Πόλεμος, αντιιμπεριαλισμός και ελληνοτουρκικοί ανταγωνισμοί
Ο σεισμός στην Τουρκία ήταν αφορμή για χιλιάδες νεκρούς και ισοπεδωμένα κτήρια. Μιλάμε για «αφορμή» γιατί τα φυσικά φαινόμενα δεν σκοτώνουν παρά μόνο η ταξική εγκληματικότητα. Οι κακοτεχνίες και τα λαμόγια που πλούτισαν από αυτές είναι μόνο η μία άκρη. Γιατί οι νεκροί δεν βρίσκονται μόνο στα νεόδμητα των φίλων – εργολάβων του Ερντογάν αλλά και στη Συρία. Εκεί ο ανθρωπισμός του κεφαλαίου σταματά στο διεθνές εμπάργκο που έχει επιβληθεί. Ούτε φάρμακα, ούτε ασθενοφόρα επιτρέπεται να περάσουν στις σεισμόπληκτες περιοχές. Προφανώς ούτε καν δυνάμεις διασωστών τύπου ΕΜΑΚ μπορούν να διαβούν στις απαγορευμένες περιοχές. Άλλη αξία έχει η ζωή στη Συρία, φαίνεται!
«Όταν σου δίνει το χέρι, μέτρα τα δαχτυλίδια σου αν σου λείπουν» λέει η γνωστή λαϊκή ρήση για τους χαμογελαστούς απατεώνες. Αυτή είναι η βοήθεια των ιμπεριαλιστών. Από τη μία σε σφάζουν και από την άλλη σου πουλάνε πανάκριβα εμπορεύματα ανακούφισης της δυστυχίας σου. Το εμπάργκο που έχει επιβληθεί σε διάφορες χώρες (Βενεζουέλα, Ιράν, Συρία κλπ) είναι το κύριο αίτιο φτωχοποίησης των κοινωνιών. Μέσα από το κλείσιμο της στρόφιγγας δημιουργούνται όροι οικονομικής εξαθλίωσης και παράλληλα δημιουργούν άλλοθι για τις όποιες αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων αυτών.
Το οικονομικό εμπάργκο δεν υπάρχει μόνο για την ασφυξία. Η άλλη του όψη είναι η κερδοσκοπία αυτών που επιβάλλουν το εμπάργκο. Οι Έλληνες εφοπ-ληστές δεν αποτελούν μόνο τη μεγαλύτερη δύναμη ποντοπόρων πλοίων, αλλά είναι και στην κορυφή της πυραμίδας με το να σπάνε τα εμπάργκο που δημιουργούν οι ίδιοι! Το ρωσικό πετρέλαιο που «απαγορεύεται» να πωληθεί, διακινείται κυρίως από ελληνικά τάνκερ. Αυτή η πολιτική δεν είναι πρωτόγνωρη για το παγκόσμιο κεφάλαιο. Με τον ίδιο τρόπο «έσπαγε» ο ναυτικός αποκλεισμός του Ιράκ κατά τη διάρκεια της αμερικανικής εισβολής. Αλλά και παλαιότερα, μέχρι να ξεκινήσει η εμπλοκή των ΗΠΑ στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αμερικανικές εταιρείες είχαν πλήρη εμπορική συνεργασία με τον Χίτλερ.
Η «ανεξαρτησία» των οικονομικών σχέσεων του κεφαλαίου, δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζει. Αργά και σταθερά χτίζονται κυρίαρχες και «αναθεωρητικές» δυνάμεις γύρω από τη μοιρασιά της παγκόσμιας υπεραξίας. Η Τουρκία αποτελεί ένα στοίχημα για το δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Η τιμωρία της στα εξοπλιστικά προγράμματα δεν την κατατάσσει στον «άξονα του κακού» γιατί ακόμα είναι ανοιχτές οι πόρτες σε όλους. Όμως δεν παύει να ισχύει πως αυτή την περίοδο ο ελληνικός καπιταλισμός αποτελεί τον κύριο σύμμαχο & παράγοντα του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Οι ΗΠΑ πριν από επτά χρόνια δοκίμασαν πραξικόπημα για να κλείσουν οριστικά αυτή την ταλάντευση. Όπως στην Ουκρανία «έκλεισαν» με τη Μαϊντέν την περίοδο αμφιταλάντευσης μεταξύ ΕΕ – Ρωσίας, με τον ίδιο τρόπο το δοκίμασαν στη γείτονα χώρα.
Ο δυτικός ιμπεριαλισμός παραμένει ο κυρίαρχος παίχτης στην παγκόσμια σκηνή και οι πολιτικές – οικονομικές κυρώσεις που επιβάλλει αποτελούν χυδαία επιθετικότητα χωρίς αστερίσκους. Από την άλλη πρέπει να δούμε τι αποτελέσματα έχουν αυτές οι κυρώσεις. Αν, τυπικά, είναι ίδιο το εμπάργκο σε Βενεζουέλα, Συρία, Ρωσία, δεν έχει τα ίδια αποτελέσματα με τον ίδιο τρόπο στην κάθε χώρα. Στις πρώτες δύο χώρες υπάρχει μια διάλυση του κρατικού και κοινωνικού ιστού ενώ η Ρωσία έχει βρει διαδρόμους να αναβαθμίσει το ρούβλι και τα κέρδη από το πετρέλαιο. Αυτό δεν οφείλεται στη σκληρότητα ή χαλαρότητα των μέτρων αλλά από τη δυναμική και τη θέση της κάθε οικονομίας στον παγκόσμιο χάρτη.
Ο ελληνικός αστισμός μετά τη μνημονιακή ταλαιπωρία έχει ξαναβρεί τη θέση του στο τραπέζι των νικητών. Προσπαθεί να ελιχτεί στη νέα μοιρασιά του χάρτη, αναβαθμίζοντας και επεκτείνοντας τις βλέψεις του προς τη Νότια και Ανατολική Μεσόγειο. Η επίσκεψη του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ στην Αθήνα μετά από Γερμανία – Τουρκία έρχεται να επισφραγίσει τη σημασία του ελληνικού καπιταλισμού σε αυτή την περίοδο. Οι εκλογές που γίνονται σχεδόν ταυτόχρονα σε Ελλάδα – Τουρκία δεν πρέπει να δημιουργήσουν αναστάτωση στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Η ενίσχυση της ΝΔ είναι σημαντική για τη σταθερότητα του ιμπεριαλισμού στην περιοχή.
Οι καπιταλιστικοί ανταγωνισμοί βρίσκονται σε έξαρση και η αναδιάταξη δυνάμεων προκαλεί αναστάτωση στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Ο παγκόσμιος αστισμός αναζητεί με λαχτάρα κάποιου τύπου ηρεμία αλλά αυτή δεν προκύπτει από πουθενά.
Πλέον ΟΛΕΣ οι επόμενες μέρες είναι δύσκολες.
