Live your myth in Greece: το παραμύθι του «παραδεισένιου» ελληνικού τουρισμού
της Πένας
Τα μέσα περιγράφουν με περισσή χυδαιότητα την κατάσταση της «τουριστικής βιομηχανίας». Βλέπουμε ρεπορτάζ με greeconomics αναλύσεις τόσο σε απόλυτες αλλά και σε αναλογικές τιμές, καθώς και συνεντεύξεις , που παρουσιάζουν την εικόνα ότι η ηλιόλουστη, μαγευτική , ιστορική και ποικιλόμορφη Ελλάδα που μπορεί να ικανοποιήσει το γούστο κάθε τουρίστα. Η Ελλάδα κατά την περίοδο του καλοκαιριού υποδέχεται τρεισήμισι φορές τον πληθυσμό της, επειδή είναι ανταγωνιστική στον τομέα του τουρισμού, ο οποίος βελτιώνει τις επιμέρους υπηρεσίες του όλο και περισσότερο, δίνοντας αυξανόμενα έσοδα στη χώρα.
Πέραν του εθνικιστικού παραληρήματος, αποκρύπτονται οι άθλιες εργασιακές συνθήκες και ευδοκιμεί η λασπολογία για τους νέους που δεν πάνε να δουλέψουν. Αυτό είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά είναι πως «υπάρχουν πολλές θέσεις εργασίας».
Θέσεις εργασίας ως δουλειές πείνας. Δουλειές χωρίς ένσημα, με ένα δωμάτιο όπου οι εργαζόμενοι κοιμούνται ο ένας πάνω στον άλλο και πολλές φορές αφού τελειώσει η σεζόν να μην πληρώνονται από τους εργοδότες. Εργαζόμενοι που παίρνουν χαμηλότερο μισθό απ’ όσα προβλέπει η σύμβαση εργασίας, που δουλεύουν ήδη από τον Απρίλιο σε καθεστώς υπερεντατικοποίησης, υπάλληλοι που μπορούν ανά πάσα στιγμή να μεταφερθούν για τις απαιτήσεις της σεζόν από τη μία περιοχή της Ελλάδας στην άλλη και φυσικά εργαζόμενοι χωρίς ρεπό. Τρώγοντας αποφάγια και με τους εργοδότες να βάζουν χέρι στα tips. Ας μην ξεχνάμε πως υπάρχει και παιδική εργασία. «Κοίτα το παιδί μαθαίνει τη δουλειά και πώς βγαίνει το μεροκάματο». Ναι ,αν όμως φέρει ζεστό νερό αντί για κρύο στον τουρίστα δεν αποκλείεται να ακούσει το λιγότερο παράπονα.
Όλοι έχουμε κάποιο γνωστό/η που σκέφτεται να πάει να δουλέψει σεζόν ή το κάνει ήδη. Και αυτό συμβαίνει όχι επειδή δεν υποτιμάται η αξία του εργάτη . Το αντίθετο μάλιστα. Η αξία του εργάτη συνεχίζεται όλο και περισσότερο να υποτιμάται , μεταμορφώνοντας την εκμετάλλευση της ανάγκης για επιβίωση, που η εργασία είναι πολύωρη και κακοπληρωμένη, σε ένα παραμύθι «ανάπτυξης». Ο μισθός είναι λίγος είτε δουλεύει κανείς σεζόν είτε όχι. Απλά στη σεζόν οι ώρες εργασίας είναι πολύ περισσότερες.
Υπάρχουν καταγγελίες από εκπαιδευτικούς που εν όψει τουριστικής περιόδου, φιλοξενούνται προσωρινά σε δωμάτια ξενοδοχείων, ενώ άλλοι βγαίνουν υποχρεωτικά σε αναρρωτικές άδειες. Φεύγουν δηλαδή αναγκαστικά από το σπίτι και την τοποθεσία εργασίας τους, επειδή δεν υπάρχει χώρος για να εγκατασταθούν περισσότεροι τουρίστες και μπάτσοι. Ακόμη, οι ιδιωτικές αυθαιρεσίες μπλέκονται και στον χώρο της πολεοδομίας, δημιουργώντας εκτρώματα που συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα και όταν δεν είναι τουριστική περίοδος. Φράχτες, τσιμεντοτέρατα , ρύπανση του περιβάλλοντος είναι μερικά από αυτά.
Πιστεύεται πως σε μερικούς μήνες, υπάρχει η δυνατότητα να βγαίνουν κέρδη μιας ολόκληρης χρονιάς. Παράλληλα με την υποτίμηση της εργασίας, υπάρχει και υπερκοστολόγηση των αγαθών και των υπηρεσιών. Έχει γίνει meme πλέον ότι το μπουκαλάκι με νερό κοστίζει 5 ευρώ. Δεν είναι μόνο η Μύκονος όπου βασιλεύει η κερδοφορία. Οπουδήποτε και να θελήσει να πάει κάποιος/κάποια είναι πανάκριβη η διαμονή και κυρίως τα μεταφορικά. Ακόμα και αν υπάρχει σπίτι για φιλοξενία θα χρειαστούν εκατοντάδες ευρώ για να πληρώσει τα ναύλα. Μια λύση θα ήταν το ελεύθερο κάμπινγκ αλλά κι αυτό μπαίνει στο στόχαστρο της αστυνομίας. Κάνεις δεν μπορεί να απολαύσει τίποτα (απ’ ό,τι έμεινε) στις διακοπές, παρά μόνον οι γερές τσέπες.
Οι τομείς της υγείας, της παιδείας, των μεταφορών και της ενέργειας έχουν καταλήξει να είναι υπερπολυτελείς υπηρεσίες, όπως αυτές που περιλαμβάνει το περίφημο ελληνικό καλοκαίρι. Ανταγωνισμός και ιδιωτικοποίηση στα πάντα. Τέτοιο είναι το μοντέλο ανάπτυξης που ονειρεύεται να υλοποιήσει η ακροδεξιά μεταρρύθμιση. Ειδικά ο τουρισμός στην Ελλάδα, μας δείχνει ένα πιο προχωρημένο στάδιο αυτού του μοντέλου.
Εναντιωνόμαστε στη μικροαστική χυδαιότητα που κατηγορεί για νωθρότητα τους νέους εργαζόμενους στους επαγγελματικούς τομείς εστίασης , διασκέδασης , ξενοδοχείων , επικοινωνίας , ναυτιλίας κ.α. Εναντιωνόμαστε στις πολιτικές που ζητούν εθελοντές και σκλάβους για να υπηρετούν την ανισότητα.
