Μετά τις εκλογές στη Γαλλία
Η Αριστερά και ο Σοσιαλισμός μόνη απάντηση στην ακροδεξιά
Εκδήλωση – Συζήτηση
Σάββατο 13 Ιουλίου, 7.30μμ
Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου – Εξάρχεια
Όχι στην παράδοση της Γαλλίας στην ακροδεξιά
Όχι στη συγκυβέρνηση Μακρόν – Λεπέν
Η διάλυση της Βουλής και η προκήρυξη εκλογών στις 30 Ιουνίου για το γαλλικό κοινοβούλιο από τον Πρόεδρο Μακρόν είναι πράξη καλωσορίσματος της ακροδεξιάς ως συστημικής κυβερνώσας δύναμης. Είναι χυδαία υποκρισία οι δηλώσεις για δήθεν προσπάθεια αποτροπής μιας και το παραδοσιακό δεξιό γκωλικό κόμμα δήλωσε συστράτευση με την ακροδεξιά Λεπέν.
Η κρίση συνεχίζεται από το 2008 και φέρνει ακρίβεια, πολέμους και διάλυση του κοινωνικού κράτους. Τα αδιέξοδα του πολιτικού προσωπικού της ΕΕ να την αντιμετωπίσουν, οδηγούν την ευρωπαϊκή αστική τάξη στην αγκαλιά της ακροδεξιάς. Μετά την πολιτική της Καραντίνας και την εντατικοποίηση της εσωτερικής καταστολής ενάντια στα κοινωνικά κινήματα και την αριστερά η αστική τάξη αλλάζει ταχύτητα. Δεν αρκούν οι ρατσιστικές και αντεργατικές πολιτικές. Δεν αρκούν οι δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στις θάλασσες της Ελλάδας, της Ιταλίας και της Ισπανίας. Δεν αρκεί η ακραία φτωχοποίηση του λαού μέσα από τις ανεξέλεγκτες αυξήσεις στην ενέργεια και στο σουπερμάρκετ. Δεν αρκούν οι επιθέσεις στο συνδικαλισμό και στις οργανώσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Πλέον διερευνούν και το «χαρτί» του πολέμου και του εθνικισμού. Η ακροδεξιά στην Ευρώπη αφού απέδειξε πως δεν είναι μόνο συμμορίες δρόμου, ετοιμάζεται να δοκιμαστεί και σε κυβερνητικά επίπεδο.
Η Γαλλία αποτελεί μία χώρα – πυλώνα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού μαζί με τις ΗΠΑ – Αγγλία. Μετά την άνοδο Τραμπ και το Brexit και ο τρίτος πόλος του δυτικού ιμπεριαλισμού αγκαλιάζει την εθνικιστική προοπτική, αυτή την φορά με ακροδεξιό όχημα.
Να μη συνηθίσουμε και να μη συμβιβαστούμε με τον τρόμο!
Απέναντι σε αυτές στις εξελίξεις μόνο η Αριστερά μπορεί να βάλει φραγμό σε αυτό τον αντιδραστικό κατήφορο. Μια αριστερά, όμως, που να μην προσχωρεί στον αστικό ρεαλισμό. Μια αριστερά που απέναντι στο αδιέξοδο δίπολο «αστική ενσωμάτωση – αντιπολιτευτικός κινηματισμός» να θυμηθεί τον ιστορικό της ρόλο και να προτάξει τη στρατηγική πρόταση του Σοσιαλισμού μέσω της Κομμουνιστικής Εξέγερσης. Μια πρόταση όχι ιδεολογική για το μακρινό μέλλον, αλλά ως υπαρκτή, μαζική απάντηση. Μια πρόταση που να απαντά στο εφιαλτικό παρόν της καπιταλιστικής πραγματικότητας. Για μια κοινωνία αυτοκυβέρνησης ενάντια στις δικτατορίες του κεφαλαίου και της ακροδεξιάς.
