Τα αποτελέσματα του 2ου γύρου των γαλλικών εκλογών επιβεβαίωσαν τη δυναμική είσοδο της ακροδεξιάς στην κεντρική πολιτική σκηνή ως συστημική και εν δυνάμει κυβερνώσα δύναμη.
Η διατήρηση του Μακρόν και της γκωλικής δεξιάς σε υψηλά επίπεδα σημαίνει πως η αστική τάξη δεν έχει παραδοθεί ολόψυχα στην ακροδεξιά στρατηγική και χρειάζεται πυλώνα που να εγγυηθεί την ομαλή μετάβαση του πολιτικού συστήματος. Το πρόβλημα, όμως, που αντιμετωπίζει η γαλλική αστική τάξη είναι πρόβλημα ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος: ο αστισμός δεν βρίσκει «σίγουρες» απαντήσεις στην οικονομική κρίση που συνεχίζεται για πάνω από δεκαπέντε χρόνια.Αν από τη μια μεριά διαπραγματεύεται την εθνικιστική στροφή και την κλιμάκωση των καπιταλιστικών ανταγωνισμών, από την άλλη ούτε αυτή η στρατηγική έχει αποδώσει σημαντικά οφέλη.
Ούτε το Brexit, ούτε ο Τραμπ μπόρεσαν να απογειώσουν τις οικονομίες των χωρών τους. Παρ’ όλα αυτά η ακροδεξιά – εθνικιστική στρατηγική παραμένει επίκαιρη και ζωντανή. Σε μια Ευρώπη και ΗΠΑ που οι αναθεωρητικές δυνάμεις Ρωσίας – Κίνας δεν έχουν αντιστρέψει σε σοβαρή έκταση την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, τα αδιέξοδα είναι τεράστια. Η ακροδεξιά έχει αγκαλιαστεί από την αστική τάξη, γιατί ξέρει πως μπορεί να χρειαστεί να παιχτεί το χαρτί του εθνικισμού σε μια επόμενη ταχύρρυθμη κατάρρευση. Η διεθνής σοσιαλδημοκρατία επανεμφανίζεται ως χρήσιμος πολιτικός διαχειριστής αυτής της ενδιάμεσης κατάστασης. Μιας πολιτικής πραγματικότητας που εμφανίζει τον ιστορικό τρόμο των καπιταλιστών: την εμφάνιση της αριστεράς και του εργατικού κινήματος ως ανεξάρτητος κοινωνικός και πολιτικός πόλος.
Η δυναμική εισβολή στο προσκήνιο του Νέου Λαϊκού Μετώπου αποτελούν μια διαμεσολάβηση ενός εργατικού κινήματος που εμφανίζεται ξανά σε μια προσπάθεια να αντισταθεί στην οριστική διάλυση του κοινωνικού κράτους και των λαϊκών εισοδημάτων, αλλά σε ακόμα πιο συμβιβασμένο και δεξιόστροφο πολιτικό και προγραμματικό επίπεδο. Παρ’ όλες τις δηλώσεις δήθεν «ανακούφισης» συστημικών πολιτικών αστέρων της Ευρώπης για την πτώση του Εθνικού Συναγερμού, η πραγματικότητα του σκληρού πυρήνα του κεφαλαίου είναι εντελώς διαφορετική.Αν μετά τον 1ο γύρο οι αγορές υποδέχθηκαν την πρωτιά της Λεπέν με ανακούφιση, στον δεύτερο γύρο με την πρωτιά του Ν.Λ.Μ. οι οικονομικοί δείκτες πήραν την κατιούσα.
Η Γαλλία, όπως οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, έχει μπει σε μια κατάσταση ελεγχόμενης ακυβερνησίας. Οι καπιταλιστές σε αυτή τη διαδικασία έχουν έναν και μόνο εχθρό: την αριστερά και το εργατικό κίνημα. Είτε να τα συνθλίψουν αν είναι στην αντιπολίτευση είτε να τα οδηγήσουν σε εξευτελιστικούς πολιτικούς συμβιβασμούς αν συμμετέχουν σε κυβερνήσεις. Η συνθηκολόγηση ακόμα και τμημάτων της επαναστατικής αριστεράς με τις λογικές «Νέου Λαϊκού Μετώπου» προέρχεται από την εσωτερίκευση και αποδοχή πως δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα η έκφραση μιας ανεξάρτητης, ταξικής, μαζικής κομμουνιστικής στρατηγικής.Η μάχη ενάντια στην ακροδεξιά επίθεση του κεφαλαίου δεν μπορεί να γίνει ούτε με όρους συστράτευσης με τη ρεφορμιστική αριστερά σε λογικές Ν.Λ.Μ. αλλά ούτε σε ανιστόρητο, και εν τέλει επικίνδυνο, διμέτωπο αγώνα.
Η αριστερά πρέπει να προετοιμαστεί για την επόμενη μέρα στη Γαλλία. Είτε αν υπάρξει συγκυβέρνηση Μακρόν – Μπαρντελά, είτε συγκυβέρνηση Μακρόν – Ν.Λ.Μ. θα πρέπει να προβάλλει στρατηγικές δυαδικής εξουσίας που να αμφισβητούν την κοινοβουλευτική τάξη. Με ακροδεξιά εκτροπή να ετοιμαστούν για αυτοάμυνα και έμπρακτη αμφισβήτηση της πολιτικής εξουσίας, με αριστερόστροφη κυβερνητική εκδοχή να εφαρμόσουν «από τα κάτω» πρόγραμμα λαϊκής πολιτικής που να μην περιμένει τα παζάρια με τις διεθνείς τράπεζες και το κεφάλαιο.
Κατανοούμε πως αυτή η επαναστατική αριστερά δεν υπάρχει σε στοιχειώδες μαζικό επίπεδο. Αυτό, όμως, δεν μας οδηγεί σε μια «ρεαλιστική» αποδοχή της πραγματικότητας και σε κάποιο μακρόχρονο σχέδιο που να δώσει κάποιο άλλο υποκείμενο, σε κάποια άλλη ιστορική στιγμή. Ζούμε ιστορικές στιγμές πολιτικής κρίσης και ανασφάλειας «από τα πάνω» που ετοιμάζουν άγριες ταξικές επιθέσεις ενάντια στην παγκόσμια εργατική τάξη. Οφείλουμε να απαντήσουμε στις συγκεκριμένες προκλήσεις που μας θέτει η πραγματικότητα.
Έχουν γίνει στο παρελθόν και μπορούν να γίνουν ξανά μεγάλες επαναστατικές «εκπλήξεις». Να οργανώσουμε άλλη μία!
Το Σάββατο 13 Ιουλίου στις 7.30μμ στο Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου στα Εξάρχεια θα συζητήσουμε τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τη Γαλλία καθώς και τα επικαιροποιημένα καθήκοντα των επαναστατών.
Αθήνα, 10/7/2024
