Μάχη ενάντια στην ακροδεξιά ή «εναντίων όλων»;
Όλο και περισσότερο κυκλοφορεί στην αριστερά ένα «υπεραριστερό» επιχείρημα που χρησιμοποιείται από πολλές συλλογικότητες. Για να δικαιολογηθεί μια άρνηση μάχης ανασύρεται ένας αφηρημένος αντικαπιταλισμός.
Το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια αρνείται να βάλει σύνθημα «έξω από την ΕΕ» γιατί «και εκεί είναι καπιταλισμός». Πέρυσι μετά τη δολοφονία των Τεμπών αρνήθηκε να προτάξει την επαναφορά των τραίνων στη δημόσιο τομέα γιατί «και οι κρατικές εταιρείες είναι καπιταλιστικές». Παλαιότερα, στην άνοδο του ελληνικού φασιστικού κινήματος και την εμφάνιση της χρυσής αυγής, θεωρούσαν τον αντιφασισμό ως όχημα να ξεπλυθεί η ΝΔ και οι μνημονιακές κυβερνήσεις μιας και ο αντιφασισμός στην αντίληψή τους ισοδυναμεί με δημοκρατικό μέτωπο με την αστική τάξη.
Μετά τις ραγδαίες εξελίξεις στη Γαλλία που η ακροδεξιά ετοιμάζεται από τη γαλλική αστική τάξη να αναλάβει για πρώτη φορά τη διακυβέρνηση της χώρας, ειδικά στην ελληνική αριστερά επικρατεί μια αμήχανη σιωπή. Ο φόβος μήπως η λογική του Νέου Λαϊκού Μετώπου βρει μια ελληνική εκδοχή με μια επιθετική ανασύνθεση της κεντροαριστεράς, παγώνει το αίμα σε όλη την εκτός ΣΥΡΙΖΑ αριστερά. Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός ότι οι οργανώσεις της αριστεράς (ρεφορμιστικές ή μη) έχουν ξεκόψει εδώ και δεκαετίες με την προσπάθεια να ανατραπούν κυβερνήσεις και καθεστώτα «από τα κάτω».
Η ανάγνωση και κατοχύρωση ενός πολιτικού στόχου είναι το πρώτο και μόνο βήμα. Η πτώση μιας κυβέρνησης, η απόσυρση ενός νομοσχέδιου, η αποτροπή μιας ιδιωτικοποίησης ή μιας απόλυσης, η μη συμμετοχή σε μια ιμπεριαλιστική εκστρατεία, η κατοχύρωση αυξήσεων στους μισθούς μπορούν να υλοποιηθούν εντός καπιταλισμού αλλά δεν ανατρέπουν και τις «ρίζες του προβλήματος» (sic!). Ο ρόλος μιας αριστεράς που αναζητεί την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού είναι να διαμορφώσει έναν οδικό χάρτη που να υλοποιείται «από τα κάτω» και όχι μέσω μιας άλλης κοινοβουλευτικής διαδρομής. Το αν οι ρεφορμιστές μπορούν να υλοποιήσουν ένα δίκαιο αίτημα μέσω μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας δεν καθιστά το αίτημα «λάθος».
Ας κάνουμε ένα φανταστικό ταξίδι πενήντα χρόνια πίσω και να βρεθούμε την περίοδο της Χούντας. Ας φανταστούμε ένα τμήμα της αριστεράς που να μη λέει πως η Χούντα την έφεραν οι ΗΠΑ και το κεφάλαιο αλλά ο Παπανδρέου, η Ένωση Κέντρου και η προδοτική συνεργασία της ΕΔΑ. Ας φανταστούμε ένα τμήμα της αριστεράς να θεωρεί λάθος το σύνθημα «Κάτω η Χούντα» γιατί έτσι συντασσόμαστε «αντικειμενικά» με τον βασιλιά, την ΕΡΕ και όλη την παλιά δημοκρατία. Ας φανταστούμε μια αριστερά που στην κατάληψη του Πολυτεχνείου μαζί με το «κάτω η Χούντα» να ζητούσε να προστεθούν τα συνθήματα «και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΕΡΕ, της Ένωσης Κέντρου καθώς και των κομμάτων που τις στήριξαν (ΠΑΚ – ΕΔΑ)».
Υπήρχε μάχη της επαναστατικής αριστεράς με τη ρεφορμιστική στο Πολυτεχνείο και σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας; Φυσικά! Την ώρα που τα τότε ΠΑΣΟΚ – ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ προωθούσαν την «Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας» η αντικαπιταλιστική αριστερά έψαχνε να βρει την ανατροπή της Χούντας «από τα κάτω». Δεν υποτάχτηκε στην «ρεαλιστική» και «μαζική» κοινοβουλευτική στρατηγική, αλλά ούτε περίμενε γκρινιάρικα στη γωνία ένα μαξιμαλιστικό «κίνημα». Δεν περίμενε την κατάληψη Νομικής και Πολυτεχνείου ώστε να εκφραστεί το «από τα κάτω», αλλά το έψαχνε και το έχτισε! Δοκίμασε να χτίσει εργοστασιακές επιτροπές, την εργατική συνέλευση, να προσθέσει το «κάτω το κεφάλαιο» όχι σαν μια βερμπαλιστική υπέρβαση αλλά ως μια ρεαλιστική κατεύθυνση που θα μπορούσε να πάρει το κίνημα.
Τελικά το Πολυτεχνείο δεν έχτισε μια «διαρκή επανάσταση». Η πτώση της Χούντας τυπικά έφερε την «παλιά» δημοκρατία με τον «παλιό» Καραμανλή ξανά πρωθυπουργό με 55%. Μήπως κάναμε λάθος; Μήπως δεν θα έπρεπε να κάνουμε αντιχουντικό αγώνα ώστε να «αναβαπτίσουμε» τους αστούς δημοκράτες;
Στη Γαλλία υπάρχει ένας σημαντικός κίνδυνος για το ταξικό κίνημα. Η εργατική τάξη και η νεολαία με διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις εγκαλεί την οργανωμένη αριστερά να προβάλλει μια διαφορετική επόμενη μέρα από αυτή των ρατσιστών της Λεπέν. Αν το Νέο Λαϊκό Μέτωπο προβάλλει έναν δεξιόστροφο συνασπισμό πρέπει να παρουσιαστεί ένας αντικαπιταλιστικός δρόμος ενάντια στη Λεπέν. Πρέπει να παραχθεί ένας οδικός χάρτης «ανυπακοής» σε μια πιθανή συγκυβέρνηση Μπαρντελά – Μακρόν. Μέσα από επιτροπές στις δουλειές, στις σχολές και τα σχολεία, μέσα στα εργατικά προάστια του Παρισιού και σε κάθε μικρή ή μεγάλη πόλη της Γαλλίας θα πρέπει να χτιστεί ένα κίνημα που δεν θα αναγνωρίζει αυτή την κυβέρνηση ως «νόμιμη».
Ακόμα και αν δεν αναδειχθεί στις 7 Ιουλίου αυτή η ακροδεξιά κυβέρνηση απλώς θα έχουμε πάρει μια μικρή παράταση. Μια κυβερνητική πλειοψηφία Μακρόν – Σοσιαλιστών – ΚΚΓ – Μελανσόν με μοναδική αντιπολίτευση το Εθνικό Μέτωπο δεν θα αντέξει για πολύ και για λόγους πολιτικής ομοιογένειας, ενώ και η γαλλική αστική τάξη θα πιέζει ολοένα και περισσότερο για μια καθαρή και οριστική λύση του προβλήματος ακυβερνησίας.
Όχι αναμονή! Όχι γκρίνια! Να μετατρέψουμε την πολιτική κρίση σε κρίση του συστήματος από τα αριστερά και από τα κάτω!
