολογία στο περιθώριο και την παρανομία, για να μπορεί να συνθλίψει τις
όποιες πολιτικές αναζητήσεις και ελπίδες της εργατικής τάξης εν τη γενέσει τους. Η ατιμώρητη δολοφονία διαδηλωτή στο Σάρλοτσβιλ των ΗΠΑ από φασίστα, είναι άλλο ένα σημάδι συνδιαλλαγής του κράτους με την ακροδεξιά. Δεν έχουμε, πλέον, την περιβόητη «αυθαιρεσία» του Αμερικάνου μπάτσου αλλά την ανοιχτή συστημική πριμοδότηση των περιθωριακών ναζιστικών γκρουπών. Προφανώς, μετά από πολλές δεκαετίες η
Αμερική ανακαλύπτει ξανά τη χρησιμότητά τους στο υπό διαμόρφωση αυριανό πολιτικό σκηνικό.
Η Νέα Δημοκρατία έχει αποφασίσει να σηκώσει όλη την πολιτική παράδοση της παλιάς ΕΡΕ και της ακροδεξιάς. Εγκαταλείπει τον Καραμανλικό «λαϊκισμό» και προσδένεται στον εθνικισμό, στο ρατσισμό, στον αντικομουνισμό και στον εξοντωτικό κανιβαλιστικό κοινωνικό ανταγωνισμό. Η υπεράσπιση της «Αριστείας», της σημαίας, των παρελάσεων, της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, των αντικομουνιστικών συνεδρίων, των
αντιαπεργιακών και αντιτρομοκρατικών νόμων δεν είναι ένα άθροισμα θέσεων. Αποτελούν συνεκτικό ιδεολογικό σύστημα που επιτίθεται στις κατακτήσεις και τα οράματα της εργατικής τάξης.
Οι «δικαιωματικές» μεταρρυθμίσεις του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν μια ύστατη ελπίδα του αστικού μπλοκ για δημοκρατική διαταξική κοινωνική συνεννόηση. Στο εσωτερικό τους διαδραματίζεται μια μάχη για το αν λειτουργεί η «διαχείριση» των αντιδράσεων της εργατικής τάξης ή πρέπει να χτίσουν ένα κράτος έκτακτης ανάγκης και κοινωνικού εμφυλίου. Οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις προφανώς και δεν αλλάζουν το ταξικό πρόσημο της κυβέρνησης ούτε αντισταθμίζουν τη συνεχιζόμενη βάρβαρη καπιταλιστική επίθεση που εξαθλιώνει οικονομικά την εργατική τάξη, αλλά ούτε αποτελούν μια αδιάφορη για το ταξικό κίνημα υπόθεση. Το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσχωρήσει στην οργάνωση αντικομουνιστικών συνεδρίων ή η αποχή του θα δημιουργεί προβλήματα συνοχής στην ΕΕ, αν η αυριανή συνταγματική μεταρρύθμιση θα δημιουργεί όρους δυνατότητας λοκ-άουτ ή μπάτσων μέσα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, δεν αφορά απλά μια συρραφή θέσεων αλλά μια συντεταγμένη διάταξη εμφύλιας μάχης ή όχι του αστικού μπλοκ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να οργανώσει την κοινωνική βάση της γύρω από την εξέλιξη του νέου “success story”. Ελπίζει πως οι επενδύσεις σαν και αυτή του Παπαστράτου θα πολλαπλασιαστούν στη συνέχεια και οι μνημονιακές μέρες θα περιοριστούν σιγά σιγά σε ένα εφιαλτικό παρελθόν. Το «κοινωνικό τους συμβόλαιο», όμως, θα διαλυθεί κάτω από τη σκληρή οικονομική πραγματικότητα. Η οικονομική κρίση δεν λειτουργεί σαν αθροιστική, σταθερή πτώση αλλά σαν σπείρα. Στην κάθοδό της θα έχει διακυμάνσεις με μικρούς ανοδικούς σπασμούς . Όμως το παγκόσμιο περιβάλλον είναι αμείλικτο για το μέλλον.
Σε αυτή την επερχόμενη διάλυση των κοινωνικών συμμαχιών πρέπει να χτίζουμε μια άλλη πολιτική στρατηγική. Απέναντι στις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης δεν παίρνουμε ούτε ένα υπερασπιστικό, διευρυντικό ρόλο αλλά ούτε και μια μπλαζέ υποτίμηση τους και προώθηση «οικονομικών» ή «πραγματικών» αιτημάτων. Όσο οι οργανώσεις του κινήματος θα παραμένουν στην αντίληψη «πίεσης προς την κυβέρνηση», τόσο θα αποδέχονται τον συμπληρωματικό, ακτιβίστικο ρόλο τους. Η ξεκάθαρη στρατηγική αντιμετώπιση της επερχόμενης ακροδεξιάς ανασυγκρότησης του αστισμού είναι όρος επιβίωσης της αντικαπιταλιστικής προοπτικής.