Όλες οι αναρχικές και αριστερές οργανώσεις αναζητούν «σωστούς» γιατρούς ώστε να αναδείξουν τη «σωστή» πολιτική. Δεν ήταν μόνο οι γενικές πολιτικές ανακοινώσεις που «το ταξικό κίνημα οφείλει να πάρει υπόψη του τις εκτιμήσεις της επιστημονικής κοινότητας», που ανακήρυσσαν την ουδετερότητα της «επιστήμης» ως δήθεν ένα αντικείμενο εργαλείο μέτρησης ορθότητας. Ακόμα και αντι-covid οργανώσεις αναζητούν «σωστούς» γιατρούς που να στηρίξουν τις αλήθειες της άλλης πλευράς. Γιατί, όμως, είναι λάθος αυτή η τοποθέτηση;
«Είστε υπέρ ή κατά της επιστήμης»; Αυτά τα ερωτήματα είναι τόσο «σημαντικά» και «κρίσιμα» όσο και τα αντίστοιχα «πιστεύετε πως υπάρχει ανθρωπότητα και πλανήτης γη;». Η απάντηση δεν αφορά την πολιτική άλλα πεδία. Ο καπιταλισμός προβοκατόρικα αναδεικνύει ως «εχθρούς» βολικά και ακίνδυνα πεδία. Η «άρνηση της επιστήμης» (πχ επίπεδη γη κλπ) δεν δημιουργεί κανένα πολιτικό μπλοκ εξουσίας. Ακόμα και παραθρησκευτικές οργανώσεις να έρθουν στην εξουσία δεν θα στήσουν ναυσιπλοΐα με βάση την επίπεδη γη, ούτε υπάρχει πιθανότητα να επαναφερθούν οι τελετές μαντείας εντόσθιων και το κυνηγητό μαύρης γάτας για την αποτροπή πολέμων.
«Υπερασπίζεστε τον ατομικισμό ενάντια στην αρμονική κοινωνική συμβίωση». Ο καπιταλισμός αναγνωρίζει μόνο το ατομικό δικαίωμα κόντρα στους κοινωνικούς καταναγκασμούς και γι` αυτό στρέφει τη συζήτηση σε αυτό το «βολικό» πεδίο. Όμως αυτή η διαμάχη είναι ψευδής μιας και δεν υπάρχει «άτομο» έξω από οργανωμένη κοινωνία. Η μόνη πραγματική διαμάχη είναι με ποια αντίληψη, με ποιους ταξικούς μηχανισμούς και κριτήρια συγκροτείται η εκάστοτε κοινωνική οργάνωση. Η αντίθεσή μας στους καταναγκασμούς του αστικού κράτους δεν αποτελούν ατομικιστική φιλοσοφική προσέγγιση αλλά κομμάτι αποδόμησης και απονομιμοποίησης του αστικού κοινωνικού συστήματος και της τάξης που υπηρετεί.
Η αριστερά μετά τη δεκαετία του `30 είτε στη «σταλινική» είτε στην «ευρωκομμουνιστική» εκδοχή της αγκάλιασε τη σοσιαλδημοκρατία και δομήθηκε με την αντίληψη της κυβερνησιμότητας και της ρεάλ πολιτίκ. Ο «σοσιαλισμός» πλέον δεν έρχεται να ξηλώσει το αστικό κράτος και να μην αφήσει «πέτρα πάνω στην πέτρα» αλλά να το κληρονομήσει και να το βάλει να λειτουργήσει «με άλλη πολιτική». Τα αριστερά κόμματα αποκτούν «άποψη» επί παντός επιστητού ακόμα και πριν φτάσουν στην εξουσία. Αφού θα χρησιμοποιήσουν τις ίδιες κρατικές δομές και οργάνωση (πρόνοια – εκπαίδευση – δικαστήρια – στρατός – δημόσιο – κοινοβούλιο κλπ) προετοιμάζουν ρεαλιστικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Η χρήση και η εμπορία ναρκωτικών είναι αστική παρέκκλιση (όπως παλαιότερα και η ομοφυλοφιλία και το ροκ) και δικαίως είναι «παράνομα». Η «σοσιαλιστική» πυρηνική ενέργεια είναι ασφαλής για το περιβάλλον και «κομμουνιστές» έτρωγαν ουκρανικά πορτοκάλια μετά το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ για να αποδείξουν πως είναι ασφαλή1.
Όλες αυτές οι «θέσεις» υποστηρίχτηκαν από χιλιάδες αριστερούς γιατρούς και επιστήμονες γιατί συνταχτήκανε με τις πολιτικές τους απόψεις περί κράτους και σοσιαλισμού. Δεν είναι περίεργο. Οι εργαζόμενοι που κατέχουν κάποια θέση στον αστικό καταμερισμό εργασίας, έστω και «επιστημονική», δεν έχουν κάποια «ανώτερη» γνώση του αντικειμένου αλλά μια απαραίτητη, εξειδικευμένη και κρίσιμη θέση για τη λειτουργία του αστικού μηχανισμού. Ο εκπαιδευτικός είναι απαραίτητος για τη λειτουργία του αστικού σχολείου αλλά δε σημαίνει πως μπορεί να περιγράψει καλύτερα την κατάργηση διανοητικής και χειρωνακτικής εργασία που θα υπάρχει στο σοσιαλισμό. Αντίστοιχα ο γιατρός, ο αρχιτέκτονας, ο οικονομολόγος, ο γεωπόνος, μπορούν να κατανοήσουν την οργάνωση της αστικής μηχανής αλλά τα σπίτια, η περίθαλψη, οι καλλιέργειες και η οργάνωση της σοσιαλιστικής παραγωγής θα χτιστεί από άλλες, συλλογικές πολιτικές διαδικασίες που θα τις υλοποιούν νοσοκόμοι, αγρότες, νεολαίοι, όλες οι πληβείες τάξεις.
Ο καπνιστής, το πρεζάκι, ο παχύσαρκος, ο ανορεξικός, ο τεμπέλης, ο αντικοινωνικός, το κλεφτρόνι, αυτός που δεν πληρώνει εισιτήριο – φόρους – φπα – διόδια, ο τζογαδόρος, ο αλκοολικός και δεκάδες κοινωνικές ομάδες «φορτώνονται» στο κοινωνικό σύνολο. Σύμφωνα με τον καπιταλισμό «κοινωνικό σύνολο» είναι ότι στοιχίζει οικονομικά, γι` αυτό χτίζει ένα πλέγμα «επιστημονικής» πρόληψης – καταστολής – ίασης. Η αριστερά δε συναινεί, δεν «κατανοεί», δεν «συμπονά» την αστική κοινωνική οργάνωση και δεν «πυροβολεί» τα «αντικοινωνικά» (σύμφωνα με τον καπιταλισμό) στοιχεία. Η απάντηση δεν μπορεί να βρίσκεται μέσα σε αυτή την αλυσίδα αλλά στο ξήλωμά της.
Ανήκουμε σε μια παράδοση αντιαπαγορευτικής, αντικαπιταλιστικής αριστεράς που δε βλέπει τον εαυτό της σαν συνεχιστή του κράτους. Αποδομούμε ιδεολογικά, φιλοσοφικά, πολιτικά και κοινωνικά τους αστικούς μηχανισμούς που εγκλωβίζουν το περιθώριο παρέμβασης στη ρεαλιστική λειτουργικότητα που «αντέχει» η οικονομία και οραματιζόμαστε και διεκδικούμε έναν κόσμο μακριά από τον καταναγκασμό του καπιταλιστικού κέρδους ώστε να περάσουμε κάποια στιγμή στην «ανθρώπινη» φάση της παγκόσμιας ιστορίας.
1 Φυσικά μετά την πτώση του «σοσιαλισμού» και μέχρι σήμερα το Τσέρνομπιλ και η Φουκουσίμα είναι ασφαλείς για τους αστούς επιστήμονες.
