Ουκρανία: 2 χρόνια πολέμου όπου η Δύση βαλτώνει και η Ελλάδα καπηλεύεται
του Κ. Μ.
Στις 24 Φεβρουαρίου 2022 ξεκίνησε η ρωσο-ουκρανική πολεμική σύγκρουση με την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία. Για δύο χρόνια μαίνεται ένας αντιδραστικός και άδικος πόλεμος στην Ευρώπη. Φαινομενικά ως περιφερειακή σύγκρουση γειτονικών χωρών, αλλά ουσιαστικά αποτελεί συνθήκη κλιμάκωσης του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ με τη Ρωσία.
Η διαχρονική προσπάθεια των ΗΠΑ για πρόσδεση των κρατών του πρώην ανατολικού μπλοκ στην επιρροή της Δύσης συνδέεται πλήρως με την επιθετική επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία, την Φιλανδία (2023) και την Σουηδία (2024). Στην Ουκρανία μέσω του πραξικοπήματος της πλατείας Μαϊντάν το 2014, εγκαθιδρύθηκε κυβέρνηση που αναγνωρίζει ως στρατηγικούς συμμάχους τις ΗΠΑ και την ΕΕ (από τους οποίους ενορχηστρώθηκε). Ενω η τότε ρωσική εισβολή στην Κριμαία επέφερε και την προσάρτησή της στην Ρωσία. Η στρατηγική περικύκλωση της Ρωσίας από κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ μπορεί να στοχεύει στον περιορισμό της οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης της Ρωσίας όμως δεν έρχεται δίχως αντίκτυπο.
Ο διετής πλέον πόλεμος στην περιοχή έχει επιφέρει τρομακτικές συνέπειες ανθρωπιστικής κρίσης για τους εμπλεκόμενους λαούς ενώ σε διεθνή κλίμακα αναζωπυρώνει την παγκόσμια ύφεση που βιώνουμε από τις αρχές του 2020. Ο ουκρανικός λαός είναι ο μεγάλος χαμένος με εκατομμύρια εκτοπισμένων στην Ευρώπη, φτωχοποιημένων αμάχων και θυμάτων, δέσμιος των αντιλαϊκών και φιλο-δυτικών πολιτικών των κυβερνήσεων μετά το 2014.
Η Ρωσία που ξεκίνησε με πλήρους κλίμακας στρατιωτική εισβολή και κατάληψη ουκρανικών εδαφών στη συνέχεια κατόρθωσε σε μεγάλο βαθμό να αχρηστεύσει την ουκρανική άμυνα, η οποία επιβιώνει μέχρι σήμερα χάριν στην έμμεση βοήθεια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Η προσάρτηση περιοχών επισφραγίστηκε και με δημοψηφίσματα για την ένωση με τη Ρωσία σε περιοχές όπως της Χερσώνας, Ζαπορίζια, Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ. Ο ρωσικός στρατός σε αυτό τον πόλεμο δοκιμάζει στην πράξη την αποτελεσματικότητα στα όπλα του αλλά και την άμυνα του, δημιουργώντας μια νέα συνθήκη ετοιμότητας χωρίς προηγούμενο. Έχει αφήσει πίσω της την κρίση που προκάλεσε το καλοκαίρι του 2023 η ανταρσία της μισθοφορικής οργάνωσης της Βάγκνερ, με κατάληξη τον θάνατο του αρχηγού Πριγκόζιν και την παράδοση του οπλισμού της στον τακτικό στρατό της Ρωσίας. Το ρωσικό κεφάλαιο έχει πληγεί σε μεγάλο βαθμό, όμως το ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο δεν έχουν σταματήσει να διοχετεύονται και να αγοράζονται από δεκάδες χώρες ανα τον κόσμο αλλά και σε Ευρώπη και Βρετανία παρά τις ισχύουσες εμπορικές κυρώσεις. Γενικά, η διατήρηση του πολέμου μοιάζει για την Ρωσία, τόσο αρνητική ως κοστοβόρα, όσο και θετική ως διπλωματικό ενέχυρο κόντρα στον δυτικό ιμπεριαλισμό.
Η ελληνική κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή αποδεικνύει ενεργά την πλήρη στράτευση με το δυτικό ιμπεριαλιστικό κέντρο. Ήδη μέσα στον πρώτο μήνα του η Ελλάδα συνιστά το πρώτο κράτος που στέλνει όπλα στην Ουκρανία και ο τότε υπ. Άμυνας δηλώνει πρόθυμος για ενδεχόμενη αποστολή και έμψυχου δυναμικού. Από τις πρώτες μέρες η Ελλάδα εφαρμόζει οικονομικές και εμπορικές κυρώσεις απέναντι στη Ρωσία, την απέλαση Ρώσων διπλωματών, στηρίζει το διεθνές μποϊκοτάζ των Ρώσων σε αθλητισμό και τέχνες, και τέλος παρέχει στρατιωτικό εξοπλισμό και χρηματοδοτεί την ουκρανική άμυνα.
Τον Απρίλη του 2022 η ελληνική κυβέρνηση έφερε για (ηλεκτρονική) ομιλία στη Βουλή των Ελλήνων όχι μόνο τον Ουκρανό Πρόεδρο Ζελένσκι αλλά και μέλος του νεοναζιστικού Τάγματος Αζόφ, σε μια επιχείρηση ξεπλύματος τόσο των νεοναζί όσο και της άτυπης πολεμικής συμμαχίας με την Ουκρανία. Ενώ λίγους μήνες αργότερα δημοσιεύονται οικονομικά στοιχεία που δείχνουν την Ελλάδα στο νούμερο 8 παγκοσμίως με το κόστος των εξοπλιστικών στα 260 εκατ. ευρώ για προμήθεια όπλων στην Ουκρανία για το 1ο εξάμηνο του έτους. Μέχρι σήμερα, η Ελλάδα, ως στρατιωτικό εξοπλισμό, έχει στείλει δεκάδες τεθωρακισμένα οχήματα μάχης πεζικού και εκατοντάδες αντιαρματικές ρουκέτες, χιλιάδες βλήματα και πυροβόλα, όπως και αντιαεροπορικούς πυραύλους. Ήδη από τον Αύγουστο του 2023 είχε συμφωνηθεί πρόγραμμα εκπαίδευσης Ουκρανών πιλότων από Έλληνες στα F-16 (που προμηθεύονται από Ολλανδία και Δανία) στην Καλαμάτα.
Δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα του πολέμου, η επίσκεψη Μητσοτάκη στην Οδησσό και η συνάντηση με τον Ζελένσκι για νέο πακέτο οικονομικής και στρατιωτικής προσφοράς στην Ουκρανία αποτυπώνουν περίτρανα ότι οι στόχοι της ελληνικής πλευράς βρίσκονται στην στήριξη του πολέμου και την ολοένα πιο ενεργή εμπλοκή της χώρας μας. Η χώρα μέσα από τις “αμυντικές” συμφωνίες με τις ΗΠΑ για αγορά αντιαεροπορικών συστημάτων και αεροσκαφών (πχ F-35), έχει συνυπογράψει την αποστολή εξοπλισμού σοβιετικής κατασκευής που διαθέτει, όπως S300 και TOR M1, στην Ουκρανία με αντάλλαγμα ένα πακέτο βοήθειας ύψους 200 εκατ. δολαρίων. Η χώρα εντάσσεται με τον πιο σαφή τρόπο στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ. Η αγορά και η ανανέωση στρατιωτικού εξοπλισμού για τον ελληνικό στρατό συνεπάγεται την “ανακύκλωση” του παλαιότερου προμηθεύοντας τον στην μάχη στο ουκρανικό μέτωπο.
Ο πόλεμος έχει ανοίξει το καπάκι της παγκόσμιας αποσταθεροποίησης και η παρατεταμένη κρίση δημιουργεί ασφυκτικά αδιέξοδα σε κάθε εθνική οικονομία οδηγώντας τις αστικές τάξεις σε στρατιωτικούς σχεδιασμούς και πολεμικές εμπλοκές. Σε αυτό το περιβάλλον, η ταξική μας στράτευση πρέπει να είναι ακλόνητη σε όρους αντιπολεμικούς με χαρακτήρα διεθνιστικό και ντεφετιστικό. Η αντίσταση μας στην δυτική επιθετικότητα απαιτεί την υπονόμευσή της δικής μας εγχώριας αστικής τάξης ως συμμάχου και ενεργού στελέχους στον πόλεμο στην Ουκρανία (και όχι μόνο). Δεν βάζουμε προϋποθέσεις στην εναντίωση μας με το δυτικό ιμπεριαλιστικό κέντρο και τις δυτικές αστικές τάξεις για την αφετηρία του πολέμου. Ούτε χρειάζεται να υποστηρίξουμε την αντίπαλη εθνική τάξη ή έναν εθνικό στρατό για να αντιπαρατεθούμε. Η αριστερά δεν μπορεί να είναι ούτε “ΝΑΤΟϊκή”, ούτε “Πουτινική”, ούτε να παίρνει ίσες αποστάσεις, αλλά οφείλει να οργανώσει την ενεργή και “εθνο-προδοτική” επέμβαση του εργατικού αντιπολεμικού κινήματος ενάντια στην ελληνική και ΝΑΤΟϊκή επιθετικότητα. Για την έμπρακτη αλληλεγγύη των Ουκρανών, Ρώσων και όλων των εργατών που ρίχνονται στη μάχη απέναντι στον ταξικό εχθρό, για την υπονόμευση του ελληνικού αξιόμαχου, για το μπλοκάρισμα της ελληνικής πολεμικής μηχανής, για την στρατηγική κρίση της εγχώριας αστικής τάξης.
