- Editorial | Πολιτικές παλλαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στην ακροδεξιά κυβέρνηση της φτώχειας, του ρατσισμού, του πολέμου και της καταστολής
- Τι συμβαίνει με τις BRICS;
- Ρωσική Επανάσταση 1917: Από την ανατροπή του καθεστώτος στον σοσιαλισμό
- Πολυτεχνείο 1973: Πώς η φιλελευθεροποίηση της χούντας έγινε ευκαιρία εξέγερσης
- Ο πόλεμος είναι η νέα κανονικότητα στη Μέση Ανατολή
- Από τα αστυνομικά τμήματα μέχρι τα σύνορα: η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δολοφονεί
- Φοιτητές και εργάτες να σταματήσουμε την καταστολή
- Πολιτικό έντυπο στα σχολεία της καταστολής και του tik tok;
- Εμπρός για πραγματικές απεργίες
- Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία και ο επικίνδυνος ρόλος της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς
- Ο πόλεμος είναι η νέα κανονικότητα στη Μέση Ανατολή
- Μαθητές και εκπαιδευτικοί καταστέλλονται από την ακροδεξιά Νέα Δημοκρατία. Να την ανατρέψουμε
Editorial
Πολιτικές παλλαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στην ακροδεξιά κυβέρνηση της φτώχειας, του ρατσισμού, του πολέμου και της καταστολής
Η δεύτερη τετραετία της ΝΔ βαδίζει στα ίδια ξεδιάντροπα αχνάρια της πρώτης με ακόμα μεγαλύτερη χυδαιότητα και κοινωνική αναλγησία.
Η ακρίβεια καλπάζει και τα πρωινάδικα πλασάρουν το παραμύθι του ελεγχόμενου πληθωρισμού. Ένα χρόνο μετά τα Τέμπη συρμοί τρένων μπαίνουν στο μετρό, περνάνε διαβάσει χωρίς έλεγχο αλλά η κυβέρνηση σφυρίζει κλέφτικα. Ο Αγοραστός καταδικάζεται για τις καταστροφές του Ιανού στη Θεσσαλία, αλλά η ΝΔ ούτε καν παρακολουθεί τη σύσκεψη δημάρχων των νοτίων προαστίων για την πιθανότητα να πλημμυρίσει η Αττική. Φυσικά, τα αστυνομικά τμήματα έχουν γεμίσει σερίφηδες δολοφόνους που «αυτοκτονούν» μετανάστες, αν δεν τους πνίξουν οι «συνάδελφοι» λιμενικοί σε μικρές, καθημερινές Πύλους. Εννοείται από τα νοσοκομεία και τα πανεπιστήμια πρέπει να εκδιωχθούν οι φτωχοί και φυσικά να διωχθούν όσοι «παρεμποδίζουν» την εργασία ή «φωνασκούν» ή «κάνουν μπούλινγκ», γενικώς όσοι αναζητούν συλλογική μαχητική στάση των καταπιεσμένων ενάντια στα αφεντικά και την κυβέρνησή τους.
Στις 20 Νοεμβρίου οι γραφειοκράτες πιεσμένοι από την απάνθρωπη επίθεση της κυβέρνησης στο λαό αναγκάζονται να καλέσουν 24ώρη απεργία. Μέχρι τότε έχουν εξαγγελθεί πολλαπλές μικρές ή μεγάλες κλαδικές απεργίες: στην εκπαίδευση, στους μαθητές, στους οικοδόμους, στην υγεία και ακολουθεί συνέχεια. Η πρόταση της ΟΡΜΑ είναι πως οι απεργίες πρέπει να πολιτικοποιηθούν και αυτό μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Όχι μέσα από γενικόλογα «πολιτικά» ψηφίσματα που, εν τέλει, κανείς δεν διαβάζει, αλλά με όρους υλοποίησης.
Πρέπει να ξαναφέρουμε στην επικαιρότητα την ανάγκη οργάνωσης ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ απεργίας. Δηλαδή περιφρουρημένης έτσι ώστε να κλείσει την οικονομική δραστηριότητα εμποδίζοντας την απεργοσπασία. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον επόμενο μήνα για να οργανωθεί καλά η τάξη και να προετοιμαστεί για μια ουσιαστική μάχη στις 20/11.
Η οικοδόμηση αυτής της μαχητικότητας μπορεί να γίνει σπάζοντας την αποσπασματικότητα των αγώνων. Στις 17/10 υπήρχε απεργία στην υγεία, στις 23 στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, στις 4/11 μαθητική αποχή και στις 6/11 απεργία στις οικοδομές. Αν φαίνεται ουτοπικός και μακρινός στόχος ο συντονισμός αυτών των κλάδων εκτός ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, τι εμποδίζει ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο ενάντια στην καταστολή; Καθηγητές, διοικητικό και ερευνητικό προσωπικό στα ΑΕΙ, φοιτητές και μαθητές διώκονται για πολιτικούς και συνδικαλιστικούς λόγους. Κι όμως! Συνδικαλιστές από όλο το φάσμα της αριστεράς διαφωνούσαν στον συντονισμό των αγώνων. Συνδικαλιστές της ΚΝΕ έλεγαν «τι νοιάζουν το μαθητικό κίνημα οι διώξεις των εκπαιδευτικών». Καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης συμφωνούσαν με την πολυδιάσπαση των αγώνων γιατί «έτσι κάθε μέρα θα έχουμε μια διαδήλωση».
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία τρέμει τη φυσική και πολιτική συνάντηση των κινημάτων και αυτή η αντίληψη έχει ποτίσει εδώ και δεκαετίες ολόκληρο το συνδικαλιστικό κίνημα. Θέλει να συγκρατεί τις κινητοποιήσεις σε στενά κλαδικά αιτήματα. Πενηντα ένα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου επιμένει να αναζητεί «φοιτητικό» και «εργατικό» κίνημα με συντεχνιακή λογική. Θέλει οι μαθητές να είναι μόνοι τους. Να είναι οι οικοδόμοι μόνοι τους. Οι διοικητικοί του ΕΚΠΑ τη μια μέρα και της ΛΑΡΚΟ την άλλη. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία θέλει να σπεκουλάρει για το «πόσο λίγοι και μόνοι μας είμαστε» ώστε ο συμβιβασμός και η ήττα να είναι αυτονόητη και αναπόφευκτη.
Αν όμως πχ στις 4/11 οι μαθητές είναι στα Προπύλαια, οι καθηγητές έχουν καλέσει στάση εργασίας και βρίσκονται στην Κοραή, οι οικοδόμοι έφερναν την απεργία δυο μέρες πίσω και έρχονταν από την Κάνιγγος. Αν στην Ομόνοια ήταν φοιτητικοί σύλλογοι ενάντια στα πειθαρχικά και στην Κλαυθμώνος ήταν οι υγειονομικοί και όλοι μαζί συναντιούνταν στο Σύνταγμα, ναι… δεν θα γινόταν επανάσταση ούτε θα έπεφτε η κυβέρνηση. Όμως θα έσπαγε το κλίμα απομόνωσης και ηττοπάθειας και θα άνοιγε ξανά μια ζωντανή πολιτική συζήτηση από τα κάτω για το πώς να διαμορφώσουμε μια νέα πρόταση.
Η αστική τάξη δεν κάθεται με δεμένα τα χέρια να περιμένει τα φόρουμ και τα συνέδρια της αριστεράς. Ούτε αφήνει τις εξελίξεις και ασχολείται με το δικό της και μόνο στρατόπεδο. Τον Οκτώβριο έγινε συνέδριο του “Athens Democracy Forum” στην Αθήνα. Αυτός είναι ένας οργανισμός που φτιάχτηκε από την αριστερή εφημερίδα των Δημοκρατικών New York Times το 2013. Συμπτωματικά, τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, μέσα στο περιβάλλον αποσταθεροποίησης και την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει τα ανοίγματα στον Ομπάμα η «αριστερά» των ΗΠΑ ανησυχεί για τη Δημοκρατία και δη στην Ελλάδα. Από το 2018 εδρεύει μόνιμα στην Αθήνα, από το 2019 βασικό μέλος είναι ο Δήμος Αθηναίων (με δημαρχία Μπακογιάννη) και το 2020 κεντρικός ομιλητής ήταν ο Μητσοτάκης. Το 2024 μαζί με την Πρόεδρο Δημοκρατίας Σακελλαροπούλου, τον Δήμαρχο Αθηναίων Δούκα και τον πρώην Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, ομιλητής ήταν ο ακροδεξιός υποψήφιος της Λεπέν Μπαρντελά!
Η σύγχρονη «δημοκρατία» την ώρα που περιθωριοποιεί τις πληβείες τάξεις προσπαθεί να κανονικοποιήσει τον εγκληματικό λόγο της ακροδεξιάς. Η αστική τάξη κλιμακώνει επικίνδυνα τις επιθέσεις της κι εμείς δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο απολίτικο συντεχνιακό κίνημα των αρχών του 19ου αιώνα.
Απέναντι στην ηττοπάθεια δεν προβάλουμε μια αφηρημένη κινηματική κλιμάκωση. Οι «πολλοί» αγώνες δεν αποτελούν από μόνοι τους απάντηση στην πολιτική ανεπάρκεια της ρεφορμιστικής αριστεράς. Με πλήρη συνείδηση προετοιμαζόμαστε ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά για να αλλάξουμε ταχύτητα και τρόπους μάχης. Οι συνθήκες απαιτούν μια άλλη αριστερά, αυτή που θα οργανώσει την Κομμουνιστική Εξέγερση.
Να την οικοδομήσουμε!