Η ΝΔ, μέσα από τις ακροδεξιές πρακτικές της ως κυβέρνηση, έχει μετασχηματιστεί σε μια εγκληματική οργάνωση που χρησιμοποιεί το κράτος σαν μηχανή θανάτου για τον λαό και κάθε κατατρεγμένο. Το ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου, ο μαζικός πνιγμός εκατοντάδων προσφύγων, ήταν αποτέλεσμα λιμενικού pushback. Άλλη μια «αμέλεια», άλλος ένα κάβος από λιμενικό σκάφος που δέθηκε ή δεν δέθηκε, άλλη μία άρνηση διάσωσης ανθρώπων που θαλασσοπνίγονται. Η εκατόμβη νεκρών στα γνωστά ή στα ανώνυμα και άγνωστα ναυάγια προσφύγων είναι το ρατσιστικό εθνικιστικό καθεστώς της Ευρώπης-Φρούριο και της Ελλάδας-συνοριοφύλακα.
Η αντιμεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας, όπως την εφαρμόζει και την οργανώνει η ΝΔ τα τέσσερα τελευταία χρόνια, είναι δολοφονική. Η διακοπή του προγράμματος ESTIA, ταυτόχρονα με εκατοντάδες εξώσεις προσφύγων, οι μαζικές απελάσεις και το αστυνομικό κυνηγητό στους δρόμους για συλλήψεις μεταναστών χωρίς χαρτιά, ο εγκλεισμός σε δομές-στρατόπεδα είναι η μία πλευρά της ελληνικής βαρβαρότητας για όσους έχουν προλάβει να πατήσουν το πόδι τους στη χώρα. Για τους υπόλοιπους είναι τα δολοφονικά pushbacks του λιμενικού, οι συνοριοφύλακες κουκουλοφόροι μαχαιροβγάλτες ή και σκοπευτές στον Έβρο. Είναι και ο συνεχώς επεκτεινόμενος φράχτης που με τα λόγια της ΠτΔ Σακελλαροπούλου «…είναι η προστασία των συνόρων της πατρίδας μου», μαζί με τις νησίδες του ποταμού που έχουν γίνει πεδίο θανάτου για δεκάδες μετανάστες που εγκλωβίζονται. Το λιμενικό και η συνοριοφυλακή δεν διασώζουν, αλλά έχουν αποκτήσει ρόλο βασανιστών και φονιάδων κατ’ εντολή των ανωτέρων τους. Ακόμα δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αποκαλύπτεται η σχέση κυκλωμάτων διακίνησης με αστυνομικές και λιμενικές αρχές. Οι ελληνικές αρχές σαφώς έχουν επίγνωση του “εμπορίου” ανθρώπων και πιθανά οριοθετούν τις λεγόμενες ανοικτές διόδους μετανάστευσης.
Έτσι και το ναυάγιο της Πύλου με άγνωστο αριθμό θυμάτων δεν ήταν ένα ατύχημα, αλλά ένα καλά οργανωμένο έγκλημα της κυβέρνησης της ΝΔ. Οι εκατοντάδες πρόσφυγες δίχως προμήθειες και σωσίβια παρέμεναν για ώρες στριμωγμένοι σε ένα ακυβέρνητο ψαράδικο που το ελληνικό λιμενικό είναι καθήκον και νομική υποχρέωση να αναλάβει να διασώσει. Οι ελληνικές αρχές από τις πρώτες ώρες συγκαλύπτουν τις πολλαπλές ευθύνες τους ρίχνοντας φταίξιμο σε άλλα κράτη, στον κυβερνήτη του πλοιαρίου, σε διακινητές, ενώ πέταξαν τους επιζώντες σε μια αποθήκη στην Καλαμάτα σε απάνθρωπες συνθήκες. Αποκαλύψεις από τους επιζώντες, τα μίντια και διεθνείς οργανισμούς που κατηγορούν την κυβέρνηση έφεραν στο φως και το καθεστώς δικαστικής διαφθοράς και κωλυσιεργίας.
Η κυβέρνηση εξήγγειλε εθνικό πένθος τριών ημερών με σκοπό την αποπολιτικοποίηση του πνιγμού και την απόκρυψη των ευθυνών της ίδιας. Αποτελεί την επιτομή μιας χυδαίας υποκρισίας, καθώς για τρεις μέρες δεν άλλαξε απολύτως τίποτα στην εργασιακή – οικονομική – κοινωνική καθημερινότητα. Δημόσιο, ιδιωτικός τομέας, τέχνες, αθλητισμός και πανελλαδικές δεν μπήκαν σε αναστολή. Αντίθετα, αποδείχτηκε μια προεκλογική κομπίνα για να μην πραγματοποιηθεί debate και να ακυρωθούν πολιτικές εκδηλώσεις. Το τέχνασμα, που χρησιμοποιήθηκε και στο φονικό έγκλημα των Τεμπών για εσωτερική κατανάλωση, να δημιουργηθεί ένα κλίμα πένθους εθνικής ομοψυχίας την ώρα που η κοινωνία βράζει για τους νεκρούς της. Προφανώς, η δεξιά δεν θέλει να κλάψει για τους πρόσφυγες (γενικώς για τους εργάτες) και δεν θα δώσει παραπάνω σημασία από το να θολώσει τα νερά και να βάλει μπρος τους μηχανισμούς συγκάλυψης ενός ακόμα εγκλήματος.
Τραγικό ολίσθημα για την συγκυρία ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ συναινώντας στο πένθος και αποτυγχάνοντας να μπει σε μια ύστατη προσπάθεια αντικυβερνητικής μάχης. Το ΚΚΕ από τη μεριά του περιορίστηκε σε συλλαλητήρια καταγγελίας της δολοφονικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Οι υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς επίσης πραγματοποίησαν την επόμενη μέρα διαδήλωση προς τη Βουλή και τα γραφεία της ΕΕ με σημαντική συμμετοχή χιλιάδων κόσμου. Όμως, κανένα προχώρημα δεν δοκιμάστηκε. Η απουσία διενέργειας μιας πολιτικής απεργίας, η διστακτικότητα να κατατεθεί έστω ένα σχέδιο απεργιακού αγώνα από τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς αποτελούν δείγμα υποχώρησης μπροστά στα εγκλήματα της ακροδεξιάς και αυτή είναι μια πολιτική στάση που πληρώνεται ακριβά από την τάξη.
Για εμάς, η προσφυγιά και η οικονομική μετανάστευση είναι τα κολασμένα αποτελέσματα από τη διάλυση των κοινωνιών και των οικονομιών που φέρνει η καπιταλιστική εκμετάλλευση, η κρίση και ο πόλεμος. Το βάρβαρο σύστημα στήνει στο απόσπασμα εκατομμύρια ταξικά αδέλφια μας. Η υπεράσπιση τους παραμένει όρος πολιτικής συγκρότησης του Διεθνισμού. Αγωνιζόμαστε και θέλουμε μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, αδελφοσύνης με ανοιχτά σύνορα, πλήρη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα για όλους ανεξαιρέτως, με δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές παροχές.
Κ.Μ.