Η Ψυχική Υγεία στον Καιάδα, με πρόσχημα την πανδημία
της Χ.Κ.
Η στρατηγική που διέπει τη διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση και τους αρμόδιους «επιστημονικούς» φορείς καθορίζει και τις επιλογές των διοικήσεων των ψυχιατρικών νοσοκομείων, που δράττονται των ευκαιριών από την κορονοϋστερία για να εκλογικεύουν την αντιεπιστημονικότητα, ανοίγοντας συγχρόνως διάπλατα τον δρόμο προς την ιδιωτικοποίηση της παρεχόμενης περίθαλψης. Παράλληλα, οι ΜΚΟ μπαίνουν δυναμικά στην εξίσωση έτοιμες να υλοποιήσουν με παχυλά ποσά δημόσιου χρήματος την «πολυπόθητη» αποασυλοποίηση.
Η υγειονομική συγκυρία επισφράγισε τις ήδη υπάρχουσες εκπτώσεις στην ψυχιατρική φροντίδα, που είχαν υπαγορεύσει ήδη οι προηγούμενες συγκυρίες της οικονομικής και πολιτικής κρίσης και δημιούργησε το ιδανικό κλίμα για να αλωθούν τα ισχνά κεκτημένα εναλλακτικών προσεγγίσεων και πρακτικών αλλά και ό,τι έχει απομείνει από το παλαιολιθικό και ασυλικό δημόσιο σύστημα περίθαλψης. Οι ακούσιες νοσηλείες με την παρέμβαση της αστυνομίας αποτελούν την κυρίαρχη πρακτική στην πλειοψηφία των εισαγωγών και η χημική καταστολή μέσω της πολυφαρμακίας είναι μονόδρομος.
Η ατζέντα των επιπτώσεων της πανδημίας στον τομέα της ψυχικής υγείας μεταξύ των ποικίλων καταπατήσεων περιλαμβάνει και το κλείσιμο των ψυχιατρικών κλινικών σε μερικά γενικά νοσοκομεία (ΑΧΕΠΑ, Παπανικολάου) προκειμένου να γίνουν κλινικές covid. Παράλληλα επιστρατεύτηκαν νοσηλευτές από το ΨΝΘ για την κάλυψη αναγκών στις δήθεν υπό «επίταξη» ιδιωτικές κλινικές!
Η συνθήκη της πανδημίας πολλαπλασίασε την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση και άνοιξε τον δρόμο για την καθιέρωση συνθηκών ακόμα σκληρότερου εγκλεισμού, με κλειδωμένους θαλάμους και με όποιο πιθανό κίνδυνο αυτό σημαίνει σε περίπτωση εκδήλωσης βίας μεταξύ των εγκλείστων ή και σε έκτακτη συνθήκη, λόγου χάριν σεισμού ή πυρκαγιάς. Συγχρόνως, η εφαρμογή κατακριτέων, αλλά καλά εμπεδωμένων στον ψυχιατρικό χώρο, μεθόδων (βία, μηχανικές καθηλώσεις, παράλογες απαγορεύσεις) επιλέγονται πια απενοχοποιημένα υπό το πρίσμα του «αναγκαίου κακού» για τον περιορισμό της διασποράς του κορονοϊού. Την ίδια στιγμή ο ελλιπής αριθμός προσωπικού και οι πλημμελείς συνθήκες υγιεινής, δημιουργούν συνθήκες διάλυσης και εγκατάλειψης.
Το αποτύπωμα της πανδημίας στη (μη) διαχείριση των ψυχιατρικών προβλημάτων και αναγκών έχει ταξικό πρόσημο, αναδεικνύοντας τις άνισες προσβάσεις σε αγαθά και υπηρεσίες για τις πληβείες τάξεις και εν προκειμένω επισφραγίζοντας την κατά Φουκώ «ψυχιατρική μικρο-εξουσία» στο ευρύτερο πλαίσιο της βιοπολιτικής του κοινωνικού ελέγχου του πληθυσμού και ειδικά των κατώτερων τάξεών του.
