Οι εργατικοί αγώνες στην Ευρώπη, διαρκείας και κλιμακούμενοι
του Α.Ω.
Αν στην Ελλάδα έχουμε πληθώρα εργατικών μεγάλων και μικρών αγώνων, αντίστοιχη κατάσταση ισχύει και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ειδικά σε κάποιες από αυτές υπάρχει μία συνεχής κλιμάκωση και επιμονή στις απεργίες διάρκειας. Ακρίβεια και πληθωρισμός κατατρέχουν τους εργαζομένους παντού, ενώ κτύπημα των εργατικών κατακτήσεων όπως συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες αποτελούν μόνιμο στόχο των περισσότερων κυβερνήσεων ειδικά στην αναμονή μίας νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Δίπλα από αυτές τις επιθέσεις φυσικά πάντα υπάρχουν η καταστολή και οι νέες νομοθετικές ρυθμίσεις αυστηροποίησης του δικαιώματος της απεργίας, και περιορισμού των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Ολοένα και περισσότερο η άσκηση επίθεσης της εποχής της κορονοϋστερίας αποκτά πρακτική εφαρμογή στη πάλαι ποτέ Ευρώπη των λαών και της «δημοκρατίας». Τα προβλήματα της παρατεταμένης κρίσης του πολέμου στην Ουκρανία, οι συνεχείς ανάγκες παροχής ολοένα και βαρύτερου εξοπλισμού στην αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, έχουν πολλαπλασιάσει τα ερωτηματικά για το αν οι σημερινές ηγεσίες μπορούν να αντιμετωπίσουν την κρίση ενός νέου κόσμου.
Στην Βρετανία, η εποχή μετά το Μπρέξιτ βρίσκει την αστική τάξη ζαλισμένη, καθώς η πολυαναμενόμενη αποχώρηση μόνο λύσεις δεν έφερε, αντιθέτως δημιούργησε μια μεγάλη πολιτική κρίση που σιγοκαίει. Η νέα κυβέρνηση του Σούνακ, κατευθείαν από τα σωθικά των πρώην οπαδών της παραμονής στην Ε.Ε. προσπαθεί να στεγνώσει το μελάνι των νέων συμφωνιών, αλλά τα πράγματα δείχνουν δύσκολα καθώς το εσωτερικό μέτωπο για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια βρίσκεται σε τέτοιο επίπεδο κινητοποιήσεων. Από το περασμένο φθινόπωρο όταν καταγράφηκαν 1.682.000 μέρες απεργίας,, αριθμός ρεκόρ από την εποχή του 1990 μέχρι φέτος, η αγγλική εργατική τάξη δείχνει αποφασισμένη να μην αφήσει τους αστούς σε ησυχία. Παρά την προσπάθεια των ρεφορμιστών για συμβιβασμούς, ακόμα και η βασίλισσα επιστρατεύτηκε στο θάνατο της για να σταματήσουν οι απεργίες και όχι παντού με το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ολοένα και περισσότεροι κλάδοι μπαίνουν σε κίνηση, μερικοί κιόλας καταρρίπτοντας ιστορικά ρεκόρ, όπως των νοσηλευτών που είχαν να απεργήσουν 75 χρόνια. Σιδηρόδρομοι, νοσηλευτές, ασθενοφόρα, μαίες, φυσιοθεραπευτές, δημόσιοι υπάλληλοι, πανεπιστημιακό προσωπικό, πυροσβέστες είναι κάποιοι από τους κλάδους που απέργησαν και συνεχίζουν να απεργούν. Την ίδια στιγμή δεκάδες είναι οι συγκεντρώσεις σε όλες τις εργατουπόλεις, ενώ οι διαδηλώσεις μετριούνται με τις εκατοντάδες χιλιάδες συμμετεχόντων.
Φυσικά ο Σούνακ και οι υπουργοί δεν μένουν αμέτοχοι, και δίπλα στην κλασσική αντεργατική αντιδραστική προπαγάνδα, στην οποία τα βρετανικά ΜΜΕ διαπρέπουν σαν οι πρώτοι διδάξαντες, φέρνει νέους νόμους με σκοπό τον περιορισμό των απεργιών, αυξάνοντας τον αριθμό του «προσωπικού ασφαλείας», διευκολύνοντας και μεγαλώνοντας έτσι την απεργοσπασία, ενώ απειλούν με απολύσεις στον χώρο της υγείας. Βέβαια, ακόμα το βρετανικό εργατικό κίνημα έχει να διανύσει δρόμο μέχρι να φτάσει στο σημείο να απειλήσει συθέμελα τον βρετανικό καπιταλισμό, όπως εκείνο το χειμώνα του 1979 όταν καταγράφηκαν 29,5 εκατομμύρια ημέρες απεργίας. Σίγουρα όμως δείχνει να βρίσκεται στον σωστό δρόμο πιάνοντας ξανά από την αρχή τη συνέχεια της απεργίας διαρκείας. Ειδικά που τα τελευταία χρόνια οι Άγγλοι εργάτες έχουν χάσει σχεδόν το 25% του εισοδήματος τους, ενώ ολοένα και περισσότερο καταρρέουν οι κοινωνικές παροχές, ειδικά στην υγεία, τις συντάξεις και την εκπαίδευση κάνοντας την καθημερινότητα ακόμα δυσκολότερη. Και είναι η πρώτη φορά που αλλάζει η κεντρική συζήτηση στην Αγγλία από το Μπρέξιτ στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και των εργαζομένων. Το επόμενο διάστημα αναμένεται μία νέα κλιμάκωση καθώς τα αφεντικά προτιμούν να μπαίνουν μέσα από την απώλεια εσόδων λόγω της απεργίας παρά να συμβιβαστούν και να αρχίσουν να δίνουν αυξήσεις και περισσότερα δικαιώματα στους εργάτες. Εξάλλου στην γωνία περιμένουν και άλλοι κλάδοι να ξεθαρρέψουν.
Η Γαλλία πάντα παραμένει το κέντρο των πολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη είτε με τις πρόσφατες εκλογές και την εμφάνιση του Μελανσόν και της Λεπέν, είτε με τις εργατικές κινητοποιήσεις. Εδώ η φετινή μάχη στους χώρους δουλειάς έχει για μία ακόμη φορά το ασφαλιστικό-συντάξεις-ηλικία συνταξιοδότησης. Είναι μία συνεχής προσπάθεια των κυβερνήσεων εδώ και σχεδόν 30 χρόνια για αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις και πάντα γίνονται μεγάλες μάχες για το θέμα. Μπορεί σε όλα αυτά τα χρόνια πολλά να έχουν αλλάξει προς το χειρότερο, αλλά το ασφαλιστικό εξακολουθεί να παραμένει στη Γαλλία ένα από τα καλύτερα σε όλη την Ευρώπη. Κάτι που ο Μακρόν θέλει να ανατρέψει ξεκινώντας από την άνοδο της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 χρόνια, ξέροντας ότι αποτελεί κόκκινο πανί για τα συνδικάτα. Στις 7 και 11 Φλεβάρη μεγάλες απεργίες παρέλυσαν πολλούς και μεγάλους τομείς της οικονομίας ενώ οι συγκεντρώσεις που έγιναν στο Παρίσι και σε πολλές άλλες μεγάλες και μικρές πόλεις καταγράφηκαν ως οι μεγαλύτερες από το 2010 την εποχή των προηγούμενων απεργιών για το συνταξιοδοτικό του Σαρκοζί. Σύμφωνα με τα συνδικάτα οι συγκεντρωθέντες στις διάφορες πόλεις έφτασαν τα 2 εκατομμύρια (η αστυνομία έδωσε μόνο 1,2 εκατομμύρια).
Οι συνεχείς μεγάλες απεργίες καθώς και οι πολύ μεγάλες συγκεντρώσεις ενώ έχουν δημοσκοπικά την εύνοια της κοινωνικής πλειοψηφίας, δεν έχουν πτοήσει τον Μακρόν. Άλλωστε ο ίδιος σε προηγούμενες χρονιές είχε αντιμετωπίσει μεγάλες κινητοποιήσεις ειδικά με τους εργαζόμενους στα τραίνα, με σχεδόν 3 μήνες απεργιών, οπότε είναι εκπαιδευμένος και περιμένει να «αγοράσει» χρόνο στην κοινοβουλευτική διαδικασία. Εδώ είναι το σημείο που χρειάζεται να μπει το όπλο της γενικής απεργίας διαρκείας που μπορεί να διαλύει κάθε κοινοβουλευτικό κόλπο, ή ακόμα να υιοθετηθεί από τα συνδικάτα η δυναμική των απεργιών και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου καταργώντας το στην πράξη. Δύο τακτικές που με επιτυχία έχουν δοκιμαστεί στο πρόσφατο παρελθόν.
Φτάνει μόνο να ξεπεραστούν οι γνωστοί δισταγμοί και οι ακόμα πιο γνωστοί συμβιβασμοί, στις πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες και να μπουν στην άκρη κάθε είδους κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Ειδικά σε μία εποχή που οι οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς στη Γαλλία έχουν αποδυναμωθεί μετά την μεγάλη διάσπαση στα δύο της μεγαλύτερης οργάνωσης με ιστορικό βάθος που υπήρχε στη Γαλλία, ενώ πολλές άλλες οργανώσεις είναι μικρές με μικρή κοινωνική απεύθυνση. Την ίδια ώρα η δυναμική των λεγόμενων «κίτρινων γιλέκων» έχει μειωθεί καθώς οι προηγούμενες μεγάλες και συνεχείς κινητοποιήσεις τους δεν συνοδευτήκαν από παράλυση της οικονομικής και κοινωνικής λειτουργίας, και ούτε φάνηκαν πολιτικά προωθητικές για την αριστερά και το εργατικό κίνημα. Οι αυταπάτες κάποιου αδιαμεσολάβητου ή ότι άλλο καλλιεργήθηκαν την προηγούμενη εποχή διαλύθηκαν για μία ακόμα φορά, δείχνοντας το δρόμο της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης της νεολαίας και των καταπιεσμένων σε αντικαπιταλιστική βάση.
Μικρές και μεγάλες απεργίες φαίνονται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, όπως των εκπαιδευτικών στην Πορτογαλία, ή οι προσπάθειες των SUD στην γειτονική Ιταλία, δείχνοντας ότι οι εργαζόμενοι ξεπερνούν το πάγωμα που τους επιβλήθηκε με την τρομοκρατία της εποχής της καραντίνας και της κορονοϋστερίας, και δείχνουν τον αγώνα με απεργίες σε πολλές περιπτώσεις διαρκείας και επαναλαμβανόμενες. Ακόμα δεν έχει σχηματιστεί η δύναμη που θα ξεπεράσει τους δισταγμούς και τους συμβιβασμούς των ρεφορμιστών κάθε είδους, αλλά μέσα από την δυναμική είναι δυνατή η εμφάνιση νέων δυνάμεων που θα ξαναπιάσουν το νήμα της ανατροπής ξανά. Αυτό είναι που φοβούνται οι αστικές δυνάμεις παντού, και φτιάχνουν νέους νόμους καταστολής των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, παρεμπόδισης των απεργιών, αστυνομικές πρακτικές και έκτακτες νομοθεσίες. Η ευκαιρία μίας νέας ανατρεπτικής εποχής είναι μπροστά μας και χωρίς περιττούς πανηγυρισμούς και κυνηγώντας ανεμόμυλους παλεύουμε για το προχώρημα κάθε απεργίας, κάθε κατάληψης, κάθε αγώνα.
