Στα τέλη Ιανουαρίου – αρχές Φεβρουαρίου του 2018 κλείνουμε 18 χρόνια από την εμπλοκή Ελλάδας – Τουρκίας στο επεισόδιο των Ιμίων. Το 1996 οι δύο χώρες βρέθηκαν πολύ κοντά σε μια πολεμική εμπλοκή που θα γινόταν ο τάφος χιλιάδων φαντάρων και από τις δυο πλευρές. Η πτώση ενός ελικόπτερου και ο θάνατος των χειριστών του γινόταν επί χρόνια αντικείμενο εθνικιστικής εκμετάλλευσης. Μέχρι πρόσφατα οι προσπάθειες των φασιστών να δημιουργήσουν πολιτική υπεραξία πάνω σε αυτό το θέμα τους έβρισκε περιθωριοποιημένους σε θρησκευτικές λιτανείες στο Θησείο. Στις ελάχιστες περιπτώσει που δοκίμαζαν να διεκδικήσουν δημόσια παρουσία έβρισκαν απέναντι τους το αντιφασιστικό κίνημα με κορυφαία στιγμή τη μάχη του 2008 στην πλατεία Κλαυθμώνος.
Ανάμεσα στο `10 και το `13 η άνοδος των ναζί είχαν αφήσει ανεμπόδιστα τις φασιστικές παρελάσεις στο κέντρο της Αθήνας. Τα τελευταία τρία, όμως, το ταξικό κίνημα βρήκε τις δυνάμεις του και ξαναστάθηκε ενάντια στις φιέστες που διοργάνωνε ο ακροδεξιός εσμός και η Χρυσής Αυγή. Το 2014 και 2015 οργανώθηκαν παράλληλες αντιφασιστικές διαδηλώσεις, το 2016 η αντιφασιστική συγκέντρωση ανάγκασε την κρατική μηχανή να ακυρώσει τις εκδηλώσεις, ενώ τον περασμένο Γενάρη η επιτυχία ήταν πλήρης. Για πρώτη φορά μετά από 18 χρόνια στο μνημείο των Ιμίων συγκεντρώθηκαν έλληνες, τούρκοι και κούρδοι αγωνιστές διακηρύσσοντας την ταξική αδερφοσύνη απέναντι στα εθνικιστικά κελεύσματα.
Φέτος έχουν ήδη ξεκινήσει οι πρώτες συζητήσεις ανάμεσα σε συνδικάτα, αντιφασιστικές κινήσεις για την ακόμα πιο πετυχημένη διοργάνωση της επετείου. Την ώρα που έκλεινε η ύλη του περιοδικού δεν υπήρχε ακόμα «κλεισμένη» ημερομηνία, αλλά ούτε επεξεργασμένο πρόγραμμα.
Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η κινητοποίηση για τα Ίμια έχει διπλό στόχο. Ο πρώτος είναι να μην αποτελέσει θέμα και αφορμή των ναζί να συσπειρώσουν τον κόσμο τους. Η αποτροπή να προσεγγίσουν δημόσιο χώρο δεν αφορά μόνο τα τέλη Ιανουαρίου αλλά οποιαδήποτε μέρα του χρόνου. Ο άλλος στόχος είναι μια προσπάθεια οργανώσεων και κινήσεων να προβάλλουν το διεθνιστικό λόγο της αλληλεγγύης των λαών. Η ελληνοτουρκικη-κουρδική φιλία δεν μπορεί να βασίζεται στην υποταγή στη διεθνή «νομιμότητα». Οι λυκοφιλίες των ελληνικών και τουρκικών κυβερνήσεων δεν έχουν σαν μοναδικά θύματα τους κούρδους αγωνιστές. Η υποταγή στο διεθνές status quo και ταύτιση με το αμερικάνικο – ισραηλινό κεφάλαιο είναι συμμαχία των αστικών τάξεων ενάντια στο χώρο της εργασίας. Η «ανακωχή» ανάμεσα στις δύο κυβερνήσεις που προσπαθεί να φέρει η επίσκεψη Ερντογάν, αποσκοπεί να κρατηθούν οι κρίσιμες δυνάμεις για την αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού της κάθε χώρας.
Ας ετοιμαστούμε για μεγάλη διεθνιστική διαδήλωση!