- Editorial | Η στρατηγική επιλογή της συντηρητικής δεξιάς να μετεξελιχθεί σε ακροδεξιά
- Από τον Μπάιντεν στον Παπανώτα: αυτή είναι η υπαρκτή «αριστερά» που θα αντισταθεί στη διεθνή επίθεση του κεφαλαίου;
- Παλαιστίνη σημαίνει αντίσταση!
- Η μάχη με την καταστολή για την ανατροπή της κυβέρνησης
- Δημοκρατική Δεξιά, Φασισμός και Ακροδεξιά στην Ευρώπη
- Μάης ’68: Η εξέγερση από το παρασκήνιο στο προσκήνιο
- Για τη δίκη των αγωνιστών της αντιπολεμικής – διεθνιστικής συγκέντρωσης των Ιμίων-Kardak
- Φοιτητικό κίνημα και Παλαιστίνη
- Υπόθεση Μπέλερι: μαζεύονται οι φασίστες στη ΝΔ και η κοινοβουλευτική αριστερά οργανώνει ψηφίσματα στήριξής τους
- Συνέντευξη με τον Δημήτρη Αντωνίου: Νικητής στη μάχη με πρυτανεία και κυβέρνηση
- Πολιτικές παρεμβάσεις σε χώρους εργασίας: οργανώνοντας την εργατική αντεπίθεση
Editorial
Η στρατηγική επιλογή της συντηρητικής δεξιάς να μετεξελιχθεί σε ακροδεξιά
Οι ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου δεν έχουν σχέση με τον, ευνουχισμένο έστω, διαμεσολαβητικό ρόλο των κοινοβουλευτικών και αυτοδιοικητικών εκλογών. Στις τελευταίες ο πολίτης διατηρεί το ψαλιδισμένο «δικαίωμα» να ελέγξει τους κυβερνώντες υπερψηφίζοντάς ή καθαιρώντας τους. Οι ευρωεκλογές αποτελούν, απλά, ένα επίσημο γκάλοπ στιγμιαίας καταγραφής πολιτικών τάσεων. Έχουν τη σχετική σημασία τους αλλά η εξουσία, έστω και σε διαχειριστικό επίπεδο, είναι κλειδωμένη. Οι ανεξάρτητες επιτροπές, οι Επίτροποι, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σε συνδυασμό με τις εθνικές κυβερνήσεις δημιουργούν ένα αδιαπέραστο περιβάλλον όπου το Ευρωκοινοβούλιο είναι θέατρο ψηφισμάτων και λομπιστών.
Μαζί με την εκλογή της Ευρωβουλής οι πολιτικές ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου ετοιμάζονται και για την εκλογή της νέου Επιτρόπου της Κομισιόν. Η σημερινή επίτροπος Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν που θεωρείται φαβορί να παραμείνει στη θέση, δήλωσε ξεδιάντροπα σε προεκλογικό ντιμπέιτ πως: «η κ. Μελόνι είναι φιλοευρωπαίακαι υπέρ του κράτους δικαίου» και αρά ανήκει στις πολιτικές δυνάμεις που μπορεί να συνεργαστεί το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και η Κομισιόν. Φυσικά, αυτό δεν έπεσε από τον ουρανό. Η Πρόεδρος της ΕΚΤ, Λαγκάρντ, είχε δηλώσει την αμέριστη υποστήριξη της ΕΕ στην ιταλική οικονομία. Μια οικονομία με δημόσιο χρέος που φτάνει τα 3 τρισεκατομμύρια ευρώ και οι εκτιμήσεις είναι ότι θα αυξάνεται τουλάχιστον για άλλα δύο χρόνια.
Η συμμαχία δεξιάς – ακροδεξιάς χτίζεται για πάνω από δέκα χρόνια και αποτελεί στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου. Ο νεοφιλελευθερισμός της δεκαετίας του ’90 δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχει η ελεύθερη αγορά να δουλεύει για όλους. Πριν από τριάντα χρόνια η κατάρρευση της Ανατολικής Ευρώπης πούλησε προσδοκίες για ένα κοινό πιάτο που θα τρώμε όλοι. Άνισα μεν, ικανοποιητικά δε. Στην Ελλάδα το χρηματιστήριο και οι Ολυμπιακοί έδωσαν το δικαίωμα στον κάθε μικροαστό να ονειρεύεται «κότερα και ελικόπτερα». Σήμερα δεν υπάρχουν οικονομικά περιθώρια να εξαγοραστούν οι λαϊκές μάζες. Πριμοδοτείται μόνο το αστικό μπλοκ και οι λακέδες, ενώ χτίζουν κράτος τρομοκράτησης ώστε να αποδεχτούν οι πληβείες τάξεις πως θα ζουν στα όρια της εξαθλίωσης.
Το κεντρικό βίντεο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προμοτάρει τις επερχόμενες ευρωεκλογές είναι μια χυδαία υπενθύμιση της ιμπεριαλιστικής νίκης τους στη δεκαετία του ’90. Υποτίθεται εξυμνεί τη δημοκρατία της ΕΕ κόντρα στις «δικτατορίες» της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά δεν υπάρχει ούτε νύξη για τις πραγματικές δυτικές δικτατορίες της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας που κατέρρευσαν τη δεκαετία του ’70. Οι συμμαχίες με τους νοσταλγούς των ναζί δεν αφήνουν τη παραμικρή χαραμάδα για μια υποκριτική, έστω, υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών.
Η ακροδεξιά πολιτική δεν είναι κάποια πολιτισμική χοντροκοπιά. Δεν είναι κάποια ακραία συνθήματα που ξέφυγαν από κάποιον Βορίδη. Δεν πρόκειται για φραστική ακρότητα αλλά για συνειδητή επιλογή. Όταν ο Μητσοτάκης δηλώνει πως η φέτα έχει 6€ το κιλό δεν το κάνει «κατά λάθος», δεν είναι γκάφα που θα του στοιχήσει. Είτε δηλώσει 6€ είτε 60€ το κιλό, είναι προετοιμασμένος να μην απολογηθεί για τίποτα. Όταν συνταξιούχος σε περιοδεία στην Κέρκυρα του λέει πως παίρνει σύνταξη 450€ και πληρώνει ενοίκιο 300€ του απαντά «ευχαριστώ που ήρθατε»! Η αστική τάξη και το πολιτικό της επιτελείο προετοιμάζεται στην υπεράσπιση του «δικού τους» 30% της κοινωνίας και για να μπει σε ανοιχτό κοινωνικό πόλεμο με τις λαϊκές τάξεις.
Τα γκάλοπ δίνουν πανομοιότυπα αποτελέσματα: από τη μία αδιαμφισβήτητη πρωτιά στη ΝΔ και του Μητσοτάκη σε δημοφιλία, αλλά από την άλλη τεράστια αποδόμηση της κυβέρνησης που την θεωρεί ακατάλληλη και αναποτελεσματική να λύσει τα σημαντικά προβλήματα της φτώχειας και της ανέχειας. Μπορεί να φαντάζει αντιφατικό αλλά δεν είναι. Η ακροδεξιά δεν προσπαθεί να ενσωματώσει όλα τα κοινωνικά στρώματα στο όραμά της. Αποδέχεται την οικονομία του πολέμου και οργανώνει μια κοινωνία στην οποία θα επιβιώνει με σκληρό εσωτερικό ανταγωνισμό η αστική τάξη και οι λακέδες, ενώ η πλειοψηφία των εργαζομένων και της νεολαίας θα μεγαλώνει στον φόβο και στην υποταγή.
Η αριστερά στην αντιπολιτευτική τακτική της κάνει το ίδιο λάθος που έκανε και με την εμφάνιση της χρυσής αυγής. Εκτιμά πως αν «αποκαλυφτεί» πως η ΝΔ και ο Μητσοτάκης ευθύνονται για τα Τέμπη, την Πύλο, την ακρίβεια του σουπερμάρκετ, ενώ υπερασπίζονται το Ισραήλ και την Ουκρανία τότε οι λαϊκές μάζες θα πάψουν να τους ψηφίζουν και θα αναζητήσουν άλλη πολιτική λύση. Όμως αυτή ακριβώς η «αποκάλυψη» είναι η πηγή της κυβερνητικής δύναμης. Η καθαρότητα της ταξικής επίθεσης και η επιλογή «φίλων» που θα ζήσουν αύριο χτίζει ένα συμπαγές κοινωνικοπολιτικό δυναμικό που είναι ξεκάθαρη μειοψηφία, αλλά διασπά την εργατική τάξη και το κίνημα καθιστώντας το ανήμπορο και παγωμένο.
Η ΟΡΜΑ θα συνεχίσει να δίνει την πολιτική μάχη με δύο άξονες. Αδιάλλακτος και ανένδοτος αγώνας κόντρα στην ακροδεξιά κυβέρνηση χωρίς αστερίσκους και αποκλεισμούς. Όσες πολιτικές δυνάμεις και αγωνιστές/αγωνίστριες θέλουν να κατέβουν στον δρόμο να φράξουμε την επιθετική πολιτική του κεφαλαίου είναι καλοδεχούμενοι/ες. Αυτός ο αγώνας, όμως, δεν μπορεί να έχει ένα μισερό στόχο. Παράλληλα πρέπει να χτίζονται όροι κομμουνιστικής εξέγερσης. Η πολιτική πρωτοπορία οφείλει να προετοιμάζεται να καταθέσει (και σύντομα μάλιστα) σχέδιο πολιτικής εξουσίας.
Στις ευρωεκλογές καλό είναι να μην απέχουμε αλλά να στηρίξουμε αριστερά ψηφοδέλτια κόντρα στις ακροδεξιές επιλογές του κεφαλαίου. Οι δυνάμεις που αναφέρονται στην αντικαπιταλιστική αριστερά μπορεί να είναι μειοψηφίες και με αρκετές ελλείψεις αλλά είναι σημαντικό να διατηρούνται, ειδικά σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον που ακόμα και μόνο ως λέξεις ο «σοσιαλισμός», ο «κομμουνισμός», η «επανάσταση» είναι στα όρια της εξαφάνισης.