Από το παραλίγο πολεμικό επεισόδιο των Ιμίων το 1996 έχει περάσει πολύς καιρός και ακόμα περισσότερα γεγονότα γύρω από αυτό. Ο ελληνικός εθνικισμός, με την κάθε φορά μεγαλύτερη ή μικρότερη ενθάρρυνση του κράτους, είχε μετατρέψει την ημέρα σε γιορτή, κάπου δίπλα στις εορτές μίσους της εποχής του εμφυλίου, αλλά όμως με ένα σύγχρονο περιεχόμενο στην ανάγκη να ξεπεράσει το περιθώριο. Μικρές συγκεντρώσεις με στεφάνια και άλλες εμφυλιοπολεμικές φανφάρες γινόντουσαν κάθε χρόνο. Και αυτό καθώς η αριστερά της εποχής δεν έδωσε τις μάχες για να μην μετατραπεί η ημέρα σε εθνικιστική εορτή, δίνοντας έτσι χώρο και λόγο σε εθνικιστικές ομάδες. Ένα λάθος που λίγα χρόνια μετά, θα το πληρώναμε ακριβά.
Με την άνοδο της Χρυσής Αυγής μετά το 2010, η επέτειος γίνεται κεντρικό ετήσιο γεγονός για την φασιστική συμμορία που οργανώνει γύρω από την πλατεία το κεντρικό προπαγανδιστικό της γεγονός με ολοένα και μεγαλύτερη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας το τελευταίο Σάββατο του Γενάρη. Κάποια στιγμή μάλιστα στις καλές λεγόμενες εποχές πριν το 2015, κατόρθωνε και μάζευε μερικές χιλιάδες κόσμου που κυκλοφορούσαν με λαμπάδες το βράδυ της επετείου. Η ανάγκη να σπάσει αυτή η φιέστα αναγνωρίστηκε ήδη από το 2014 και τις επόμενες χρονιές με επίπονες προσπάθειες του μαχητικού αντιφασισμού, τα Ίμια έπαψαν να είναι φασιστική γιορτή αλλά μια διεθνιστική συγκέντρωση που ο Μιχαλολιάκος και οι φίλοι του την παρακολουθούσαν από τα γραφεία τους στην Μεσόγειων προφανώς λυσσώντας από το κακό τους καθώς έβλεπαν μαυροκόκκινες σημαίες και διεθνιστικά συνθήματα να απλώνονται πάνω από την πλατεία του εθνικιστικού μίσους.
Από το 2018, πια τα κτυπήματα στην φασιστική συμμορία, ήταν ξεκάθαρο ότι την οδηγούσαν στην κοινωνική και πολιτική περιθωριοποίηση, καθώς ολοένα και περισσότερο η παρέα του Μιχαλολιάκου αδυνατούσε να βρει τρόπο και χώρο να ξεπεράσει τις επιτυχημένες πολιτικές από το αντιφασιστικό κίνημα. Σε αυτή την συγκυρία, προέκυψε το εύλογο ερώτημα, ότι καθώς ο αντιφασιστικός συμβολισμός των Ιμίων ξεθώριαζε, μπορούσε πια να κυριαρχήσει ο διεθνιστικός χαρακτήρας. Πράγμα που προφανώς δεν ήταν εύκολο καθώς ο αστισμός δεν θα άφηνε να συμβεί κάτι τέτοιο αμαχητί, ειδικά σε μία εποχή έντονων ελληνοτουρκικών ανταγωνισμών, εθνικιστικού μένους λόγω της Β. Μακεδονίας και αντιπροσφυγικής πολιτικής. Πια η διεκδίκηση της πλατείας των Ιμίων (πρώην Ρηγίλλης) δεν είναι από τους φασίστες αλλά από μια δύναμη πολύ μεγαλύτερη και ισχυρότερη, την ελληνική αστυνομία και συνολικά το ελληνικό κράτος. Οι ηττημένοι φασίστες κάθε είδους, διαλυμένοι πολιτικά την περίοδο 2014-2018, και πια με την τελευταία δικαστική απόφαση στην φυλακή, δεν αποτελούν απλώς σκιά του εαυτού τους αλλά εξαφανισμένο είδος, και στην καλύτερη προσπάθεια τους θα πάνε τρεχάλα για μια κρυφή θλιβερή εμφάνιση κάποια στιγμή κάποια μέρα ίσα ίσα για λίγες σέλφι πριν εξαφανιστούν στον διπλανό υπόνομο όπου κατοικοεδρεύουν μόνιμα. Οι φασίστες ηττήθηκαν κατά κράτος και οι όποιες εμφανίσεις συμμοριών, ειδικά σε κάποιες γειτονιές στην Θεσσαλονίκη, δεν σημαίνουν τίποτα παραπάνω από σπρωξίματα και ανακατατάξεις μεταξύ ακροδεξιών ομάδων τύπου συμμοριών της νύχτας. Χωρίς την ύπαρξη ενός κάποιου πραγματικού πολιτικού κέντρου, με σχέδιο, οργάνωση και διασυνδέσεις, όλοι αυτοί οι θλιβεροί παραμένουν στα όρια του ποινικού εγκληματίσκου.
Μπορούμε λοιπόν να σκεφθούμε και να γιορτάσουμε την επέτειο των Ιμίων ως μια σειρά πετυχημένων αντιφασιστικών μαχών και φασικά να βγάλουμε τα χρήσιμα συμπεράσματα για τις επόμενες σημαντικές μάχες. Και οι επόμενες μάχες είναι εδώ, είναι σήμερα. Είναι η κυβέρνηση της ΝΔ.
Είναι η μάχη ενάντια στην εθνική ενότητα που στήνει η ΝΔ. Εθνική ενότητα δεν είναι μόνο το γνωστό – και πολύ σημαντικό – θέμα των εθνικιστικών ανταγωνισμών αλλά είναι η δημιουργία από τα αστικά επιτελεία κάθε τύπου «εχθρού». Μπορεί να είναι ένα αντίπαλο κράτος, ένας πρόσφυγας ή μετανάστης, ένας κομμουνιστής, μπορεί απλά να είναι ένας αόρατος ύπουλος εχθρός όπως ένας κορονοϊός. Και η κάθε τύπου εθνική ενότητα στήνεται πάνω στον φόβο. Ο εχθρός από την άλλη μεριά των συνόρων θα επιτεθεί να μας πάρει τα εδάφη τις γυναίκες και τα παιδιά, ο μετανάστης θα μας φάει την δουλειά, ο πρόσφυγας θα μας αλλοιώσει τον πολιτισμό, ο κομμουνιστής θα μας στείλει στα γκούλαγκ. Και ο κορονοϊός θα μας σκοτώσει όλους. Και ξαφνικά αφεντικά και εργάτες, αποκτούν έναν κοινό εχθρό, τον Τούρκο, τον κορονοϊό. Και έχουμε κοινό συμφέρον να τον παλέψουμε. Η υποταγή στα αστικά ιδεολογήματα για κάποιον ορατό ή αόρατο εχθρό, για κάποιον μεγάλο ή μικρό κοινό κίνδυνο, εξατμίζει τις ταξικές διαφορές. Αφεντικά και εργάτες, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι αποκτούν ένα κάποιο είδους κοινού συμφέροντος που μπορούν να αντιμετωπίζουν μαζί. Και τώρα έχουμε «εθνική ενότητα».
Όχι, δε θα αφήσουμε κανένα εχθρό, κανένα φόβο, να μας στείλει από το κέντρο της ταξικής πάλης στην αγκαλιά του φόβου και της υποχώρησης. Τα φετινά Ίμια πρέπει να έχουν τον χαρακτήρα που τους αξίζει η προηγούμενη αντιφασιστική και διεθνιστική ιστορία που κτίσαμε μαζί. Την διακαή πάλη ενάντια σε κάθε είδους εθνική ενότητα, ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ, ενάντια στον πόλεμο και τα λοκ ντάουν.
του Α.Ω.
