- Editorial | Η εύθραυστη ανισορροπία της ελληνικής πολιτικής σκηνής και των συσχετισμών δύναμης
- Πόλεμος στην Ουκρανία: Ο εχθρός μας είναι στη Μόσχα, στην Ουάσινγκτον ή μήπως βρίσκεται στου Μαξίμου;
- Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο καπιταλισμός που ήταν φθηνός
- Ο πόλεμος στη εποχή της κρίσης. Ανταγωνισμοί και κλιμάκωση
- 100 χρόνια από τη συντριβή του ιμπεριαλισμού στη Μικρά Ασία: Εισβολή στη Σμύρνη το 1919: Η «Μεγάλη Ιδέα» παίρνει σάρκα και οστά
- Πρωτοβουλία Δράσης: Η μάχη υπεράσπισης των υγειονομικών σε αναστολή συνεχίζεται!
- Εξέλιξη του αστικού κράτους και η κρατικο-καπιταλιστική ανάπτυξη
- Οι φασίστες είναι στην φυλακή. Εμπρός πιο δυνατά!
Editorial
Η εύθραυστη ανισορροπία της ελληνικής πολιτικής σκηνής και των συσχετισμών δύναμης
Δεν έχουν συμπληρωθεί ούτε τρία χρόνια που ήρθε ξανά στη διακυβέρνηση η ΝΔ. Οι αυθεντικοί κληρονόμοι και διαχειριστές του ελληνικού κράτους μετά από μια «ταλαιπωρία» δέκα χρόνων αναλάμβαναν με ισχυρό ποσοστό και με κοινοβουλευτική αυτοδυναμία να οδηγήσουν τον αστικό κόσμο ξανά στους Κήπους της Εδέμ της κερδοφορίας και της ανάπτυξης. Τριάντα τρεις μήνες μετά ο Κούλης ακόμα δεν μπορεί να βρει ευνοϊκή ημερομηνία για εκλογές που όλο και περισσότερο μοιάζουν με μαρτύριο και εφιάλτη για την αστική τάξη.
Τα πάντα φαίνονται να πηγαίνουν ρολόι για τους διαχειριστές. Η κυβέρνηση της ΝΔ από τη μία εφαρμόζει μια σαρωτική πολιτική αντεπανάστασης που ξηλώνει ό,τι δεν πρόλαβαν να διαλύσουν τα τρία μνημόνια. Από την άλλη έχει την πιο συναινετική αντιπολίτευση που έχει αντιμετωπίσει δεξιά κυβέρνηση τουλάχιστον από τη Μεταπολίτευση και μετά. Όλα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο παγκόσμιας τρομοκράτησης των κοινωνικών μαζών από την Κορονοϋστερία που τις έστρεψε σε παθητική αποδοχή των κατασταλτικών μέτρων αντί της λαϊκής αντίστασης και της κριτικής στάσης.
Στην πράξη, κρύος ιδρώτα λούζει την αστική τάξη και ζει μέρες νευρικότητας και ανασφάλειας. Τα τρία χρόνια πολιτικής αναδιάρθρωσης κινδυνεύουν να «καούν» αν δεν κεφαλαιοποιηθούν. Ο πόλεμος στην Ουκρανία αναζωπυρώνει την οικονομική κρίση που εξελίσσεται από τις αρχές του 2020. Αντί μετά την «πανδημία» να υπάρχει έστω ένα πρόσκαιρο φούντωμα της ανάπτυξης, όλα φαίνονται να καταρρέουν κάτω από τον ανεξέλεγκτο, πλέον, πληθωρισμό.
Η λαϊκή αντίσταση μπορεί να ισοπεδώθηκε μέσα από την παγκόσμια «αναστολή της ταξικής πάλης» και τη διαταξική πανστρατιά κατά της πανδημίας, αλλά πότε οι προηγούμενες νίκες δεν αρκούν να εξασφαλίσουν τις επόμενες. Ο πόλεμος και η ακρίβεια κινδυνεύουν να ενεργοποιήσουν τα ταξικά ένστικτα και να «ξυπνήσουν» από το λήθαργο την υπνωτισμένη παγκόσμια αριστερά. Οι εξελίξεις στη Λατινική Αμερική δείχνουν μια ανάκαμψη του αριστερού δυναμικού. Την ώρα που ο Γκουαϊδό, «Πρόεδρος» – μαϊντανός των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα, αποκηρύσσεται ακόμα και από την ΕΕ, ο Λούλα στη Βραζιλία μετά τη φυλάκισή του ετοιμάζεται ν` απομακρύνει τον ερχόμενο Οκτώβριο τον πολυδιαφημισμένο Μπολσονάρο.
Η διοργάνωση των εκλογών έχει μετατραπεί σε μια καυτή πατάτα στα χέρια του Κούλη. Στην περίοδο της μνημονικής πολιτικής κρίσης η απλή αναλογική (με τον «κόφτη» του 3%) ήταν απαραίτητη στην αστική τάξη. Με διαλυμένα τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα έπρεπε να αποφευχθεί μια αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά συγχρόνως πιεζόταν ν` αποκτήσει κυβερνητικό ρεαλισμό κάθε δυναμικός σχηματισμός που ακούμπαγε διψήφιο ποσοστό. Οι «δωρεάν» αντιπολιτεύσεις έπρεπε να κοπούν μαχαίρι. Σήμερα που ξαναστήνεται το πολιτικό κέντρο γύρω από τη ΝΔ, υπάρχει ένας εκλογικός νόμος που δημιουργεί ανασφάλεια. Για μία εκλογική αναμέτρηση (δηλ αυτή που έρχεται) υπάρχει σοβαρός κίνδυνος συστηματικής αποσταθεροποίησης. Δεν βγαίνουν τα «κουκιά» και δεν έχουν προχωρήσει οι διαδικασίες συγκυβέρνησης. Και το αστικό μπλοκ έχει κακή εμπειρία από τυχαία εκλογικά «σφάλματα».
Το Μάιο του 2012 τα αποτελέσματα έδειχναν μια δεξιά ηγεμονία αλλά που δεν μπορούσε να δημιουργήσει κυβέρνηση. ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΧΑ – ΑΝΕΛ – ΛΑΟΣ – Τζήμερος – Μπακογιάννη – Μάνος ακούμπαγαν το 60% αλλά το 10% δεν έβγαζε βουλευτές γιατί έπαιρναν κάτω από 3%. Αποτέλεσμα είχε τις επαναληπτικές εκλογές του Ιούνη που έδωσαν μεν τη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ αλλά ταυτόχρονα δημιουργήθηκε και κοινοβουλευτικά μια αντιμνημονιακή αριστερά που ξεπερνούσε σε άθροισμα το 30%. Πριν συμπληρωθούν τρία χρόνια, ο κυβερνητικός σχηματισμός κατέρρευσε, επίσης, το Δεκέμβρη από ένα απροσδόκητο «σφάλμα»: ο Χαϊκάλης δεν αποδέχθηκε το λάδωμα και το έβγαλε στη φόρα, δεν μπόρεσε να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και πήγαμε σε έκτακτες εκλογές. Μια κυβέρνηση που είχε μεταφέρει τον τρόμο και την καταστολή σε κάθε πολιτική και κοινωνική διαδήλωση και συγκέντρωση, μια κυβέρνηση που ήταν μισητή σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, έπεφτε από μια συστημική παρενέργεια.
Όχι! Δεν βλέπουμε φαντάσματα! Η ταξική πάλη αποτελεί συνειδητή και οργανωμένη δράση από πολιτικά και κοινωνικά σύνολα και όχι πολιτικάντικο τζόγο. Όμως για κάθε «δική μας» αδυναμία, λανθασμένη επιλογή, πολυδιάσπαση ή φοβικότητα αντίστοιχα υπάρχουν αδυναμίες και αστοχίες του αστικού στρατοπέδου.
Όχι! Δεν προβάλλουμε ιδεοληπτικές φαντασιώσεις! Δεν πιστεύουμε πως το υπάρχον αριστερό πολιτικό δυναμικό θα μεταμορφωθεί σε Γκεβάρα. Ο κάθε Λούλα θα δοκιμάσει πιο ρεαλιστικά, πιο «εφαρμόσιμα» προγράμματα. Η αντιμνημονιακή αριστερά έχει πετάξει τα σχέδια ενάντια στο ΝΑΤΟ και τους Διεθνής Οίκους και η κυβερνησιμότητα πιέζει τα πολιτικά δυναμικά της αριστεράς. Είναι πιο πιθανό να δούμε «αστέρες» της αριστεράς να γίνουν Κλεμανσώ και Γιώργος Παπανδρέου (Γέρος της Δημοκρατίας) παρά σε Λένιν και Κάστρο.
Όμως οι ευκαιρίες θα είναι μπροστά μας. Η αστάθεια θα ξεμπροστιάσει τις αδυναμίες του αστισμού; Το ερώτημα είναι ένα και μοναδικό; Θα δοκιμάσουμε να τις εκμεταλλευτούμε ή θα καταγράψουμε τις διαφωνίες μας; Θα χτίσουμε αριστερά της εξέγερσης που θα αναζητήσει άλλο σχέδιο πολιτικής εξουσίας ή θα κατεβάσουμε ψηφοδέλτιο «μακρόχρονης ανασυγκρότησης»;