Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων
Αταξία επικρατεί στην Αθήνα…
Η δολοφονία των Τεμπών συμπυκνώνει όλη την τετραετία διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Ψέματα, καταστολή, πρόστιμα και απαγορεύσεις, διάλυση και των τελευταίων κοινωνικών δομών, ιδιωτικοποιήσεις αλλά και κρατικοδίαιτους καπιταλιστές που θρέφονται από τις επιδοτήσεις της κερδοφορίας τους, κερδοσκοπικές αυξήσεις πέρα από κάθε αντοχή σε όλα τα είδη βασικής ανάγκης, πλειστηριασμοί, κορονοϋστερία και όχι προστασία της υγείας, λεφτά σε μπάτσους – δικαστές – παπαγαλάκια των ΜΜΕ – πολεμικούς εξοπλισμούς, υποστήριξη των πραξικοπηματιών σε Βενεζουέλα – Λιβύη καθώς και στήριξη του πολέμου στην Ουκρανία και στρατιωτικές συνεργασίες με ΝΑΤΟ – Ισραήλ στη Μεσόγειο.
Οι λέξεις «επιτελικό κράτος» και «αριστεία» ηχούν ως βρισιές και θρασύτατη υποκρισία που προσπαθεί να καλύψει όλη τη βρωμιά που στήριξε η οικογένεια Μητσοτάκη: από τα λαμόγια των Φουρθιώτηδων – Κοκλώνηδων που τρώνε δημόσιο χρήμα την ώρα που κόβονται ρεύματα από οφειλές, έως τους βιαστές – στελέχη της ΝΔ Παπαδημητρίου – Λιγνάδης – Μίχος. Η Σοφία Νικολάου είναι η τελευταία στον ατέλειωτο κατάλογο βουλευτών της ΝΔ που «δεν ήξεραν» πως είναι παράνομο να κλείνεις συμβάσεις στα κρυφά και να παίρνεις δημόσιο χρήμα όντας/ούσα βουλευτής.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμυρίζουν καθημερινά όλη την ελληνική επικράτεια δεν εμφανίστηκαν τυχαία. Δεν είναι μόνο οι απεργιακές συγκεντρώσεις της 8ης Μάρτη, αλλά σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σχολείο ή σχολή συγκροτούνται μαζικές κινητοποιήσεις. Δεν αποτελούν στιγμιαία κραυγή αγανάκτησης. Συμπιέζονταν όλη την περασμένη δεκαετία, αλλά πολύ περισσότερο τα τελευταία τέσσαρα χρόνια. Τους είχαμε δει στην καταδίκη στη Χρυσή Αυγή τον Οκτώβρη του 2020 που η ΝΔ έστειλε τις αύρες. Τους είχαμε δει στη Νέα Σμύρνη να τσακίζουν την πολιτική της καραντίνας. Τους έχουμε δει τον τελευταίο μήνα στις καταλήψεις των καλλιτεχνών. Αναζητούσαν δρόμο και ευκαιρία να αντισταθούν στη δεξιά λαίλαπα.
Δυστυχώς έπρεπε να έχουμε πάνω από 57 «Γρηγορόπουλους» σε μια «τυχαία εκπυρσοκρότηση» της αμαξοστοιχίας στα Τέμπη από τους Κορκονέους που κάθονται στις υπουργικές καρέκλες για να φουντώσει το λαϊκό κίνημα.
Πλέον, κάθε δάκρυ για τους επιβάτες της αμαξοστοιχίας συμπεριλαμβάνει τόνους οργή. Κάθε δάκρυ για τα νεκρούς των Τεμπών περιέχει μίσος για τους δολοφόνους τους. Κάθε οδυρμός αποτελεί κραυγή και σάλπισμα αντεπίθεσης που αναζητά τιμωρία των ενόχων. Κάθε βουβό ή ανοιχτό κλάμα κλαίει για όλες τις ζωές μας που ρημάζονται από τη χυδαιότητα των κυβερνώντων.
Πλέον δεν υπάρχει γυρισμός.
Κάθε σωματείο, κάθε φοιτητικός σύλλογος, κάθε απεργία, κάθε κατάληψη, κάθε κινητοποίηση πρέπει να ξεκινά με ένα σύνθημα:
Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων!
Να ανέβουν λινάτσες και πανό σε κάθε κτίριο, σε κάθε εργασιακό και νεολαιίστικο χώρο, σε κάθε στέκι, σε κάθε σπίτι.
Η κυβέρνηση της ΝΔ δολοφόνησε δεκάδες εργαζόμενους – νεολαίους – μετανάστες σε προεκλογική περίοδο. Οι εκλογές είναι η μοναδική «νόμιμη» χαραμάδα αμφισβήτησης που αφήνει η αστική δημοκρατία της πολιτικής εξουσίας. Το κράτος των «αρίστων» παρ` όλη την αμέριστη ανοχή που του έδωσε για τέσσερα χρόνια η κοινοβουλευτική αριστερά, δεν μπόρεσε να κάνει εκλογές σε «ασφαλή» περίοδο με εξασφαλισμένη την ηγεμονία. Ο στασιμοπληθωρισμός σε συνδυασμό με τα στρατηγικά αδιέξοδα έκαναν τους «ιδιοκτήτες» του αστικού κράτους να μην εμπιστεύονται τον ίσκιο τους: οι παρακολουθήσεις και οι υποκλοπές ακόμα και του αρχηγού του ΓΕΕΘΑ δείχνουν ένα αστικό μπλοκ στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και κατάρρευσης.
Είναι η ώρα που πρέπει να περιγράψουμε
ΜΕ ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΘΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Η πτώση της κυβέρνησης μπορεί να μην είναι «αρκετή» αλλά πρέπει να αποτελεί το μίνιμουμ των αιτημάτων μας.
Δεν αναζητούμε μια ρεαλιστική κυβερνητική πρόταση της «επόμενης μέρας». Υπάρχουν άλλα κόμματα που προβάρουν κυβερνητικά κουστούμια και σηκώνουν λόγους αυτοσυγκράτησης και σύνεσης αναζητώντας τη συνέχεια της αστικής διαχείρισης.
Όμως πλέον τα συνθήματα και τα προγράμματα δεν θα πρέπει να είναι για ιδεολογική προετοιμασία, αλλά συνεκτικό σχέδιο ανατροπής του αστισμού και της αντικαπιταλιστικής εξουσίας. Όσοι μιλάμε για «κοινωνικοποιήσεις», για μάχη «εναντία στην κοινωνία του κέρδους», για «εργατικό έλεγχο», για «ανατροπή του κράτους» οφείλουμε να χαράξουμε τακτική που το σύνθημα να έχει ορατό τρόπο υλοποίησης.
Η πτώση της κυβέρνησης της ΝΔ ισοδυναμεί με περίοδο αστικής ακυβερνησίας. Η αστική τάξη μετά από πολλές μνημονιακές κυβερνήσεις αισθανόταν πως είχε βρει στη ΝΔ το κόμμα που έχτισε ξανά τη δεξιά «πολυκατοικία» και αποτελεί το πολιτικό προσωπικό που εμπιστεύεται. Μια ήττα της θα ανοίξει ξανά τον κύκλο αμφισβήτησης με διεθνείς επιπτώσεις. Τα κινήματα στην Αγγλία – Γαλλία θα διαπιστώσουν πως οι επιλογές των αστών δεν είναι ανίκητες.
Αυτή η ιστορική στιγμή δεν ξέρουμε πόσο θα διαρκέσει και γι` αυτό θα παλέψουμε για την ανατροπή της κυβέρνησης, για να θυμηθούμε πως το ταξικό κίνημα και η αριστερά δεν είναι κινήματα διαμαρτυρίας αλλά μπορεί και διαμορφώνει μια υλοποιήσιμη πρόταση εξουσίας ΣΗΜΕΡΑ ενάντια στους καπιταλιστές και το κράτος τους.
Δεν βάζουμε ούτε προϋποθέσεις, ούτε μεταφέρουμε τη συζήτηση «μετά» την πτώση της κυβέρνησης. Λέμε πως κάθε μέρα που περνά στην εξουσία η Νέα Δημοκρατία αποτελεί «προσβολή νεκρών», προσβολή όλης τη κοινωνίας.
Ο χρόνος και η στιγμή είναι ΤΩΡΑ!
Αθήνα 14 Μαρτίου 2023
