Ποια είναι η κατάσταση στο στρατόπεδο των φασιστικών ομάδων;
Υπάρχει μια διάχυτη ανησυχία στο αριστερό κίνημα για ανασύσταση της χρυσαυγίτικης φασιστικής τρομοκρατίας. Τα ακροδεξιά συλλαλητήρια για το «μπόλι», κάποια χτυπήματα σε μετανάστες και οι συγκεντρώσεις ενάντια στην Αμάλ μπορεί να δημιουργήσουν μια αίσθηση ανασύνταξης των ναζί. Όταν μάλιστα εμφανίζονται και γκάλοπ που καταγράφουν ποσοστά του 1%, δημιουργούν κακούς συνειρμούς. Κανείς δεν ξεχνά πως μια ομάδα παλουκοφόρων της Χρυσής Αυγής εκτινάχτηκε σε μια τριετία από περιθωριακή ομάδα σε κόμμα εξουσίας. Μήπως βρισκόμαστε σε μια αντίστοιχη φάση; Και τι πρέπει να κάνουμε;
Κατ` αρχήν να ξεδιαλύνουμε τις διαφορές ακροδεξιάς και φασισμού. Η ελληνική κοινωνία έχει ένα συνεκτικό ακροδεξιό πολιτικό δυναμικό που συγκροτείται γύρω από μια εθνικιστική – σεξιστική – ρατσιστική – αντεργατική – αντικομμουνιστική ατζέντα. Ένα ποσοστό γύρω στο 30% υποστήριζε (ή υποστηρίζει), το Βασιλιά, την κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας, την απαγόρευση των εκτρώσεων και να πεταχτούν οι μετανάστες στη θάλασσα. Αυτό το δυναμικό συγκροτείται διαχρονικά γύρω από το βασικό πυλώνα της Δεξιάς (ΕΡΕ – Δικτατορία – ΝΔ κλπ) και μπορεί να προβαίνει και σε μη – νόμιμες ενέργειες είτε ως παρακρατικός μηχανισμός (δολοφονία Λαμπράκη – Καλαμπόκας κλπ) είτε σαν ομάδες λυντσαρίσματος (πχ τα πογκρόμ σε Αλβανούς μετανάστες το 2004).
Ένα φασιστικό κίνημα, όμως, το οποίο δεν λειτουργεί αυτόνομα αλλά αποτελεί κομμάτι της ακροδεξιάς αστικής τάξης, διαμορφώνεται και χτίζεται μέσα σε λαϊκά στρώματα από τα κάτω, με σκοπό να πάρει την εξουσία και να ανορθώσει την οικονομία σε περίοδο κρίσης στον καπιταλισμό. Τα εργαλεία που χρησιμοποιεί για να το πετύχει αυτό είναι η προσπάθεια να κλιμακώσει τρομοκρατικές επιθέσεις στο αγωνιστικό κίνημα, σε οργανώσεις του ταξικού κινήματος. Καταλαμβάνοντας τον «δρόμο» και διαστρεβλώνοντας αιτήματα και τρόπους πάλης του ταξικού κινήματος, προκαλεί σύγχυση και ηττοπαθή διάλυση στην Αριστερά. Ο τρόμος που σπέρνει στο ταξικό στρατόπεδο αποτελεί κρίσιμη τροχοπέδη για την ταξική πάλη.
Το νεοναζιστικό κόμμα της Χ.Α δεν ήταν παρακρατική οργάνωση, αλλά συγκρότησε για πρώτη φορά στην ελληνική πολιτική σκηνή σπέρματα φασιστικού κινήματος. Είχε καταφέρει να συγκροτήσει τα μέλη του και να κατευθύνει ένα ποσοστό λαϊκού στρώματος προς την “σωτηρία” συγκροτώντας ένα φασιστικό οργανωτικό και πολιτικό σχέδιο. Η Χ.Α λειτουργούσε μέσα από τις πολιτικές θέσεις του εθνικισμού, ρατσισμού και αντικομμουνισμού κάνοντας τρομοκρατικές ρατσιστικές επιθέσεις σε πρόσφυγες και μετανάστες. Τα τάγματα εφόδου προσπαθούσαν να φράξουν και να τρομοκρατήσουν το αγωνιστικό κίνημα, συγκροτώντας από πίσω τους μια θάλασσα μπόχας του ακροδεξιού εσμού. Μέσα από αυτόν το δρόμο θα δοκίμαζαν να πάρουν την εξουσία.
Η αστική τάξη σε όλο τον πλανήτη διαπραγματεύτηκε σοβαρά στην κορύφωση της κρίσης ανάμεσα στο 2010 – 2014 την φασιστική στρατηγική. Όμως την απέρριψε ως αναποτελεσματική και πλέον οι φασιστικές ομάδες μετεξελίχτηκαν σε ακροδεξιά εργαλεία του υπάρχοντος συστήματος.
Στην Ελλάδα το ταξικό κίνημα δεν έδωσε αυτή τη δυνατότητα στους ναζί. Οι οργανώσεις τους έχουν διαλυθεί και η κάθε μία μετά βίας μπορεί να μαζέψει καμιά δεκαριά νοματαίους. Στη ρατσιστική συγκέντρωση κατά της Αμάλ μαζεύτηκαν 27 θλιβερά υποκείμενα υπό την προστασία των μπάτσων. Μόνο οι αντιεμβολιαστικές συγκεντρώσεις τους δίνουν μια «ελπίδα» αλλά κι αυτό συμβαίνει λόγω των στρατηγικών ελλείψεων και αδυναμιών της αριστεράς.
Προφανώς και δεν υποτιμούμε την οργανωτική και πολιτική εμπειρία που απέκτησαν οι ναζί την τελευταία δεκαετία: δεν είμαστε στο «χύμα» της πάνω πλατείας καθώς πλέον έχουν αποκτήσει γνώση και «νομιμοποίηση» δράσης. Πολύ περισσότερο ξέρουμε πως η περίοδος κρίσης και αποσταθεροποίησης όχι μόνο δεν έχει τελειώσει αλλά θα επιστρέψει με πολύ πιο άγριους όρους που θα ανοίξει ξανά την εκδοχή του φασιστικού τρόμου. Η στρατηγική πιθανότητα επανεμφάνισης μιας κεντρικής, αντιφασιστικής μάχης δεν αντιμετωπίζεται με κραυγές φόβου και κινδυνολογίας αλλά ούτε με περιθωριακά κυνηγητά των 10 ημίτρελων τραμπούκων των ορφανών της Χρυσής Αυγής. Ο καλύτερος τρόπος είναι χτιστεί μια κομμουνιστική, μαχητική πτέρυγα του ταξικού κινήματος που δε θα αποτελεί συνέχεια της κρατικής νομιμότητας. Αυτή η πτέρυγα είναι αυτή που τρέμουν οι φασίστες, αυτή η πτέρυγα είναι που τους συνέτριψε όποτε κι αν εμφανίστηκαν!
