Αντιφασιστική Φρουρά | Τεύχος 61 | ΣΕΠΤ 2024
Τον περασμένο Ιανουάριο αποχώρησε από το γερμανικό Die Linke ένα σημαντικό στέλεχος του η Σάρα Βάγκενκνεχτ. Αμέσως σχημάτισε ένα νέο κόμμα που έσπασε δύο αξιακές γραμμές της αριστεράς. Το κόμμα πήρε το όνομα της (Συμμαχία Σάρα Βάγκενκνεχτ) και μίλησε ανοιχτά για έλεγχο και απελάσεις μεταναστών. Φυσικά έχει θεωρηθεί και στιγματιστεί ως ακροδεξιά μετάλλαξη. Παρ’ όλα αυτά στις τελευταίες τοπικές εκλογές στη Σαξωνία και Θουριγγία πήρε 11,8% και 15,8% λαμβάνοντας τους μισούς ψήφους από το πρώην κόμμα της και άλλους τόσους από της κυβερνητική πλειοψηφία των Σοσιαλδημοκρατών και Οικολόγων. Το Die Linke βρίσκεται στα όρια επιβίωσης γύρω στο 4-5%.
Αν στη Γερμανία ήρθε η ανατροπή από τη διάσπαση, στην Ελλάδα ο Κασσελάκης προχωρεί στη μια στροφή μετά την άλλη. Αλλάζει όλο το οργανόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ: κλείνει την καθημερινή ιστορική «Αυγή», το κομματικό σάιτ, το ραδιοφωνικό σταθμό «στο κόκκινο» και καταργεί κάθε προηγούμενη κομματική οργάνωση. Το κόμμα μετατρέπεται σαν μηχανισμός του Προέδρου προσπαθώντας να μοιάσει με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ. Προφανώς η μετατροπή ενός κόμματος διαμεσολάβησης σε κόμμα λομπιστών έχει πολλά ψωμιά να φάει. Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται από «ριζοσπαστική» σε «σύγχρονη» αριστερά. Η Βαγκενκνέχτ μιλάει πιο καθαρά για «συντηρητική αριστερά» η οποία πετάει όλα τα «παλιά» εργαλεία του Μαρξ και της μαζικής κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.
Από ένα κόμμα αριστερό είτε επαναστατικό είτε ρεφορμιστικό μπορεί να ξεπηδήσει ένα αντιδραστικό στέλεχος ή και σύσσωμο το κόμμα να μετατραπεί σε καθεστωτικό. Ένα κόμμα μέσα από την αναμέτρηση με τον καπιταλισμό μπορεί να οδηγηθεί σε συμβιβασμούς με το ρεαλισμό σε ένα κατήφορο που να μην έχει τελειωμό. Έτσι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σπάσανε τη διεθνιστική αλληλεγγύη της εργατικής τάξης στηρίζοντας το καθένα την δική του εθνική αστική τάξη στον αιματηρό Α` Παγκόσμιο Πόλεμιο, τα σταλινικά αγκάλιασαν την εθνική συμφιλίωση και τις εθνικές σημαίες ακόμα και η ισπανική CNT είναι εδώ και δεκαετίες μια γραφική συνδικαλιστική οργάνωση. Το ανάποδο δεν γίνεται! Ένα κόμμα που έχει γαλουχηθεί στο συμβιβασμό και στην ενσωμάτωση δεν μπορεί να αναγνωρίσει τις αξίες της επανάστασης και της αυτοκυβέρνησης.
Τα ρεφορμιστικά κόμματα με την πολιτική της συνθηκολόγησης ετοιμάζουν στελέχη και πολιτικές για ακόμα μεγαλύτερη ενσωμάτωση. Ο «παλιός», «παραδοσιακός» ΣΥΡΙΖΑ όπως και το Die Linke παρακολουθούν «με έκπληξη» τις δεξιές κριτικές. Όμως ο Κασσελάκης και η Βάγκενκνεχτ απλά ακολουθούν σε μεγαλύτερες στροφές και ένταση τη στρατηγική αυτών των κομμάτων. Η πολιτική του «να μετρήσουμε πόσοι μετανάστες χωράνε στην Ελλάδα» φτιάχνει το τείχος του Έβρου, η ανάγκη συνεργασιών με τις ΗΠΑ, τη γαλλική σοσιαλδημοκρατία, την ελληνική «έντιμη» δεξιά του Καμμένου και της Μπακογιάννη οδηγεί ένα κόμμα να μετατρέπει σε γραφείο παραπόνων. Ο Κασσελάκης είναι γέννημα θρέμμα του ΣΥΡΙΖΑ του 2015 όπως και ο Συνασπισμός είναι γέννημα θρέμμα του ΚΚΕ του 1989. Η «προδοσία» δεν χτίζεται ξαφνικά! Η «Βάρκιζα» το 1946 βρίσκεται στη ληξιαρχική πράξη γέννησης του ΕΛΑΣ. Ο Μουσολίνι πριν φτιάξει το φασιστικό κόμμα ήταν αρχισυντάκτης του Αβάντι, της εφημερίδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιταλίας και η εθνικιστική, φιλοπόλεμη στρατηγική της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας νομιμοποίησε και απασφάλισε όλα τα δεξιά και ακροδεξιά υπολείμματα.
Η Βάγκενκνεχτ εντόπισε τις προβληματικές της αριστεράς και χρησιμοποιεί δεξιά εργαλεία για να τα λύσει. Την ώρα που το Die Linke οργάνωνε την καταστολή της Καραντίνας και υποστηρίζει την Ουκρανία η Βάγκνχκνεχτ ήταν ενάντια στις απαγορεύσεις και μιλά για ειρήνη στην Ουκρανία και να κατευθυνθούν οι πολεμικές δαπάνες στο κοινωνικό κράτος και στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Είχε κεντρικό προεκλογικό σύνθημα «Ειρήνη ή Πόλεμος;». Η «λύση» που προτείνει είναι μια αποϊδεολογικοποιημένη συμμαχία με την «έντιμη δεξιά» νοσταλγώντας το παλιό CDU.
Πολλοί και πολλές θα αναρωτιούνται αν αυτές οι μεταλλάξεις θεωρούνται ακόμα αριστερά. Όμως το πρόβλημα δεν είναι οι μεταλλάξεις αλλά η «μητρική» αριστερά. Είναι αριστερά όσα κόμματα υπερασπίζονται το έθνος και τις εθνικές σημαίες; Είναι αριστερά όσα κόμματα υποστηρίζουν τη στρατιωτική νίκη Ουκρανίας; Είναι αριστερά όσα κόμματα δεν υπερασπίζουν τους πρόσφυγες και διαδήλωναν «να κλείσει η Μόρια και να πάνε σε άλλη χώρα»; Είναι αριστερά όσα κόμματα δεν μιλάνε για κομμουνισμό;
Ναι! Χρειάζεται να μπει μια διαχωριστική γραμμή και θα πρέπει να δούμε τους μαζικούς όρους για να μπει αυτή. Κι αν δεν το καταφέρουμε, θα παρακολουθούμε τις μεταλλάξεις να ιδιοποιούνται την ταξική διαμεσολάβηση με όλο και μεγαλύτερη χυδαιότητα ανίκανοι να αλλάξουμε τους συσχετισμούς.
